Απόγνωση, αγανάκτηση και βαθιά θλίψη για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο πατέρας της από Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, εκφράζει σε επιστολή της σε Νοσηλευτικό Ίδρυμα, η κόρη καρκινοπαθή τελικού σταδίου. Ο άνδρας, ηλικίας μόλις 59 ετών, με μεταστατικό μελάνωμα, βίωσε δύσκολες στιγμές, όχι μόνο εξαιτίας της πάθησής του, αλλά και λόγω της ταλαιπωρίας αναζητώντας, μέχρι και την ύστατη ώρα, νοσηλευτική φροντίδα στο δημόσιο σύστημα.
Όπως αναφέρει, ο πατέρας της (σ.σ. κατέληξε μία μέρα μετά την εισαγωγή του σε Νοσοκομείο), χειρουργήθηκε, υποβλήθηκε σε θεραπείες, και λίγα χρόνια μετά παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση. Η κόρη του περιγράφει τα προβλήματα υγείας που εμφάνισε από τις 15 Μαΐου μέχρι τις 19 του μήνα, οπότε τον μετέφερε «σε οριακή κατάσταση» σε Νοσοκομείο. Εκεί, τοποθετήθηκε – όπως περιγράφει – σε ένα φορείο στη μέση ενός διαδρόμου και παρέμεινε επί τέσσερις ώρες, χωρίς καμία παρηγορική ή στοιχειώδη υποστήριξη. Του έγιναν μόνο αιματολογικές εξετάσεις και απλές ακτινογραφίες.
Τον ξανάστειλαν σπίτι αβοήθητο, να αργοπεθαίνει
Η κοπέλα ζητούσε επιμόνως τη νοσηλεία του, αλλά η απάντηση που λάμβανε ήταν πως αυτό δεν ήταν δυνατόν, καθώς «δεν υπάρχει τίποτα άλλο να γίνει».
«Μας υπονόησαν ουσιαστικά να τον μεταφέρουμε στο σπίτι για να περιμένουμε τον θάνατό του. Τον ξανάστειλαν σπίτι αβοήθητο, να αργοπεθαίνει», σημειώνει, και προσθέτει: «Δεν έχω καμία πρόσβαση σε βοήθεια, ούτε ιατρική υποστήριξη για τον πατέρα μου, ο οποίος πεθαίνει με αφόρητους πόνους, πλήρως εγκαταλειμμένος. Το μόνο που παρέχεται είναι από ιδιώτη γιατρό με χρηματική δική μας επιβάρυνση μια απλή ανακούφιση γιατί δεν μπορεί να χορηγηθεί αγωγή κατάλληλη στο σπίτι».
Η κόρη του 59χρονου διερωτάται, μεταξύ άλλων, γιατί δεν υπάρχει πρόβλεψη για νοσηλεία και παρηγορική αγωγή σε ασθενείς τελικού σταδίου όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη, και γιατί πρέπει ένας πολίτης να νιώθει ότι ζητιανεύει για τα αυτονόητα – έναν αξιοπρεπή θάνατο για τον άνθρωπό του.
Να σημειωθεί ότι μετά την επιστολή της στις αρμόδιες υπηρεσίες και τις παρεμβάσεις ιατρών ογκολόγων, ο 59χρονος εισήχθη σε Νοσοκομείο, «κερδίζοντας» λίγες ώρες φροντίδας και αξιοπρέπειας…
Κραυγή αγωνίας και από ιατρούς
Τη φωνή του μαζί με τους δεκάδες ασθενείς και τους συγγενείς τους που ταλαιπωρούνται καθημερινά από την ανυπαρξία δομών φιλοξενίας, ενώνει ο τ. ιατρός του Νοσοκομείου «Ο Αγιος Σάββας» και επίτιμος γενικός γραμματέας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, Νίκος Κορδιολής.
«Επιτρέψτε μου να ενώσω και εγώ την κραυγή αγωνίας μου για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι ασθενείς τελικού σταδίου από νεοπλασματική νόσο, οι οποίοι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις στοιχειώδεις τους ανάγκες. Θυμάμαι όταν το 1980, μετά την ενασχόλησή μου σε θέματα αντιμετώπισης πόνου, παρείχα τις υπηρεσίες μου μεταβαίνοντας από το Νοσοκομείο “Ο Αγιος Σάββας” στον ξενώνα της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας (Καλυφτάκη Κηφισιά), το μοναδικό Ίδρυμα περίθαλψης ασθενών στη χώρα μας (έπαψε να λειτουργεί ως ξενώνας μετά τη δημοσιοποίηση του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων από το κράτος). Το 1990 ως μέλος της υπο-επιτροπής Τελικής Νοσηλείας και Αποκατάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμμετείχα ως εθνικός εκπρόσωπος στη διαμόρφωση των πρώτων σχετικών οδηγιών. Οι ευρωπαϊκές αυτές οδηγίες στη συνέχεια και μετά την πάροδο ευθέτου χρόνου επικαιροποιήθηκαν από τα μέλη των Ιατρικών Εταιρειών Θεραπείας Πόνου και Παρηγορητικής Αγωγής, ώστε μετά από αρκετά χρόνια υιοθετήθηκαν ως βασικές κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι οδηγίες αυτές περιελήφθησαν στο Νόμο 5007/2022, με τίτλο “Ολοκληρωμένη παροχή Ανακουφιστικής Φροντίδας και Κοινωνικής Υποστήριξης”», θυμάται ο κ. Κορδιολής, μιλώντας στο Βήμα.
Πενήντα χρόνια μετά η χώρα στερείται ειδικού χώρου νοσηλείας
«Μετά από όλα αυτά», συνεχίζει, «θα περίμενα το Υπουργείο Υγείας να έκανε πράξη τα οριζόμενα εκ του νόμου αυτού. Δυστυχώς 50 χρόνια μετά η χώρα στερείται ειδικού χώρου νοσηλείας και υποστήριξης ασθενών, που χρειάζονται ειδική φροντίδα. Παρ΄ όλα αυτά, το Υπουργείο Υγείας δεν χρηματοδοτεί όχι μόνο τους ειδικούς Ξενώνες της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη ώστε να λειτουργήσουν αλλά και δεν ορίζει παρόμοιους χώρους σε άλλες μεγάλες περιοχές της Ελλάδος».
