Αψηφώντας το νόμο της βαρύτητας, με την όγδοη ταινία του franchise Mission Impossible, o εξηντάρης σταρ Τομ Κρουζ αποδεικνύει ότι ακόμα και για το …απίθανο, μπορεί να βρεθεί μια λύση…
«Επικίνδυνη αποστολή: Η εσχάτη τιμωρία» («Mission Impossible: The final reckoning»)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μακ Κουάρι
Ηθοποιοί: Τομ Κρουζ, Βινγκ Ρέιμς, Εζάι Μοράλες κ.α.
Η πρεμιέρα που έκανε την περασμένη εβδομάδα στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών η τελευταία (μέχρι σήμερα) περιπέτεια του Τομ Κρουζ στον ρόλο του Αμερικανού πράκτορα Ιθαν Χαντ, ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα του φεστιβάλ των Καννών. Ανοίγοντας από σήμερα σε δεκάδες αίθουσες της Ελλάδας αναμένεται να γίνει η πρώτη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του φετινού καλοκαιριού, κάτι που φυσικά και θα γίνει και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους το αξίζει. Γιατί είναι τόσο φαντασμαγορική, γρήγορη και γενναιόδωρη στο ψυχαγωγικό θέαμα που προσφέρει, που κάνεις κέφι να την παρακολουθήσεις, απλώς και μόνο για το χάζι.
Στη σχεδόν τρίωρη διάρκειά της γίνονται τόσα πολλά που τα χάνεις. Εκεί που τη μια στιγμή βλέπουμε τον Χαντ να βουτάει γυμνός στον παγωμένο ωκεανό, την άλλη νάτος ψηλά στον ουρανό να παλεύει στον αέρα χοροπηδώντας από το ένα αεροπλάνο στο άλλο και αψηφώντας πλήρως τον νόμο της βαρύτητας (δεν υπάρχουν νόμοι της φύσης στον κόσμο του Χαντ). Ολα όσα κάνει μόνος ο Τομ Κρουζ (που έχει περάσει τα εξήντα) σε αυτήν την ταινία, παίζοντας ο ίδιος σε πολλές ριψοκίνδυνες σκηνές της και χωρίς αντικαταστάτη, δεν είναι απλώς απερίγραπτα αλλά ίσως γράφουν και ιστορία.
Ασφαλώς, η «Εσχάτη τιμωρία» δεν είναι η πρώτη από τις μέχρι σήμερα κινηματογραφικές «Επικίνδυνες αποστολές» στην οποία κυριαρχεί το χάος σε ότι αφορά τις λεπτομέρειες της ιστορίας της. Βρίσκω κυριολεκτικά αδύνατο και εντελώς μάταιο να προσπαθήσεις να περιγράψεις τι περίπου συμβαίνει στη πρώτη μισή ώρα, την εισαγωγή που σε βάζει στο κλίμα.
Εχει όμως ιδιαίτερη σημασία; Μάλλον όχι. Γιατί και αυτό κάπου το περιμένεις. Μένοντας στα βασικά ας πούμε ότι υπάρχει ένα κλειδί που μοιάζει με σταυρό, υπάρχει ένα «σύστημα» που ονομάζεται Entity (Οντότητα) και υπάρχει και κάποιος που φιλοδοξεί να το πάρει στην κατοχή του γιατί έτσι θα εξουσιάσει τον πλανήτη (ο Εσάι Μοράλες που ήταν ο βασικός αντίπαλος του Χαντ και στο πρώτο μέρος, «Επικίνδυνη αποστολή: Θανάσιμη εκδίκηση»).
Το μόνο που σιυ ζητά κατά βάθος η ταινία είναι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και εντελώς χαλαρό και να καθίσεις στο rollercoaster ενός μυστηριώδους χάους που ναι μεν δείχνει άλυτο, όμως όπως πολλοί καλά γνωρίζουμε δεν θα είναι διότι ο Τομ Κρουζ, σαν από μηχανής Θεός, είναι εκεί, ένας σημαιοφόρος του Καλού για να το λύσει. Αφήνοντας συγχρόνως την υπόνοια ότι – ποιος ξέρει; – με τον Κρουζ στον ρόλο ίσως να κάνει τα ίδια και στα… 100 του!
Βαθμολογία: 3
«Oh Canada!»
Παραγωγή: ΗΠΑ/Καναδάς/ Ισραήλ, 2024
Σκηνοθεσία: Πολ Σρέιντερ
Ηθοποιοί: Ρίτσαρντ Γκιρ, Ούμα Θέρμαν, Τζέικομπ Ελόντι
Με δεδομένη την επιθετική στάση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στον Καναδά, την γειτονική χώρα της Αμερικής που έχει βάλει στόχο να αγοράσει μετατρέποντάς την σε αμερικανική πολιτεία, αυτή η η τελευταία ταινία του βετεράνου σεναριογράφου και συγγραφέα Πολ Σρέιντερ αποκτά μια περίεργη επικαιρότητα. Στην ιστορία της (βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ράσελ Μπανκς) παρακολουθούμε την περίπτωση του Λίο Φάιφε, ενός πολιτικοποιημένου και «δύσκολου» στην επικοινωνία σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ ο οποίος ενώ ταλαιπωρείται από μια ανίατη ασθένεια και όλα δείχνουν ότι οδηγείται προς τον θάνατο, δέχεται να παραχωρήσει μια τηλεοπτική συνέντευξη με θέμα την ζωή του.
Η αφήγησή του Φάιφε τον οποίο υποδύεται ένας σχεδόν αγνώριστος Ρίτσαρντ Γκιρ, δίνει την ευκαιρία στον Σρέιντερ να επιστρέψει σε εποχές που έχουν παρέλθει και να μετατρέψει τον θεατή σε συνοδοιπόρο ενός πολύ παράξενου «ταξιδιού» αλλαγής ταυτότητας και ζωής: η μετοίκηση του ήρωα στον Καναδά, έγινε την εποχή της νιότης του Φάιφε (σε νεαρή ηλικία τον υποδύεται ο Τζέικομπ Ελόρντι) και ο λόγος ήταν να αποφύγει την στρατιωτική θητεία του στις ΗΠΑ. Ηταν όμως πράγματι αυτός ο λόγος;
Δεν σκέφτηκε αλήθεια τις συνέπειες; Με την επιλογή του ο Φάιφε ήρθε σε ρήξη με την οικογένειά του, έβαλε τέλος σε όλες τις προοπτικές που υπήρχαν για αυτόν στην Αμερική και χωρίς να ξέρει που βρίσκεται αποφάσισε την έναρξη μιας νέας ζωής, το μέλλον της οποίας φαινόταν αβέβαιο. Ο Σρέιντερ θέτει όλα αυτά τα ερωτήματα στο τραπέζι αλλά περιέργως αφήνει πολλά θέματα ανοιχτά, λες και εκείνο που τελικά τον ενδιαφέρει είναι το ίδιο το πρόσωπο του Φάιφε, ενός μοναχικού, μυστηριώδους ανθρώπου ο οποίος, βρίσκεται μόνος απέναντι στο «σύστημα», χαρακτηριστικό βεβαίως, όλων των μεγάλων έργων του σκηνοθέτη (ο Σρέιντερ είναι ο σεναριογράφος του «Ταξιτζή» και ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος του «Επάγγελμα Ζιγκολό», επίσης με τον Γκιρ).
Ακόμα και το μεγάλο τμήμα της ταινίας που είναι αφιερωμένο σε μια ερωτική ιστορία του Φάιφε δείχνει κάπως ξεκαρφωτη, σαν να μην δένει πλήρως με την ιστορία. Ενώ το «Oh Canada» είναι μια ταινία που σου προκαλεί περιέργεια με το θέμα της, έχει μια «χύμα» εικόνα και σου μια αίσθηση ανολοκλήρωτου όταν βλέπεις να πέφτουν οι τίτλοι του τέλους..
Βαθμολογία: 2 ½
«Norah»
Παραγωγή: Σαουδική Αραβία, 2023
Σκηνοθεσία: Ταουφίκ Αλζαϊντί
Ηθοποιοί: Γιαγκούμπ Αλφαρχάν, Μαρία Μπαχραβί)
«Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, αυτοί που βλέπουν το σκοτάδι και αυτοί που βλέπουν το φως» ακούμε στην πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική ταινία του Σαουδάραβα σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ταουφίκ Αλζαϊντί του οποίου το όνομα σίγουρα θα ακούσουμε ξανά. Και εδώ, το σκοτάδι το «βλέπει» η πατριαρχική κοινωνία ενός μικρού χωριού στην έρημο της Σαουδικής Αραβίας, εκεί όπου ένας νέος δάσκαλος (Γιαγκούμπ Αλφαρχάν) έχει μετατεθεί.
Οσο για το φως, αυτό το βλέπει η Νόρα (Μαρία Μπαχραβί), το μόνο πρόσωπο σε αυτήν την κοινωνία που ονειρεύεται έναν κόσμο καλύτερο για κείνο. Ο δάσκαλος και η κοπέλα είναι ένα ντουέτο μοναχικών ανθρώπων και βλέπουν να τους ενώνει η επικοινωνία. Για λίγο ί μέσα στο άγονο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) τοπίο της ταινίας, η σχέση τους ανθίζει. Την ώρα που ο δάσκαλος, παρείσακτος στην περιοχή, έρχεται αντιμέτωπος με την καχυποψία, την ζήλεια και την κακία των ντόπιων, βρίσκει νόημα βοηθώντας την κοπέλα να εκπληρώσει την επιθυμία της με το να ζωγραφίσει, κρυφά μέσα στο μπακάλικο, το πορτρέτο της.
Ο Αλζαϊντί πλάθει με ζωηρά χρώματα την αντιπαράθεση της κοινωνίας που ζει πρωτόγονα με τον δάσκαλο που εκπροσωπεί την αλλαγή την οποία ακόμα και κάποιοι από τους κατοίκους ίσως να τη νιώθουν στην ατμόσφαιρα. Το αν το σκοτάδι θα επικρατήσει του φωτός είναι βέβαια ένα ερώτημα και η απάντηση βρίσκεται καλά κρυμμένη μέχρι το τέλος αυτής της ανθρώπινης, ενίοτε χιουμοριστικής και βαθιά ουμανιστικής ταινίας που προβάλλεται στη χώρα μας ένα χρόνο μετά την διάκρισή της με μια ειδική μνεία στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του περσινού φεστιβάλ των Καννών.
Βαθμολογία: 3
«Δεν είμαι εγώ» (C’est pas moi)
Παραγωγή: Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ – ταινία δοκίμιο
Επηρεασμένο ή όχι από το δοκιμιακό σινεμά του Ζαν Λικ Γκοντάρ, το μεσαίου μήκους αυτοβιογραφικό κινηματογραφικό δοκίμιο που γύρισε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λεός Καράξ για τον Γάλλο σκηνοθέτη Λεός Καράξ, μοιάζει, κυρίως με αυτοψυχανάλυση. Χωρίς ακριβώς να είναι αυτοαναφορικό και σχεδόν καθόλου βιογραφικό με την στενή έννοια του όρου, αυτό το φιλμ είναι γεμάτο από λέξεις, τσιτάτα και εικόνες, από σκηνές ταινιών του Καράξ («Οι εραστές της γέφυρας», «Holy Motors») και όχι μόνο.
Εικόνες και λέξεις που πετάγονται διάσπαρτα στην οθόνη «κάτω» από μια αφήγηση που ζητά από τον θεατή, αν όχι να καταλάβει ποιος είναι ο Λεός Καράξ, να πάρει τουλάχιστον μια ιδέα για το πώς αυτός ο άνθρωπος σκέφτεται. Κατά πόσο το πετυχαίνει δεν μπορείς να το πεις με απόλυτη βεβαιότητα, πάντως η ταινία είναι γεμάτη από ενδιαφέρουσες ιδέες, γεμάτες φαντασία και περίεργες μίξεις προσώπων, από τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι την Ζιλιέτ Μπινός (κάτι από μόνο του αξιοπερίεργο).
Σε κάθε περίπτωση όσοι θα ήθελαν να πάρουν μια γεύση των σκέψεων του Καράξ (γιατί στην Ελλάδα αυτός ο δημιουργός έχει το κοινό του), μπορείς να πεις ότι θα χορτασουν και με το παραπάνω στιγμές από τα 40 χρόνια παρουσίας του στο σινεμά μέσα σε 40 λεπτά φορτισμένης φιλοσοφίας και ποίησης σε πλήρη …σύγχυση.
Βαθμολογία: 2 ½
Επίσης στις αίθουσες
«Μίσος» (La haine, Γαλλία, 1995). Σε επανέκδοση προβάλλεται το ασπρόμαυρο ντεμπούτο στην σκηνοθεσία μεγάλου μήκους μυθοπλασίας του Γάλλου σκηνοθέτη Ματιέ Κασοβίτς για το οποίο κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών. Το οργισμένο 24ωρο τριών φίλων (Εβραίος – Βενσάν Κασέλ, Μαύρος – Ουμπέρ Κουντέ , Αλγερινός- Σαίντ Ταγκχμαουί) και ενός πιστολιού στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, ήταν και παραμένει μια ταινία –σοκ. Χωρίς ποτέ να μασά τα λόγια του ο Κασοβίτς μιλά για το κοινωνικό, το φυλετικό, το εθνικιστικό και το ταξικό μίσος που ρέει επικίνδυνα στις φλέβες της Γαλλίας. Τρίαντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, αυτή η ταινία – αποκάλυψη εξακολουθεί να είναι επίκαιρη.
Βαθμολογία: 4
Το «Λίλο και Στιτς» (Lilo and Stitch, ΗΠΑ, 2025) του Ντιν Φλέτσερ Καμπ είναι μια live-action κινηματογραφική μεταφορά της κλασικής ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney (παραγωγής του 2002) και αφηγείται την ξεκαρδιστική και συγχρόνως συγκινητική ιστορία ενός μοναχικού κοριτσιού από τη Χαβάη και ενός εξωγήινου πλάσματος που τη βοηθά να ενώσει τη διαλυμένη της οικογένεια. Θυμίζουμε ότι ο Ντιν Φλέτσερ Καμπ είναι ο δημιουργός του «Marcel the Shell with Shoes On» που διεκδίκησε το Οσκαρ, ενώ ανάμεσα στους ηθοποιούς που εμφανίζονται θα βρούμε την Τία Καρέρε και τον Μπίλι Μάγκνουσεν.
