Ήβη Νικολαΐδου: «Στο θέατρο βρήκα πού πρέπει να στέκομαι»

Μπορεί να πρωταγωνιστεί στην παράσταση «170 Τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή για έκτη χρονιά και να συμμετέχει στη λαοπρόβλητη τηλεοπτική «Γη της Ελιάς» του MEGA, όμως η Ήβη Νικολαΐδου λέει πως τις μεγαλύτερες μέχρι σήμερα συγκινήσεις στην ζωή της τις έχει νιώσει ως πρωταθλήτρια του στίβου – υπήρξε άλλωστε πανελληνιονίκης στους δρόμους ταχύτητας.

Στην υποκριτική, με την οποία αποφάσισε να αναμετρηθεί αφού κρέμασε τα αγωνιστικά παπούτσια της και πήρε το πτυχίο της στη Νομική, ακόμα ανακαλύπτει. Ρόλους, συνεργάτες με τους οποίους μιλούν κοινή γλώσσα, κυρίως προκλήσεις. Όπως αυτή που της προσφέρει γενναιόδωρα για έκτη χρονιά ο θεατρικός ρόλος της αλλά και η απαιτητική συνθήκη της καθημερινής τηλεοπτικής σειράς για τέταρτη σεζόν.

Αλήθεια, είναι δύσκολη η συνθήκη της καθημερινής σειράς;

Είναι απαιτητική. Τα γυρίσματα είναι γρήγορα, ερμηνεύεις πολλές σκηνές κάθε μέρα, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να καταφέρεις να περάσεις από διάφορες συναισθηματικές φάσεις και καταστάσεις, τις οποίες δεν έχεις το χρόνο να επεξεργαστείς. Να της βιώσεις ως ηθοποιός. Όμως αυτός είναι και ο λόγος που μια καθημερινή σειρά σε εκπαιδεύει. Σε αναγκάζει να αξιοποιήσεις τα εργαλεία που έχεις ως ηθοποιός.

Στην «Γη της Ελιάς» πώς βρέθηκες;

Είχε δει δουλειές μου ο Αντρέας Γεωργίου κι έτσι φτάσαμε στη συνεργασία. Ήταν σαν να είχε παρακολουθήσει μια οντισιόν από διαφορετικές δουλειές μου.

Πρώτη φορά στην τηλεόραση;

Είχα κάνει κάποιες σειρές στην Κύπρο, όμως αυτή είναι η πρώτη μου εμπειρία σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή και βέβαια σε μια καθημερινή σειρά.

Στη σειρά υποδύεσαι μια ηρωίδα που έχει βρεθεί σε οριακές στιγμές. Έχει αποχωριστεί το παιδί της, κατόπιν το διεκδικεί πίσω, είναι η ίδια νόθο παιδί.

Είναι ένας δύσκολος χαρακτήρας. Εκείνο που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι η Αντιγόνη κάνει αρκετά σπασμωδικές κινήσεις, όμως αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.

Τα αισθήματά σου απέναντι σε μια τέτοια ηρωίδα που δεν είναι ούτε μονοκόμματα καλή, ούτε όμως και κακή, ποια είναι; Την κρίνεις; Την κατανοείς;

Οποιο ρόλο κι αν κληθώ να υποδυθώ, δεν μπορώ να τον κρίνω. Προσπαθώ να τον δικαιολογήσω, για να βρω μέσα μου τι είναι τελικά εκείνο που τον κάνει να αντιδρά με τον τρόπο που αντιδρά. Αναζητώ την ανάγκη που οδηγεί ένα χαρακτήρα στις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνει.

Η Αντιγόνη θα δικαιωθεί τελικά;

Δεν έχω ιδέα. Θέλω να πιστεύω όμως ότι δικαιώνεται στο τέλος.

«Οποια ηρωίδα κι αν κληθώ να υποδυθώ, δεν μπορώ να την κρίνω. Προσπαθώ να τη δικαιολογήσω».

Στη σειρά είχες πολλές με σκηνές με τον τηλεοπτικό πατέρα σου, τον Νίκο Γαλανό. Πώς ήταν η συνθήκη να συνεργάζεσαι με τόσο έμπειρους και αγαπητούς ηθοποιούς;

Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είχα γύρισμα με τον Νίκο Γαλανό δεν είχα κοιμηθεί από την αγωνία μου το προηγούμενο βράδυ. Άκουγα ότι ήταν πολύ ευγενής άνθρωπος, αλλά μέχρι τότε για μένα ήταν ένας ηθοποιός που θαύμαζα από τον ελληνικό κινηματογράφο. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να τον αγγίξω.

Τελικά, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο με πνευματώδες χιούμορ, έναν ζωντανό φιλόσοφο. Ήταν από τις καλύτερες στιγμές των γυρισμάτων. Κι αν θες ένα από τα σημαντικά πράγματα που κέρδισα από τη συμμετοχή μου σε αυτή τη σειρά ήταν η γνωριμία μου με αυτόν τον άνθρωπο. Είναι από τις συναντήσεις που συμβαίνουν μια ή άντε το πολύ δύο φορές στην ζωή σου.

Διάβαζα πως πριν την υποκριτική υπήρξες πρωταθλήτρια τους αγώνες ταχύτητας. Η τέχνη πώς προέκυψε;

Τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια μου ήταν ταυτόσημα με τον αθλητισμό. Και με το μπαλέτο. Ο αθλητισμός μου χάρισε τις πιο καλές και τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου μέχρι τώρα. Με διαμόρφωσε.

Τώρα σχετικά με το θέατρο νομίζω ότι ήταν μια αγάπη που πήρα από τους γονείς μου. Θυμάμαι πηγαίναμε πολύ θέατρο και πολύ σινεμά. Και με μάγευε πολύ αυτό που έβλεπα. Μικρή έφτιαχνα δικές μου σκηνές, έπαιζα μόνη μου στο δωμάτιό μου. Ένιωθα όμως ότι στ’ αλήθεια δεν μπορούσα να αγγίξω αυτό το πράγμα.

Η ζωή σου ως αθλήτρια πώς ήταν;

Στον αθλητισμό μπήκα από το Δημοτικό. Με είδαν κάποιοι προπονητές σε σχολικούς αγώνες κι έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο σοβαρά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα νικήσει, είχα πάρει τηλέφωνο τη μαμά μου και της έλεγα «μαμά, είμαι Ολυμπιονίκης!». Μπήκα λοιπόν στις κούρσες ταχύτητας, 100 και 200 μέτρων.

«Δε με νοιάζει αν ένας ρόλος θα είναι μεγάλος ή μικρός. Δεν πιστεύω καθόλου στην ποσότητα ή σε αυτό που λέμε πρωταγωνιστικούς ρόλους».

Ήμουν πολύ αφοσιωμένη στον αθλητισμό και πρέπει να πω ότι ήταν μια όμορφη περίοδος της ζωής μου. Όταν κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα ένιωσα ότι κρατούσα όλο τον κόσμο μέσα στα χέρια μου. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το έχω ξαναζήσει. Επίσης, μέσα από τον αθλητισμό έμαθα να χάνω. Και δεν ήμουν ένα παιδί που του άρεσε να χάνει.

Και πότε έκλεισες αυτό το πολύ ωραίο για σένα κεφάλαιο;

Στα 19 μου. Η επαγγελματική ενασχόληση χρειαζόταν μια δέσμευση που δεν ήμουν διατεθειμένη να πάρω. Έτσι ξεκίνησα τις σπουδές μου στη Νομική στην Κύπρο και κατόπιν στην υποκριτική.

Οπότε στην Αθήνα μετοίκησες πρώτη φορά για δουλειά;

Ναι, ήρθα για τα «170 Τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή.

Και πώς ήταν η εμπειρία αυτής της νέας αρχής;

Η Αθήνα είναι πολύ διαφορετική από την Κύπρο. Είναι μεγαλούπολη, είναι ζούγκλα, είναι γρήγορη, πολλές φορές μοιάζει απρόσωπη. Όμως σου δίνει μεγαλύτερες πιθανότητες να συναντήσεις ανθρώπους – και στη δουλειά εννοώ – με τους οποίους μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Στα «170 Τετραγωνικά» έπαιξες πρώτη φορά στην Κύπρο;

Ναι, ξεκίνησα από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και τον επόμενο χρόνο ανέβηκα στην Αθήνα. Να πω ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά αυτής της παράστασης. Κανείς δεν το πιστεύει, αλλά θα είναι.

Το μετά σε αγχώνει;

Νομίζω ότι είμαι πια εκπαιδευμένη σε αυτό. Και αισιόδοξη. Κι αν δεν υπάρχει μια δουλειά στο θέατρο ή την τηλεόραση, θα κάνω κάτι άλλο. Το έχω ξανακάνει και το ξέρω.

Εκείνο που θέλω είναι να βρίσκω δουλειές που θα με προκαλούν ως ηθοποιό. Μ’ αρέσει να ταρακουνάω τον εαυτό μου, γιατί είμαι άνθρωπος που εύκολα μπορεί να βουλιάξει στη συνήθεια.

«Στο θέατρο παίζεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου από την αρχή έως το τέλος, από τα αποδυτήρια έως το σφύριγμα της λήξης. Στην τηλεόραση ξεκινάς από τα πέναλτι».

Τι σημαίνει ρόλος-πρόκληση;

Να με πηγαίνει σε μονοπάτια που δεν τα έχω ξαναπερπατήσει. Δε με νοιάζει αν ένας ρόλος θα είναι μεγάλος ή μικρός. Δεν πιστεύω καθόλου στην ποσότητα ή σε αυτό που λέμε πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η έκθεση πάνω στη σκηνή σε φόβισε ποτέ; Ένιωσες αυτό που λένε stage fright;

Καθόλου. Πιο πολύ με αγχώνει η κάμερα. Ενώ στο θέατρο προλαβαίνεις να χτίσεις τον προσωπικό χώρο σου, στην τηλεόραση η κάμερα εισβάλει πολύ μέσα σε αυτό το χώρο. Στο θέατρο νιώθω οικειότητα.

Επιπλέον στην τηλεόραση, όπως είπα και προηγουμένως, υπάρχει μια αποσπασματικότητα. Στο θέατρο παίζεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου από την αρχή έως το τέλος, από τα αποδυτήρια έως το σφύριγμα της λήξης. Στην τηλεόραση ξεκινάς από τα πέναλτι, μετά ξαναμπαίνεις στον αγώνα, επιστρέφεις στο πρώτο σφύριγμα και μετά όλα αυτά γίνονται μια ιστορία.

Μια που με ξαναγυρνάς στον αθλητισμό, σκέφτεσαι ποτέ τι θα είχε γίνει εάν είχες συνεχίσει στον στίβο;

Ναι, το σκέφτομαι καμιά φορά. Πέρσι το καλοκαίρι παρακολουθούσα τους Ολυμπιακούς Αγώνες κι έλεγα στον εαυτό μου «λες να τα είχα καταφέρει ποτέ;». Ή καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει εάν είχα μείνει στην Κύπρο και είχα ασχοληθεί με τη Νομική.

«Όταν κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα ένιωσα ότι κρατούσα όλο τον κόσμο μέσα στα χέρια μου. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το έχω ξαναζήσει».

Όμως για να μην έκανες τίποτα από τα δύο πάει να πει πως βρήκες κάτι πολύ μεγαλύτερο στο θέατρο. Πώς θα το όριζες;

Όταν μπήκα στο θέατρο, ένιωσα ότι βρήκα το χώρο μου. Βρήκα που έπρεπε να στέκομαι. Είναι τόσο απλό αλλά και τόσο πολύπλοκο.

Ποιον θεωρείς τον πιο σημαντικό ρόλο που έχεις ερμηνεύσει έως σήμερα.

Αυτόν της Αλεξάνδρας. Είναι ένας ρόλος που ακόμα και μετά από έξι χρόνια συνεχίζω να τον ανακαλύπτω. Ακόμα βγαίνω στη σκηνή και σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσε να είναι, πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι όλο αυτό.

Δεν έχεις βαρεθεί μετά από τόσα χρόνια;

Ποτέ, ποτέ,  ποτέ.

Σε τι άλλο είσαι πολύ καλή, πέρα από την υποκριτική, που είναι και η δουλειά σου; Ποιο είναι το κρυφό σου ταλέντο;

Καταρχάς δεν ξέρω αν είμαι καλή στην υποκριτική. Νομίζω ότι πάντα πρέπει να έχουμε την αμφιβολία μέσα μας. Όσο για το τι άλλο ταλέντο μπορεί να έχω; Δεν ξέρω. Ίσως δεν έχω κάποιο άλλο ταλέντο. Να το σημειώσω να το συζητήσω με την ψυχολόγο μου.

Οραματίζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Κάνεις αυτό που λέμε manifest;

Ξέρεις τι θα ήθελα; Να έχω τη δυνατότητα να κάνω δουλειές με ανθρώπους που μου αρέσουν και που μπορούμε να επικοινωνούμε ουσιαστικά. Επίσης, θα ήθελα να έχω ένα σπίτι με αυλή. Και πολλούς ανθρώπους μέσα στο σπίτι. Με γέλια και φωνές.

Τι μάθημα έχεις πάρει μέχρι σήμερα από τη διαδρομή σου στην υποκριτική;

Να σκέφτομαι πριν μιλήσω. Και να μη μιλάω πολύ για τον εαυτό μου. Μάλλον είναι καλύτερο να αφήνει κανείς τη δουλειά του να μιλάει για εκείνον.

Info: Η Ήβη Νικολαΐδου πρωταγωνιστεί στη «Γη της Ελιάς» στο MEGA & στην παράταση «170 Τετραγωνικά» στο Θέατρο Ιλίσια