Τo Hide U είναι οι Kosheen, αλλά μήπως και οι Kosheen είναι το Hide U; Το ερώτημα μοιάζει και είναι άδικο, όμως δεν είναι η πρώτη φορά (μα ούτε και η τελευταία) που ένα τραγούδι επισκιάζει κάθε άλλη δουλειά ενός συγκροτήματος, ακόμα και αν δεν μιλάμε για κάποια μια one hit wonder μπάντα. Οι Kosheen γεννήθηκαν μέσα σε αυτό το σοκαριστικά δημιουργικό big bang του Μπρίστολ των 90s. Αποτέλεσαν ένα μικρό, μα επιτυχημένο κομμάτι αυτής της έκρηξης. Ήταν ωστόσο τέτοια η αστρόσκονη του πρώτου τους hit που εν τέλει θόλωσε τη μετέπειτα διαδρομή τους: οι Kosheen δεν ήταν ένας διάττοντας αστέρας, όμως απελευθέρωσαν την μεγαλύτερη ποσότητα φωτός με την πρώτη τους κυκλοφορία.
Για τη Sian Evans που έδωσε λέξεις και φωνή στο πιο χορευτικό τρυφερό τραγούδι των τελευταίων δεκαετιών, αυτά είναι ζητήματα λυμένα. Όπως λέει, μιλώντας στο ΒΗΜΑ, λίγο πριν τις συναυλίες των Kosheen σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, νιώθει ευγνωμοσύνη για όσα έζησε για το γεγονός ότι οι Kosheen είναι ξανά δραστήριοι (αν και με επώδυνες αποχωρήσεις) και για το ότι εκείνη συνεχίζει να δημιουργεί μουσική και να συνεχίζει να κάνει live.
Φωτό: Liese Keereman
Τα τελευταία χρόνια άλλωστε έχει επιστρέψει στη γενέτειρα της, την Ουαλία, ζει σε στα δυτικά της χώρα σε μια αγροικία, οι πέτρινοι τοίχοι της οποίας ποτίστηκαν από την παρουσία και το δημιουργικό πνεύμα του ποιητή Ντίλαν Τόμας, και μοιράζεται το χρόνο της με την τοπική κοινότητα και το μεγαλείο που προσφέρει η άμεση επαφή με τη φύση.
Αυτό και αν ακούγεται σαν μια ζωντανή και βιωμένη μεταφορά του Hide U.
Όλες οι ιστορίες έχουν μια αφετηρία. Φαντάζομαι η δική σου ξεκινά με την απόφασή σου να αφήσεις την Ουαλία και να πας στο Μπρίστολ μαζί με τον νεογέννητο γιο σου….
Μετακομίσαμε στο Μπρίστολ, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της μουσικής που ήθελα να κάνω. Από την άλλη ήμουν μονογονέας, άφραγκη και χρειαζόμουν στήριξη -ευτυχώς τη βρήκα από την κοινότητα της πιο κακόφημης συνοικίας της πόλης. Στο Μπρίστολ η καριέρα μου αμέσως απογειώθηκε. Ξεκίνησα να τραγουδώ με μπάντες, να παίζω τα τραγούδια μου και φυσικά εκεί γεννήθηκαν οι Kosheen. Είναι πολύ δύσκολο να ταξινομήσω χρονικά εκείνη την περίοδο, διότι όλα συνέβαιναν με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αυτή η πόλη για δύο δεκαετίες με τροφοδοτούσε σε κάθε επίπεδο, καλλιτεχνικό, επαγγελματικό, προσωπικό.
Το να βρίσκεσαι στο Μπρίστολ τη δεκαετία του ’90 και να κάνεις ηλεκτρονική μουσική ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που λέμε «στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή», σωστά; Βρισκόσουν μέσα σε μια κοσμογονία.
Ναι! Το όνειρό μου αρχικά ήταν να τραγουδήσω για τους Massive Attack -δεν τα κατάφερα, αλλά το προσπάθησα. Ψωνίζαμε από το ίδιο mini market με τον Daddy G και όποτε έπεφτα πάνω του έλεγα «πότε μπορώ να σου δώσω ένα τραγούδι;» και μου απαντούσε «Έχω αρκετά». Μια άλλη φορά είχα πάει μετά από μια συναυλία να γνωρίσω την Beth Gibbons των Portishead. Είναι υπέροχη! Μας συστήνουν λοιπόν και της λένε «από εδώ η Sian Evans των Kosheen» και απαντά: «Η ποια;». Κοκκίνισα και εξαφανίστηκα την αμέσως επόμενη στιγμή. Προφανώς αυτά δεν αναιρούν ότι ήταν μια πολύ ζωντανή πόλη, γεμάτη από μουσική. Ήταν η «Άγρια Δύση» του Ηνωμένου Βασιλείου.
«Δεν ήταν έκπληξη η επιτυχία, διότι γνώριζα πόσο σκληρά είχαμε δουλέψει».
Τελικά το timing είναι το πιο σημαντικό στοιχεία για την εξέλιξη της ζωής μας;
Μου αρέσει να λέω κάτι που έχουν στην παράδοσή τους οι ιθαγενείς της Αμερικής. Το σημαντικό είναι να συγχρονίζεσαι με τον εαυτό σου. Με τον εσωτερικό σου ρυθμό, με τον εσωτερικό σου βηματισμό. Ο δικός μου ήταν να βρεθώ ως νεαρή μουσικός στο Μπρίστολ και να γνωρίσω ανθρώπους που μου άλλαξαν τη ζωή διότι κατάφερα να μοιραστώ τη μουσική μου με τον κόσμο.
Και τώρα αυτός ο βηματισμός σε οδήγησε πάλι πίσω στην Ουαλία; Σε αυτό το όμορφο αγροτόσπιτο;
Υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να συνδεθούμε με μικρές κοινότητες. Να μοιραζόμαστε το χρόνο και τις εμπειρίες μας. Θεωρώ ότι η τεχνολογική εξέλιξη μάς έχει κάνει να καθόμαστε πίσω από οθόνες, να υποφέρουμε από μοναξιά και να είμαστε αποκομμένοι από τις κοινότητες. Πρέπει να γίνουμε ξανά διαθέσιμοι ο ένας για τον άλλο.
Πώς αυτή η αμεσότητα στις σχέσεις (με τον Άλλο, με τη φύση) σε έχει διαμορφώσει καλλιτεχνικά;
Είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Το γεγονός ότι μεγάλωσα σκαρφαλώνοντας σε δέντρα και τριγυρίζοντας από εδώ και εκεί με τα γόνατά μου πάντα λερωμένα ενυπάρχει σε ό,τι κάνω καλλιτεχνικά, άλλοτε είναι μια άμεση αναφορά και άλλοτε μια έμμεση. Πέρα από έμπνευση, η επαφή με τη φύση είναι και καταφύγιο. Με βοηθάει να είμαι καλά πνευματικά, να είμαι καλά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Κι όλες αυτές τις επιρροές καταφέρατε να τις παντρέψετε με την ηλεκτρονική μουσική. Ήταν σαν να φέρνετε κοντά δύο διαφορετικούς κόσμους…
Και οι τρεις μας, ο Markee Ledge, ο Darren Beale κι εγώ, είχαμε διαφορετικές καταβολές και ο καθένας έφερε τη δική του ενέργεια στο γκρουπ. Πολλά από τα τραγούδια τα είχα γράψει στη φύση, στα βουνά και τα παιδιά έπαιρναν αυτό το υλικό και το έντυναν με σύγχρονη μουσική. Τις περισσότερες φορές δούλευε λειτουργικά όλο αυτό. Μέχρι τότε η ηλεκτρονική μουσική δεν είχε αγγίξει στιχουργικά μια τέτοια θεματολογία.
Δεν σε εξέπληξε η μαζική επιτυχία;
Ήμουν μονογονέας, έμενα σε έναν ξενώνα φιλοξενίας και ζούσα με προσφορές και επιδόματα. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να πέσω με τα μούτρα στη μουσική, να αφοσιωθώ σε αυτή. Δεν ήταν έκπληξη η επιτυχία, διότι γνώριζα πόσο σκληρά είχαμε δουλέψει, πόσο ιδιαίτερο ήταν αυτό που είχαμε να πούμε και πόσο πολύ ήθελα να έχω μια καλύτερη ζωή.
Όμως δεν κράτησε πολύ. Μπορεί να ήσασταν ενεργοί δισκογραφικά πολύ καιρό μετά το ντεμπούτο σας, όμως σχετικά σύντομα φάνηκε η απόσταση μεταξύ σας…
Ναι πήραμε ξεχωριστούς δρόμους και ήταν πολύ επώδυνο. Ήταν χειρότερο και από έναν χωρισμό. Επωμιστήκαμε εσφαλμένα το κομμάτι του management, αλλά δεν ήμασταν επαρκώς προετοιμασμένοι για αυτό. Μιλούσαμε απευθείας με την εταιρεία. Η εταιρεία, όπως και κάθε δισκογραφική, δεν νοιάζεται για τους καλλιτέχνες, ενδιαφέρεται για τα κέρδη. Ζητούσε και απαιτούσε συνέχεια κάτι. Μας πίεζε πολύ. Αυτό μας διέλυσε. Προσωπικά μιλώντας, δεν υπήρχε καμία κατανόηση για το γεγονός ότι ήμουν μονογονέας. Έκανα πολλά χρόνια να ξαναβρώ την αυτοπεποίθησή μου και με βοήθησε σε αυτό πολύ ο Ron. Όμως ας μην παρεξηγηθώ: ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια και είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου τότε και τώρα. Ζω στη φύση, κάνω συναυλίες, νιώθω χαρούμενη με τον εαυτό μου. Αυτά μετράνε.
Ποια θα έλεγες λοιπόν ότι ήταν η πιο επιτυχημένη στιγμή των Kosheen;
Χμμ…τι είναι επιτυχία; Σίγουρα όταν μαζεύτηκε 40.000 κόσμος για να μας δει στον Glastonbury. Είχαμε ξεκινήσει από το μηδέν και ξαφνικά γεμίζαμε τα φεστιβάλ. Για μένα όμως η αληθινή επιτυχία ήταν κάτι άλλο. Μέσα σε αυτό το πλήθος δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χάρτινα πλακάτ που είχαν φτιάξει τα παιδιά από την κακόφημη συνοικία που έμενα στο Μπρίστολ. Για εκείνα τα παιδιά το να βλέπουν εμένα -όχι ως τη frontwoman των Kosheen, αλλά ως ένα μέλος της κοινότητας- να βρίσκομαι στη σκηνή ενός σπουδαίου φεστιβάλ ήταν κάτι πρωτόγνωρο: τους δημιουργούσε επιλογές και τους έκανε να μην νιώθουν αποκλεισμένα. «Αν μπορεί να το κάνει Sian, μπορώ να το κάνω και εγώ», σκέφτηκαν όλοι.
«Θεωρώ ότι η τεχνολογική εξέλιξη μάς έχει κάνει να καθόμαστε πίσω από οθόνες, να υποφέρουμε από μοναξιά και να είμαστε αποκομμένοι από τις κοινότητες. Πρέπει να γίνουμε ξανά διαθέσιμοι ο ένας για τον άλλο».
Και συνεχίζεις να το κάνεις, με μια περιοδεία για τα 25 χρόνια των Kosheen. Τι να περιμένουμε από το live σας;
Ένα ταξίδι σε όλη μας τη δισκογραφία. Αποκλείεται να μην συνδεθείτε με κάποιο από τα κομμάτια. Θα είναι πολύ συγκινητικό, ειδικά για όσους έχουν μεγαλώσει μαζί μας στη διάρκεια αυτών των 25 ετών. Ιδανικά θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να ανακαλέσει εκείνες τις στιγμές που άκουσε για πρώτη φορά τα κομμάτια μας.
Και εσύ στοιχηματίζω ότι θα θυμάσαι εκείνη τη φορά που μπήκες στο studio και ηχογράφησες των Hide U. Πώς ήταν η στιγμή που γεννήθηκε το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι σας;
Τα φωνητικά τα γράψαμε σε έναν μικρό χώρο δίπλά στην τουαλέτα του στούνιο, ήταν τόσο κοντά ώστε αν κάποιος ήθελε πολύ φυσιολογικά να χρησιμοποιήσει την τουλέτα, έπρεπε να σταματάμε και να περιμένουμε να ελευθερωθεί ο χώρος για να έχουμε ησυχία. Είχε τρομερό κρύο και ο Markee με τον Darren έκαναν έναν αυτοσχέδιο διαγωνισμό τρώγοντας καυτερές πιπεριές για να ζεσταθούν. Ήμουν λοιπόν με τον παλτό μου, τρεμούλιαζα από κρύο, δεν ήξερα σε πόση ώρα θα ερχόταν κάποιος να επισκεθεί την τουαλέτα και να μας διακόψει άθελά του και είχα στα αφτιά μου την λούπα του κομματιού. Πιάνω το στιλό και αρχίζω και γράφω σε ένα μπλοκάκι κάτι στίχους και να τους μουρμουρίζω -λες και έλεγα κάποιο μάντρα. Σκεφτόμουν τον γιο μου, που τον είχα φέρει από τα βουνά της Ουαλίας σε μια κακόφημη συνοικία του Μπρίστολ. Πόσο εκτεθειμένος ήταν και τι μπορούσα να κάνω εγώ για να τον προστατέψω, να τον κρατάω ασφαλή. Και έπειτα κοίταξα ξανά τα αγόρια. Είχαν σταματήσει να μασουλάνε, αντάλλαξαν ένα βλέμμα και πάτησαν αμέσως το REC. Έτσι γεννήθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι.
INFO
KOSHEEN LIVE IN GREECE! – 25th Anniversary Tour
Παρασκευή 21/2 | Θεσσαλονίκη, MYLOS CLUB
Σάββατο 22/2 FEBRUARY | Αθήνα, GAZARTE
*Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.
