Να υποθέσω ότι ο συνταγματολόγος Φίλιππος Σπυρόπουλος δηλώνοντας ότι “ουδέποτε συνυπέγραψε” με τους δεκαέξι, συνταγματολόγους κατά της γνωμοδότησης Ντογιάκου, είναι ως εάν να την συνυπέγραψε; Να το υποθέσω!
Διότι τί άλλο σημαίνει η επιθυμία του να “αρθεί η άρση του απορρήτου της τηλεφωνικής επικοινωνίας” που είχε με τον Νίκο Αλιβιζάτο – πρωτεργάτη της συλλογής των δεκαέξι υπογραφών- ώστε να αποδειχθεί ποιός απ’ τους δύο λέει αλήθεια.
Όμως πώς θα μπορούσε το απόρρητο της συνομιλίας τους να αρθεί αφού αυτό το “δυσχεραίνει” ο Ντογιάκος; Θα ήθελε ο “ανένταχτος” συνταγματολόγος μας να συλληφθεί όπως το επιθυμεί ο Τσίπρας;
Και το αντιλαμβάνομαι οι σεισμολόγοι να διαφωνούν για τα φυσικά φαινόμενα, αλλά και οι συνταγματολόγοι;
Κι αν δεχθώ ότι η πλειοψηφία επικρατεί στην (άλυτη) περίπτωση των πολλών ερμηνειών του συνταγματικού κανόνα, αρέσει στον Σπυρόπουλο η θέση της μειοψηφίας στο συνάφι του; Ή με τις ανακοινώσεις του (χθεσινό τηλεφώνημα στον Μικροπολιτικό των “Νέων”;) στην κυβερνητική πλειοψηφία ζητά ευπειθώς να απευθυνθεί;
Αλλά το θέμα είναι πάντα η ταμπακιέρα.
