..κι όχι με κατασχεμένα καλάσνικοφ (aller retour) από την Ουκρανία, αλλά γνωρίζοντας αυτά που δεν ακούμε εύκολα.
Όπως, για παράδειγμα, ότι ο Τζορτζ Κέναν, εμπνευστής του Σχέδιου Μάρσαλ και του περίφημου δόγματος της
“ανάσχεσης”, προέβλεπε πως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα ήταν η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου -που τώρα τον ξαναζεσταίνουν οι νέοι νεκροί.
Στα “λάθη” των Αμερικανών που επισημαίνουν -χωρίς όμως να τα “διευκρινίζουν” στους ιθαγενείς οι δυτικότεροι των Δυτικών συμμάχων μας αναλυτές, δεν αναφέρονται διόλου οι εκλογές του 2014 στην Ουκρανία, τις οποίες
“κέρδισε” -με την “βοήθεια” των ΗΠΑ- ένα ακροδέξιο, εθνικιστικό κόμμα. Ούτε ότι ο περιβόητος Κίσινγκερ είχε προτείνει την “φιλανδοποίηση”
της Ουκρανίας.
Είμαστε τραυματισμένοι άνθρωποι εμείς οι ιθαγενείς.
Και “το τραύμα δεν θεραπεύεται από την εσωτερική πίεση”, έλεγε από τότε ο Αρεταίος. Πολλώ δε μάλλον όταν η πίεση είναι και εξωτερική.
Κι αν η “συνεισφορά” μας σε καλάσνικοφ σημαίνει και συμμετοχή (αμυντική) στον πόλεμο της Ουκρανίας, τότε πώς “στην ιστορία του ανθρώπου επιβιώνει πάντοτε ο προσαρμοστικότερος και ο πιο προνοητικός” -όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει;
Το ζήτημα είναι να μην καταστραφεί ο επιβιωσάκιας. Διότι, πώς να το κάνουμε: “Σημασία έχει να αγαπάς”, όπως μας έχει πει δραματικά ο Αντρέι Ζουλάφσκι. Και ο Πούτιν δεν αγαπά. Να αμφιβάλλω και για τον Μπάϊντεν; Θα το δούμε στα “προσεχώς”.
Το ότι είμαστε “από τη σωστή μεριά της Ιστορίας”, δεν σημαίνει και ότι η Ιστορία είναι πάντα από τη σωστή μεριά …
* Άμλετ, Πράξη πέμπτη, σκηνή 2
