Η κρίση στην Ιρλανδία δεν ήταν μια κρίση δημόσιου χρέους, όπως η ελληνική. Ξεκίνησε από το σκάσιμο της αγοράς των ακινήτων, όπως άλλωστε οι κρίσεις στις ΗΠΑ (σε συνδυασμό βέβαια με το γκρέμισμα της Lehman Brothers), στη Βρετανία και στην Ισπανία. Οι ενασχολούμενοι με την αγορά ακινήτων, και δη οι κατασκευαστές, κατηγορήθηκαν –όχι άδικα –ότι συνεισέφεραν τα μάλα στη συντριβή του άλλοτε κραταιού «Κέλτικου Τίγρη» το καταστροφικό 2008. Εκείνοι ωστόσο που τότε υπήρξαν μέρος του προβλήματος –και μάλιστα ως πρωταγωνιστές –τώρα ετοιμάζονται να πρωταγωνιστήσουν στη λύση ενός συναφούς προβλήματος που έχει ανακύψει στην Ιρλανδία: τη σοβαρή έλλειψη στέγης.
«Νιώθω πιο γέρος, πιο γκριζαρισμένος, αλλά εν τέλει και πιο σοφός» δηλώνει στους «Financial Times» ο ηλικίας 58 ετών κατασκευαστής Μάικλ Ο’Φλιν λίγες ημέρες αφότου ανακοίνωσε τη συμφωνία που υπέγραψε με την Avenue Capital. Η συμφωνία προβλέπει τη χρηματοδότηση από το αμερικανικό επενδυτικό fund με 400 εκατ. ευρώ προκειμένου ο ιρλανδός επιχειρηματίας να ξαναστήσει την κατασκευαστική εταιρεία του που προ πενταετίας είχε χρεοκοπήσει κάτω από το βάρος χρεών τα οποία έφθαναν τα 1,8 δισ. ευρώ. Η εταιρεία του Ο’Φλιν είχε καταλήξει τότε στη Nama, την «κακή τράπεζα» που είχε δημιουργηθεί για να βοηθήσει στην υπέρβαση των επιπτώσεων από την κατάρρευση της ιρλανδικής αγοράς ακινήτων.
Στεγαστικό πρόβλημα
Από το 2009 που ιδρύθηκε η Nama (έχει μαζέψει συνολικά χρέη 74 δισ. ευρώ), μόνο ένας μικρός αριθμός νέων κατασκευών ανεγέρθηκε στην Ιρλανδία. Με την ανάκαμψη της ιρλανδικής οικονομίας όμως και τη συνεπαγόμενη παλιννόστηση αρκετών Ιρλανδών που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα λόγω της κρίσης, αλλά και με την εγκατάσταση στην Ιρλανδία αρκετών άνεργων Ευρωπαίων (στη χώρα διατηρούν ως γνωστόν τα ευρωπαϊκά γραφεία τους και εργοστάσια όλοι οι κολοσσοί της Σίλικον Βάλεϊ), ανέκυψε το προρρηθέν στεγαστικό πρόβλημα, το χειρότερο στη νεότερη ιστορία του τόπου, όπως όλοι λέγουν.
Η συμφωνία με την Avenue Capital δίνει τη δυνατότητα στον Μάικλ Ο’Φλιν να χτίσει πάνω από 10.000 νέες κατοικίες την επόμενη πενταετία. «Πήγα στη Nama, τους είπα τα νέα μου σχέδια και τα δέχθηκαν. Παίζω 100% βάσει των κανόνων» τονίζει ο κατασκευαστής. Και εξηγεί: «Το τελευταίο κριτήριο που ζητούν για να σε ξαναβάλουν στον χάρτη των κατασκευών είναι να δείξεις ότι μπορείς να προσελκύσεις χρηματοδότηση… Αφού τα κατάφερα, αισθάνομαι δικαιωμένος».
Δικαιωμένοι (αλλά επ’ ουδενί εξιλεωμένοι για τις τοξικές υπερβολές του παρελθόντος που διέκοψαν την «αειφόρο ανάπτυξη» και δηλητηρίασαν τις ζωές αμέτρητων ανθρώπων) ο Ο’Φλιν και άλλοι νεκραναστημένοι μεγιστάνες των κατασκευών (πάντα οι ίδιοι) θα συμβάλουν στη νέα ανοικοδόμηση της Ιρλανδίας. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι χρειάζονται 30.000 νέες κατοικίες κατ’ έτος για να καλυφθεί η ζήτηση. Με μέσο όρο κόστους ανέγερσης κάθε κατοικίας τα 200.000 ευρώ, συμπεραίνει κάποιος ότι ο κλάδος χρειάζεται ετήσια χρηματοδότηση 6 δισ. ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ιρλανδικής Κεντρικής Τράπεζας, οι τράπεζες της χώρας το πρώτο εξάμηνο του έτους κατάφεραν να εκταμιεύσουν μόνο 424 εκατ. ευρώ για κατασκευές. Μοιάζει μεγάλο το κενό το οποίο πρέπει να καλύψουν οι ξένοι χρηματοδότες. Ο κλάδος όμως δεν ανησυχεί διότι, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που ισοπέδωσε η κρίση, ουδέποτε κλονίστηκε η εμπιστοσύνη του επενδυτικού κόσμου για την ικανότητα των Ιρλανδών να στέκονται στα πόδια τους. Σοβαρές χώρες, ζεστό χρήμα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
