Θανάσης Κουρλαμπάς: Αλλο διάσημος, άλλο αναγνωρίσιμος

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς μετρά 27 συνεργασίες με τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τις περισσότερες ως μέλος του Αμφι-θεάτρου. Γνώρισε το κλασικό ρεπερτόριο, τα μεγάλα κείμενα, έμαθε να τα διαβάζει, κατέβηκε στην Επίδαυρο. Τώρα συνεχίζει να πορεύεται με τον τρόπο που του έμαθαν οι δάσκαλοί του. Και όταν η μικρή οθόνη μπαίνει στη ζωή του, ξέρει να την υπηρετεί και να την απολαμβάνει, όπως συνέβη την τρέχουσα σεζόν. Εφέτος ο 43χρονος ηθοποιός παίζει για τρίτη χρονιά στο θέατρο Φούρνος («Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ»), ενώ πρόσφατα ξεκίνησε τις παραστάσεις στο «La Strada» του Φελίνι που σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαΐδης στο Βικτώρια.

«Ενας καφές»

«Η παράσταση ξεκίνησε από τη διάθεση να βρεθούμε ξανά εμείς, οι συναπόφοιτοι της Σχολής Θεμέλιο του Νίκου Βασταρδή –είχαμε ξανασυναντηθεί έπειτα από χρόνια, όταν πέθανε ο δάσκαλός μας. Χάρη στον Βασίλη Νικολαΐδη βρέθηκε το έργο και στήθηκε όλο αυτό. Παίζω έναν φασίστα στην εποχή του Μουσολίνι που μπαίνει στο σπίτι τριών αδελφών για να αλωνίσει κυριολεκτικά».

«Το θέμα για μας ήταν να μην αντιγράψουμε την ταινία αλλά να πατήσουμε στο έργο. Είμαι πολύ μακριά από τον ήρωά μου: ο Τσαπανό είναι κόντρα σε μένα και αποτελεί ένα στοίχημα να τα καταφέρω. Εψαξα να τον βρω ερμηνευτικά. Είναι ένα άγριο, βάναυσο πλάσμα, μπρουτάλ, που δεν ξέρει πώς να εκφραστεί, πώς να επιτρέψει στο χέρι που του δίνουν οι άλλοι να το αγαπήσει. Μέσα από μια πολύ δύσκολη πορεία αυτογνωσίας φτάνει πια στη λύτρωση. Εχει ένα εξαιρετικό φινάλε ο ρόλος».

«Θυμάμαι ορισμένες φορές, όταν διάβαζα τη διανομή ενός έργου που θα ανέβαζε ο Σπύρος Ευαγγελάτος, θεωρούσα ότι κανένας δεν μου ταίριαζε. Ο σκηνοθέτης όμως είχε αντίθετη γνώμη. Και έτσι έμαθα από νωρίς να κάνω κόντρα πράγματα στο θέατρο. Και με χαροποιεί πολύ –κι ας είναι ψυχοφθόρο. Στην ουσία όμως δεν τα έχουμε όλα κάπου μέσα μας; Απλώς πρέπει να σκάψεις και να βρεις αυτά που σου είναι πιο δύσκολα. Και είναι πολύ μαγευτικό αυτό. Το να μπεις στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που δεν φαίνεται να έχει τίποτε κοινό μαζί σου είναι γοητευτικό».

«Είναι απίστευτη η δύναμη της τηλεόρασης. Οπως είναι δύσκολο να διαχειριστείς την αναγνωρισιμότητα. Θέλει ωριμότητα. Γιατί άλλο διασημότητα και άλλο αναγνωρισιμότητα. Αλλο να είσαι διάσημος και άλλο αναγνωρίσιμος. Και αυτή η δουλειά σ’ τα προσφέρει, σου προσφέρει άμεσα την αντίδραση του κοινού. Λες ένα αστείο στο θέατρο και δεν γελάει κανείς. Δεν χρειάζεται να σου πει κανείς άλλος κάτι για να καταλάβεις ότι δεν πέρασε… Στην τηλεόραση την αντίδραση τη συναντάς την άλλη μέρα στον δρόμο».

«Μπορεί να κάνεις πέντε-έξι ωραίους ρόλους στο θέατρο, αλλά με μια εμφάνιση στην τηλεόραση να δεις τη διαφορά. Το θέμα είναι πώς θα ισορροπήσεις, πώς θα πεις κάποια “όχι” για να μπορέσεις να κρατήσεις. Είναι πολυτέλεια να πεις “όχι”, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να πηγαίνεις και παντού, να γίνεις οτιδήποτε. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές που μπορεί. Προσπαθώ να κρατήσω –ναι, έχω κάποιες κόκκινες γραμμές και έχουν το τίμημά τους».

«Η πορεία του καθενός μας αποτελείται από συνδέσεις και αρμούς –δεν είναι τυχαία. Κάθε επιλογή γίνεται βάσει χαρακτήρα και δεδομένων. Απλώνω κάτω τα χαρτιά και επιλέγω. Εννοείται ότι θα κάνω και λάθη. Αλλά αυτό είμαι».

«Υπάρχει τέτοια αφθονία σε έργα, σκηνοθέτες και ηθοποιούς που δεν προλαβαίνεις να χορτάσεις. Το όνειρό μου είναι να παραμείνω σε αυτή τη δουλειά. Είναι πολυτέλεια να μπορείς να την κάνεις. Επίσης θα ήθελα να δουλεύω με ρόλους που μου επιτρέπουν να σκάψω μέσα μου. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Τώρα, αν θα έπρεπε να πω ρόλους, εκτός από τραγωδία και Σαίξπηρ, σκέφτομαι πολύ τον Λόρκα. Πάντως δεν σκέφτομαι να γράψω ή να σκηνοθετήσω –προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για ένα έργο ώστε να θέλω να την προτείνω. Παραμένω από τη μεριά του ηθοποιού. Και ακόμη ζω το όνειρο της Δραματικής».

«Χρωστάω πολλά στον Σπύρο Ευαγγελάτο και στο Αμφι-θέατρο: έμαθα μαζί του θέατρο. Και κρατώ όλα όσα μας δίδαξε. Ακούω πάντα στ’ αφτιά μου το “προκύπτει από το κείμενο;”. Μετά από μια σειρά συμπτώσεων άρχισα να δουλεύω με τον Σπύρο και τη Λήδα στην “Ερωφίλη” το 1996-1997. Και παρέμεινε σχεδόν ως το τέλος, ενώ συνέχισα με τον Ευαγγελάτο και στο Εθνικό, στο Ακροπόλ. Εκανα καιρό να ξαναπεράσω από το Αμφι-θέατρο στην Πλάκα. Μου ήταν πολύ δύσκολο. Λόγω αυτής της συνεργασίας δεν έχω δουλέψει με πολλούς σκηνοθέτες, αλλά στον καθένα οφείλω πράγματα. Από τους δασκάλους μου στη σχολή, στον Βασίλη Νικολαΐδη, στην Αθανασία Καραγιαννοπούλου, στον Γιάννη Κακλέα, στον Γρηγόρη Βαλτινό».

«Οτι δεν μάθαμε ακόμα. Φοβάμαι ότι ως χώρα, ως άνθρωποι, ως κοινωνία δεν πήραμε το μήνυμα. Τόσος κόπος, τόση στεναχώρια, τόσος θυμός, δεν μας πήγε κάπου. Ούτε κίνηση ούτε ρεύμα… Νιώθω εσωτερικά γυμνός. Ισως ο φόβος να ήταν και ο στόχος. Πρέπει να αρχίσουμε να παράγουμε. Ολοι κάποια στιγμή στο παρελθόν πήραμε περισσότερα από όσα αξίζαμε. Δεν υπάρχει ένας αόρατος εχθρός. Φταίμε και εμείς και οι άλλοι και κυρίως η λανθασμένη σχέση που έχουμε μεταξύ μας. Σαν να μην αλλάξαμε ρότα. Νομίζω ότι έρχονται κι άλλα που δεν μπορούμε να φανταστούμε».