Στις εκλογές του Μαΐου 2012 ένας 40χρονος, που ψήφιζε πάντοτε ΠαΣοΚ, είχε αποφασίσει να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίωνε τους φίλους του ότι θα ψήφιζε για πρώτη φορά ένα κόμμα της Αριστεράς. Μόλις όμως έφτασε στο εκλογικό κέντρο και μπήκε στο παραβάν δεν μπορούσε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.
Μόλις βρέθηκε μόνος του με τη συνείδησή του σκέφτηκε τους ανθρώπους που αγαπούσε, τη μάνα του, τον πατέρα του, τον μικρότερο αδελφό του και αναρωτήθηκε τι θα σήμαινε γι’ αυτούς αν είχαν δίκιο όσοι επέμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε την καταστροφή. Εμεινε ακίνητος για μισό λεπτό και επειδή δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να ψηφίσει ΠαΣοΚ, έπιασε το ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ και το έκλεισε μέσα στο φάκελο.
Τη Δευτέρα το πρωί το είχε μετανιώσει και προσπαθούσε να καταλάβει τι τον έπιασε, γιατί φοβήθηκε να πραγματοποιήσει αυτό που ήδη είχε αποφασίσει. «Η ΔΗΜΑΡ είναι το λευκό τού σήμερα», του είπε ο καλύτερος φίλος του, ένας αριστερός τριαντάρης.
«Κι εγώ ΔΗΜΑΡ ψήφισα, δεν τόλμησα». Πέρασε ένας μήνας. Πλησίαζαν οι εκλογές του Ιουνίου. Ο 40χρονος δήλωνε πάλι αποφασισμένος να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον προβλημάτιζε το ενδεχόμενο μήπως πάθαινε το ίδιο.
Και τότε, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές αποφάσισε να δοκιμάσει να κλείσει τηλεοράσεις και ραδιόφωνα μέχρι την ώρα που θα πήγαινε να ψηφίσει. Ετσι, μόλις μπήκε στον χωροχρόνο του παραβάν άρπαξε το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς δεύτερη σκέψη το έχωσε στον φάκελο, έστω κι αν μερικοί υποψήφιοι βουλευτές του φάνηκαν σαν «ούφο».
Το συμπέρασμα είναι στις σημερινές συνθήκες οι δημοσκοπήσεις είναι δύσκολο να προβλέψουν τι θα σκεφτείς την ώρα που θα βρεθείς μόνος με τη συνείδησή του.
Και ότι καμιά φορά πρέπει -εκτός εξαιρέσεων- να κλείνεις την τηλεόραση για να μην παγιδευτείς στον περίφημο «χώρο» μιας αυτιστικής Κεντροαριστεράς που γνωρίζεις ότι δεν είναι παρά το «λευκό τού σήμερα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
