Μέσα σε 18 μήνες από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 περισσότεροι από είκοσι βουλευτές έχουν φύγει για διάφορους λόγους από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν.
Ορισμένοι επέστρεψαν. Δεκατρείς παραμένουν ανεξάρτητοι. Δύο άλλαξαν κόμμα.
Συνολικά, η ΝΔ έχει χάσει τέσσερις βουλευτές, το ΠαΣοΚ έξι, η ΔΗΜΑΡ τρεις και η ΑΝΕΛ δύο –συν το πρόσφατο ερωτηματικό της Ραχήλ Μακρή…
Με άλλα λόγια, το 8% περίπου του κοινοβουλευτικού δυναμικού βρέθηκε κάποια στιγμή να περιφέρεται σε διαφορετικά κοινοβουλευτικά έδρανα από εκείνα για τα οποία εξελέγη.
Είναι το τέταρτο κόμμα στη χώρα!
Φαινόμενα ανάλογης κινητικότητας δεν κατάφερα να εντοπίσω σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο –τουλάχιστον σε όσα είχα την αντικειμενική δυνατότητα να ελέγξω…
Είτε έχουν Μνημόνιο είτε δεν έχουν.
Επιπροσθέτως, η κινητικότητα αυτή δεν προέκυψε από κάποιες ουσιαστικές μεταβολές στην πολιτική των κομμάτων αλλά από καθαρά προσωπική επιλογή όσων αποφάσισαν να κουνήσουν μαντίλι.
Χαρακτηριστική και πρόσφατη περίπτωση, η Θεοδώρα Τζάκρη.
Αφού πρωτοστάτησε στην έλευση και επιβολή του Μνημονίου ανακάλυψε τριάμισι χρόνια αργότερα ότι το Μνημόνιο κάνει κακό.
Δεν έχει νόημα να παραθέσω όλες τις περιπτώσεις πολιτικής περιπλάνησης. Στο μπάσκετ τούς λέμε «γυρολόγους».
Ρέκορντμαν πάντως είναι σίγουρα ο Μιχελογιαννάκης αφού κατάφερε να αλλάξει τρία κόμματα σε λιγότερους από δώδεκα μήνες –ΠαΣοΚ, ΔΗΜΑΡ και μετά ΣΥΡΙΖΑ… Μόνο η περιφέρεια στην οποία πολιτεύεται παρέμεινε η ίδια!..
Η μία εξήγηση είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα εκτεταμένο φαινόμενο πολιτικού αμοραλισμού. Ο βουλευτής δεν προσδιορίζεται από την ηθική βάση της εκλογής του αλλά από τι τον συμφέρει προκειμένου να επανεκλεγεί.
Η δεύτερη εξήγηση παραπέμπει στην τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού που για κακή μας τύχη ανέλαβε να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη κρίση στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Οχι μόνο οι «γυρολόγοι» αλλά και κάποιοι από εκείνους που παραμένουν στα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν δείχνουν ανίκανοι ή ανεπαρκείς να αναμετρηθούν με τις δύσκολες συνθήκες και τις σκληρές περιστάσεις της ιστορικής συγκυρίας. Ετσι, είτε πολιτεύονται σπασμωδικά κυνηγώντας το Αγιο Δισκοπότηρο της εύκολης δημοφιλίας και της πολιτικής επιβίωσης. «Με τον λαό κι ας πάει το παλιάμπελο…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
