Οι Πανελλήνιες για εναν 17χρονο μαθητή που φοιτεί σε ελληνικό σχολείο δεν είναι εξετάσεις. Θα ήταν ορθότερο να πούμε πως ο Έλληνας μαθητής αναμένει την τρίτη λυκείου σαν την στιγμη της τελικής κρίσης. Περιμένει την κούραση, τις κρίσεις άγχους, το ξενύχτι, ακόμα και τα παραπανίσια κιλά σχεδόν μοιρολατρικά. Η ίδια η πραγματικότητα επαληθεύει αυτά τα κρούσματα.
Προσωπικά, έχοντας βιώσει την εμπειρία των πανελληνίων σε κάθε της μορφή – από ανεξέλεγχτο στρες έως απάθεια- , είμαι σε θέση να εκφράσω την προσωπική μου ένσταση. Φυσικά τα μελανά σημεία του θεσμού είναι πολλά και δεν αφορούν μονάχα τη δομή του. Και θεωρώ οτι είναι περιττό να γίνει λόγος για τα τεραστια ποσά που καταβάλλονται κάθε μήνα σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα ή τον ευτελισμό που υφίστανται η ιστορία του τόπου, οι αρχαίοι φιλόσοφοι κ.α. όταν διδάσκονται για τις πανελλήνιες.
Καλώς ή κακώς όλα αυτά είναι γνωστά και κανείς σχεδόν δεν έχει το κουράγιο από εμάς να το ξανασυζητήσει. Απλά υιοθετούμε αβασάνιστα την άποψη ότι οι πανελλήνιες είναι βωμός και πάνω του θυσιάζονται πολλά, μαζί και εμείς…
Εντούτοις αυτή τη χρονιά εμένα με ενόχλησαν και άλλα θέματα. Συνειδητοποίησα πως μετά τα Χριστούγεννα η σχέση μου με τον έξω κόσμο είχε περιοριστεί σε τεράστιο βαθμό. Για πολλούς μήνες έμεινα «αφοσοιωμένη» στον στόχο μου και αυτό συνεπάγεται ότι εγκατέλειψα κάθε ενδιαφέρον για την επικαιρότητα. Η συμβολή μου στα δρώμενα ήταν ανύπαρκτη σε βαθμό που όταν κάποιος ζήτησε την γνώμη μου για κάποιο γεγονός (αρκετά σημαντικό) το οποίο αγνοούσα, είπα: « Τι να σου πω ρε.. Φέτος που δίνω, κάθε ευαισθησία και κάθε πιστεύω μου πήγαν περίπατο ».
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ,δλδ τώρα τον Μάιο, παρατήρησα άλλο ένα από τα κακώς κείμενα. Πολύ καλοί μαθητές όταν βγήκαν από την τάξη την ημέρα εξέτασης των Μαθηματικών Γενικής και Κατεύθυνσης ήταν πραγματικά απογοητευμένοι. Δεν είχαν γράψει καλά. Αλλά αυτό, σε αντίθεση με τους γονείς και τα ΜΜΕ που το θεωρούν ατυχία, για εμάς είναι κοροΪδία. Δεκάδες ασκήσεις μαθηματικών, καλοί βαθμοί σε διαγωνίσματα συν τις ευλογίες των καθηγητών και η ανταμοιβή είναι μια άτυχη στιγμή;
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ισοπεδώσει με τέτοιον άκομψο τρόπο τον κόπο και τα δάκρυα 11 μηνών , ούτε ένας άσχετος που εκφέρει άποψη, ούτε ένα πολιτικό σύστημα που αποφάσισε να «εξορθολογίσει» το σύστημα.
Μπορώ να πω κι άλλα. Αλλά για μένα στα δύο αυτά συνοψίζεται η ανεπανάληπτη εμπειρία μου. Χάρη στις Πανελλήνιες ,λοιπόν, απαρνήθηκα τα πιστεύω μου, υπονόμευσα την προσωπικότητά μου, στεναχώρησα την οικογένεια μου. Τι να πει κανείς ,όμως, και για τις ατελείωτες ώρες μελέτης που αφιέρωσαν οι μαθητές . ‘Ωρες που δύσκολα θα σκεφτούν να ξαναθυσιάσουν.
Προσωπικά, έχοντας βιώσει την εμπειρία των πανελληνίων σε κάθε της μορφή – από ανεξέλεγχτο στρες έως απάθεια- , είμαι σε θέση να εκφράσω την προσωπική μου ένσταση. Φυσικά τα μελανά σημεία του θεσμού είναι πολλά και δεν αφορούν μονάχα τη δομή του. Και θεωρώ οτι είναι περιττό να γίνει λόγος για τα τεραστια ποσά που καταβάλλονται κάθε μήνα σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα ή τον ευτελισμό που υφίστανται η ιστορία του τόπου, οι αρχαίοι φιλόσοφοι κ.α. όταν διδάσκονται για τις πανελλήνιες.
Καλώς ή κακώς όλα αυτά είναι γνωστά και κανείς σχεδόν δεν έχει το κουράγιο από εμάς να το ξανασυζητήσει. Απλά υιοθετούμε αβασάνιστα την άποψη ότι οι πανελλήνιες είναι βωμός και πάνω του θυσιάζονται πολλά, μαζί και εμείς…
Εντούτοις αυτή τη χρονιά εμένα με ενόχλησαν και άλλα θέματα. Συνειδητοποίησα πως μετά τα Χριστούγεννα η σχέση μου με τον έξω κόσμο είχε περιοριστεί σε τεράστιο βαθμό. Για πολλούς μήνες έμεινα «αφοσοιωμένη» στον στόχο μου και αυτό συνεπάγεται ότι εγκατέλειψα κάθε ενδιαφέρον για την επικαιρότητα. Η συμβολή μου στα δρώμενα ήταν ανύπαρκτη σε βαθμό που όταν κάποιος ζήτησε την γνώμη μου για κάποιο γεγονός (αρκετά σημαντικό) το οποίο αγνοούσα, είπα: « Τι να σου πω ρε.. Φέτος που δίνω, κάθε ευαισθησία και κάθε πιστεύω μου πήγαν περίπατο ».
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ,δλδ τώρα τον Μάιο, παρατήρησα άλλο ένα από τα κακώς κείμενα. Πολύ καλοί μαθητές όταν βγήκαν από την τάξη την ημέρα εξέτασης των Μαθηματικών Γενικής και Κατεύθυνσης ήταν πραγματικά απογοητευμένοι. Δεν είχαν γράψει καλά. Αλλά αυτό, σε αντίθεση με τους γονείς και τα ΜΜΕ που το θεωρούν ατυχία, για εμάς είναι κοροΪδία. Δεκάδες ασκήσεις μαθηματικών, καλοί βαθμοί σε διαγωνίσματα συν τις ευλογίες των καθηγητών και η ανταμοιβή είναι μια άτυχη στιγμή;
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ισοπεδώσει με τέτοιον άκομψο τρόπο τον κόπο και τα δάκρυα 11 μηνών , ούτε ένας άσχετος που εκφέρει άποψη, ούτε ένα πολιτικό σύστημα που αποφάσισε να «εξορθολογίσει» το σύστημα.
Μπορώ να πω κι άλλα. Αλλά για μένα στα δύο αυτά συνοψίζεται η ανεπανάληπτη εμπειρία μου. Χάρη στις Πανελλήνιες ,λοιπόν, απαρνήθηκα τα πιστεύω μου, υπονόμευσα την προσωπικότητά μου, στεναχώρησα την οικογένεια μου. Τι να πει κανείς ,όμως, και για τις ατελείωτες ώρες μελέτης που αφιέρωσαν οι μαθητές . ‘Ωρες που δύσκολα θα σκεφτούν να ξαναθυσιάσουν.
