ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ.
Δηλώνει βέρος ρεαλιστής. «Είμαι αριστερός, όχι ονειροπόλος» τονίζει ο πρώην πρόεδρος των γερμανών σοσιαλδημοκρατών Οσκαρ Λαφοντέν. Πού και πού όμως δεν διστάζει να αιφνιδιάσει με ένα «ρεαλιστικό», όπως λέει, όνειρο. Οπως πρόσφατα με εκείνο για την ενοποίηση του εργατικού κινήματος μέσω της ένωσης του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος SPD με το κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού (πρώην κομμουνιστές της Ανατολικής Γερμανίας) PDS. «Το PDS έχει μετεξελιχθεί τελευταία σε γνήσιο σοσιαλδημοκρατικό» διαπίστωνε την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα «Welt am Sonntag». «Επομένως δεν υπάρχει πια λόγος να μένουν χωριστά».
Μόνο που τα όνειρά του δεν βρίσκουν ποτέ θετική απήχηση. «Ονειρο θερινής νυκτός» ήταν η αντίδραση του προέδρου του PDS Λόταρ Μπίσκι. «Δεν θα γίνω για χάρη του Οσκαρ από σοσιαλιστής σοσιαλδημοκράτης». «Σαχλαμάρες» πρόσθεσε ο γενικός γραμματέας των σοσιαλδημοκρατών Ολαφ Σολτς. «H κατάσταση παραείναι σοβαρή για τέτοιες βλακείες» συμπλήρωσε ο αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ίδιου κόμματος Μίχαελ Μίλερ. «Θα ήταν μεθυσμένος όταν το έλεγε» υπέθεσε ο πρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών στο κρατίδιο Σαξονία-Ανχαλτ Μάνφρεντ Πούχελ.
Κακόβουλη υπόθεση; Οχι απόλυτα. Οι παρατηρητές υπενθυμίζουν ότι την εποχή που ήταν πρωθυπουργός στο κρατίδιο του Σάαρλαντ, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο κ. Λαφοντέν είχε στην υπηρεσία του όχι μόνο έναν από τους καλύτερους μαγείρους της Γερμανίας αλλά και έναν διαπρεπή σομελιέ, ειδικό επί των οίνων. H φήμη του ως μεγάλου πότη είχε εμπεδωθεί και από την πρωταγωνιστική συμμετοχή του στη λεγόμενη «φράξια της Τοσκάνης», της ομάδας δηλαδή των αριστερών και πράσινων πολιτικών (μεταξύ των οποίων και ο υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ) που περνούσαν τότε τις διακοπές τους στην ωραία αυτή ιταλική επαρχία απολαμβάνοντας, σε ατέλειωτα συμπόσια τα εκλεκτότερα εδέσματα και ηδύποτα της περιοχής. Αυτό δεν «θόλωνε» όμως προφανώς την κρίση του. «Τις καλύτερες ιδέες του τις είχε όταν τα είχε τσούξει ελαφρώς» λέει πρώην συνεργάτης του.
Αν ο κ. Λαφοντέν συνεχίζει να διατηρεί αυτή τη συνήθεια, ήτοι «να τα πίνει» προτού εξαγγείλει κάποιο καινούργιο του σχέδιο, είναι άγνωστο. Σίγουρο είναι όμως ότι το τελευταίο μεγάλο του «όνειρο», να γίνει υποψήφιος του κόμματος για το αξίωμα του πρωθυπουργού στις εκλογές του 2005 στο Σάαρλαντ, έχει γίνει εφιάλτης για τον καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ. Αναφερόμενος στον νέο ρόλο του κ. Λαφοντέν ο κ. Σρέντερ μιλάει περιφρονητικά για «τοπικό φαινόμενο». Ταυτόχρονα ωστόσο δεν ξεχνάει να πάρει τα μέτρα του. Ηδη έχει διαμηνύσει στους συντρόφους του στο Σάαρλαντ ότι σε περίπτωση που επιλέξουν τον κ. Λαφοντέν ως υποψήφιό τους δεν πρόκειται να επιτρέψει σε κανέναν επώνυμο πολιτικό να ενισχύσει τον προεκλογικό τους αγώνα.
Πώς έτσι όμως τόσο μεγάλη εχθρότητα; Σύντομη αναδρομή στα παλιά: Ο «Ναπολέων του Σάαρλαντ», όπως αποκαλείται ο κ. Λαφοντέν λόγω της μεγαλομανίας του αλλά και της μακρινής γαλλικής του καταγωγής, έγινε το «κόκκινο πανί» για τους σοσιαλδημοκράτες από τότε (τον Μάρτιο του 1999) που παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος και υπουργός Εσωτερικών για να ξαναγίνει, όπως εξήγησε ο ίδιος, «απλός ιδιώτης». Εκτοτε ο «ιδιώτης» με την «καρδιά που χτυπάει αριστερά» Λαφοντέν βομβαρδίζει συνεχώς τη δημοσιότητα με κριτική εναντίον της «αντιλαϊκής», όπως λέει, πολιτικής της κυβέρνησης σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων. «Ο Σρέντερ δεν είναι κατάλληλος για καγκελάριος» προσθέτει. Πρόσφατα μάλιστα έκανε έκκληση στους σοσιαλδημοκράτες βουλευτές να καταψηφίσουν τη λεγόμενη «Agenda 2010», το πακέτο μεταρρυθμίσεων που αποβλέπει στην εξυγίανση των οικονομικών του δημοσίου και στην τόνωση της οικονομίας.
H υποψηφιότητα του κ. Λαφοντέν δεν είναι βέβαια εξασφαλισμένη. «Τον πρώτο λόγο γι’ αυτό τον έχει ο Χάικο» αναγνωρίζει ο ίδιος υπονοώντας τον πρόεδρο των σοσιαλδημοκρατών του Σάαρλαντ Χάικο Μάας. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πάντως ότι με τον κ. Μάας ως υποψήφιο οι σοσιαλδημοκράτες θα «πιάσουν πάτο» και ότι αντίθετα ο χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός του κρατιδίου Πέτερ Μίλερ, ο οποίος κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές με διαφορά μόλις μερικών χιλιάδων ψήφων, θα πάρει αυτή τη φορά την απόλυτη πλειοψηφία.
