ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ.
Οταν ήταν αντιπρόεδρος ή υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, «ξύλινο» τον ανέβαζαν, «αντιτηλεοπτικό» τον κατέβαζαν τα μέσα ενημέρωσης. Σήμερα όμως ο Αλ Γκορ, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε ντοκυμαντέρ με θέμα την προσωπική του εκστρατεία για να ανακοπεί η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, έχει επιστρέψει στο προσκήνιο πιο χαλαρός και συμπαθητικός, και βεβαίως λιγότερος «δασκαλίστικος» απ’ όσο όταν αναμετριόταν προεκλογικά με τον Τζορτζ Μπους και έμοιαζε να τον πατρονάρει. Αφότου, ύστερα από επεισοδιακές επανακαταμετρήσεις ψήφων στη Φλόριδα, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε το 2000 ότι ο Γκορ είχε χάσει τις εκλογές, ο πρώην αντιπρόεδρος του Μπιλ Κλίντον άρχισε να περιοδεύει ανά τη χώρα δίνοντας παθιασμένες ομιλίες για την υπερθέρμανση της Γης με τη βοήθεια πολυμέσων. Οπως λέει ο ίδιος, έχει δώσει περισσότερες από χίλιες ομιλίες.
Το περιβάλλον είναι, προφανώς, το πάθος του ΑΑλ Γκορ. Δεν σκέφτεται όμως να στραφεί σε περιβαλλοντική καριέρα σε ηλικία 57 ετών, όπως βεβαίως δεν σκέφτεται ούτε να γίνει ηθοποιός – παρά την εξαιρετικά επιτυχημένη προβολή του ντοκυμαντέρ «An Inconvenient Truth» («Μια άβολη αλήθεια» – θα προβληθεί στους κινηματογράφους στις ΗΠΑ στις αρχές του καλοκαιριού) στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαντάνς στις ΗΠΑ, όπου ο πρώην αντιπρόεδρος συγχρωτίστηκε με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Τυχαίο; Ενδεχομένως όχι, δεδομένου ότι το Χόλιγουντ αποτελεί «σημαντική εκλογική περιφέρεια και χρηματοδοτική πηγή των Δημοκρατικών», όπως παρατηρεί ο βρετανικός «Ob-server» επικαλούμενος το ηλεκτρονικό ημερολόγιο (blog) της Αριάννας Χάφινγκτον, στο οποίο η ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφος αναφέρει πως «το Χόλιγουντ επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στον Αλ Γκορ».
H περίπτωση ενός υποψήφιου προέδρου που δεν κατορθώνει να εκλεγεί αλλά ξαναπαίρνει το χρίσμα του κόμματός του σε επόμενες εκλογές είναι σπάνια (έχει να συμβεί από τον Νίξον, ο οποίος διεκδίκησε την προεδρία το 1960 αλλά έχασε από τον Κένεντι και ξαναέλαβε το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών το 1968). Πάντως στο Χόλιγουντ παρατηρείται, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, «αυξανόμενη έξαψη για την πιθανότητα ότι [ο Αλ Γκορ] μπορεί να μπει στην κούρσα για την προεδρία το 2008».
Ο ίδιος ο Γκορ έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι δεν θα είναι υποψήφιος το 2008. Οι δηλώσεις του όμως δεν είναι ποτέ κατηγορηματικές αρνήσεις, εφόσον πάντοτε αφήνει μια πολύ μικρή χαραμάδα ανοιχτή – η οποία είναι αρκετή για να πάρουν φωτιά οι ιντερνετικές συζητήσεις Αμερικανών που ανήκουν στη φιλελεύθερη πτέρυγα των Δημοκρατικών, η οποία αποτελεί τον κορμό της εκλογικής βάσης του Γκορ.
Με βάση αυτά που συζητούνται στο Διαδίκτυο, η φιλελεύθερη πτέρυγα των Δημοκρατικών είναι εξοργισμένη με τη Χίλαρι Κλίντον – της οποίας το όνομα ακούγεται έντονα για το χρίσμα του κόμματος στις εκλογές του 2008 – επειδή τα «έστριψε» για τον πόλεμο στο Ιράκ όπως και για το δικαίωμα στην άμβλωση. Γι’ αυτό τελευταίως πληθαίνουν οι φωνές που αναφέρονται στο ενδεχόμενο της υποψηφιότητας του Γκορ. Και οι φωνές αυτές δεν περιορίζονται μόνο στο Internet.
Πρόσφατα ο Γκορ έδωσε ομιλία στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, παρουσία ακαδημαϊκών και επιχειρηματιών της Σίλικον Βάλεϊ. Τον προλόγισε ο Τέρι Τάμινεν, κορυφαίος σύμβουλος για περιβαλλοντικά ζητήματα του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, με τα εξής λόγια: «Το υπ’ αριθμόν ένα πράγμα που ο πρόεδρος Μπους λέει ότι θα κάνει για την υπερθέρμανση του πλανήτη; Θα περιμένει δύο χρόνια ώστε να το ρυθμίσει ο πρόεδρος Γκορ».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις εκλογές του 2000 ο Αλ Γκορ έλαβε περισσότερες ψήφους από κάθε άλλον Δημοκρατικό ή ρεπουμπλικανό υποψήφιο στην ιστορία των ΗΠΑ εκτός από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1984 – και βεβαίως 500.000 ψήφους περισσότερες από τον αντίπαλό του Τζορτζ Μπους. Παρ’ όλα αυτά δεν ανέλαβε πρόεδρος. «Υστερα από την ήττα του, ο Γκορ έγινε η Γκρέτα Γκάρμπο της πολιτικής» έγραψε ο «Observer». «Του έκλεψαν την προεδρία και είχε τη διακριτικότητα και την αξιοπρέπεια να μη δώσει μια άσχημη μάχη. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο τον εκτίμησαν οι Αμερικανοί, επειδή δεν συμπεριφέρθηκε σαν κακομαθημένο, σαν να του είχαν πάρει το παιχνίδι».
Στην αρχή ο Γκορ τήρησε σιωπή, την οποία έσπασε το 2002 με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ. Αντιτάχθηκε ανοιχτά προς αυτόν λέγοντας ότι μπορούσε «να πλήξει σοβαρά την ικανότητα των ΗΠΑ να κερδίσουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και να οδηγήσουν τον κόσμο στον νέο αιώνα». Προειδοποίησε επίσης για το χάος που θα επικρατούσε μετά την εισβολή. H πραγματικότητα τον επαλήθευσε, γεγονός που ώθησε τον Τύπο να τον χαρακτηρίσει «Κασσάνδρα της πολιτικής: πάντα έχει δίκιο και πάντα τον αγνοούν».
Στον Γκορ αρέσει να συστήνεται ως εξής: «Γεια σας, είμαι ο Αλ Γκορ. Στο παρελθόν ήμουν ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ». Πολλοί Δημοκρατικοί όμως, απογοητευμένοι από τον πόλεμο στο Ιράκ, τους βασανισμούς κρατουμένων, τις τηλεφωνικές υποκλοπές πολιτών, το ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και πολλά άλλα, αναρωτιούνται αν ο Γκορ θα μπορούσε να συνεχίσει να είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ντέιβιντ Σιρότα, υπεύθυνος στρατηγικής που εργάστηκε με τον Γκορ, λέει στον «Ob-server»: «Μοιάζει απελευθερωμένος, σαφώς λιγότερο προσεκτικός. Πιστεύω πως ο κόσμος τον βλέπει όλο και περισσότερο ως κάποιον που ήταν πάντοτε μπροστά από την εποχή του. Υψώνει τη φωνή για αμφιλεγόμενα ζητήματα και έχει αντίκτυπο, ενώ άλλοι Δημοκρατικοί είναι υπερβολικά άτολμοι. Νομίζουν ότι οποιαδήποτε συζήτηση για τις ελευθερίες των πολιτών θα εκτροχιαστεί σε αναμέτρηση ανάμεσα σε εκείνους που είναι υπέρ της εθνικής ασφαλείας και εκείνους που είναι κατά».
Το ενδεχόμενο υποψηφιότητας του Γκορ έχει λογική. Είναι από τους λίγους Δημοκρατικούς που περνούν με εύσημα το τεστ εθνικής ασφαλείας δεδομένου ότι υπηρέτησε στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας επί οκτώ χρόνια και στην κυβέρνηση Κλίντον ήταν γνωστός ως «ιέραξ». Είναι από τους ελάχιστους Δημοκρατικούς γερουσιαστές που είχαν ψηφίσει υπέρ του πολέμου στον Κόλπο το 1991. Θεωρείται ο μόνος ικανός να κερδίσει τη Χίλαρι Κλίντον, για την οποία η Αριστερά θεωρεί ότι την πρόδωσε και η Δεξιά δεν εμπιστεύεται. Αλλωστε ο μεσαίος χώρος φαίνεται ότι μετατοπίζεται προς την κατεύθυνσή του: στην πρόσφατη ομιλία του για την Κατάσταση του Εθνους, ο πρόεδρος Μπους κάλεσε τους Αμερικανούς να ξεπεράσουν τον εθισμό τους στο πετρέλαιο – πράγμα που θα ήταν αδιανόητο πριν από δύο χρόνια.
Το ερώτημα είναι αν ο Γκορ μπορεί να ξαναείναι υποψήφιος χωρίς να ξαναγίνει ξύλινος. Εν τω μεταξύ, υπάρχει βεβαίως το ενδεχόμενο ο πρώην αντιπρόεδρος να αποφασίσει ότι θα κάνει περισσότερο καλό στην ανθρωπότητα ως ένθερμος υποστηρικτής του περιβάλλοντος παρά ως εκλεγμένος πολιτικός.
