ΧΑΓΗ. Το καλοκαίρι του 1539 ο Χανς Χόλμπαϊν ο νεότερος ολοκλήρωσε ένα πορτρέτο κατά παραγγελία, το οποίο έμελλε να σηματοδοτήσει την καλλιτεχνική πορεία του. Επρόκειτο για την προσωπογραφία της Αννας της Κλέβης (φωτογραφία). Ο γερμανός ζωγράφος βρισκόταν ήδη από το 1533 στην υπηρεσία του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου H´. Ο βασιλιάς είχε ήδη στο ενεργητικό του ένα διαζύγιο, έναν αποκεφαλισμό (συζύγου) και υπήρχε η υποψία ότι σκότωσε μία ακόμη σύζυγο. Μόλις είχε χηρέψει και έψαχνε για νέα σύντροφο, την οποία βρήκε στο πρόσωπο της νεαρής και όμορφης πριγκίπισσας Χριστίνας του Μιλάνου. Ετσι, διέταξε τον Χόλμπαϊν να ζωγραφίσει το πορτρέτο της. Το αποτέλεσμα ευχαρίστησε τόσο πολύ τον Ερρίκο ώστε της έκανε αμέσως πρόταση γάμου. H μόλις 16χρονη όμως πριγκίπισσα απέρριψε την πρότασή του. Τότε ο Χόλμπαϊν διετάχθη να απεικονίσει την Αννα της Κλέβης. Ο Ερρίκος ενθουσιάστηκε για μία ακόμη φορά από το αποτέλεσμα και της έκανε πρόταση γάμου. Οταν η νύφη κατέφθασε στα ανάκτορα, ο βασιλιάς εξέφρασε τον αποτροπιασμό του. H πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες του! Ο γάμος δεν διήρκεσε πολύ. Το ίδιο άδοξα έληξε και η καριέρα του Χόλμπαϊν στη βασιλική αυλή. H έκθεση υπό τον τίτλο «Χανς Χόλμπαϊν ο νεότερος: Ο ζωγράφος στην αυλή του βασιλιά Ερρίκου H´», η οποία παρουσιάζεται ως τις 15 Νοεμβρίου στο Μουσείο Mauritshuis της Χάγης, είναι αφιερωμένη σε έναν από τους σπουδαιότερους προσωπογράφους της όψιμης Αναγέννησης. Ειδικότερα μάλιστα στην περίοδο της ζωής του στην Αγγλία. Μέσα από δάνεια έργων από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου η έκθεση επιχειρεί να αναδείξει την προσωπικότητα ενός σημαντικού ζωγράφου, ο οποίος, εκτός από τους 250 πίνακες που μας κληροδότησε, δεν άφησε πίσω του ούτε ένα ιδιόχειρο σημείωμα, με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε ελάχιστα για την προσωπικότητά του. Χόρεψε τα «κόκκινα φανάρια»
ΠΕΚΙΝΟ. Στην Κίνα του 1920 μια νεαρή παλλακίδα πωλείται σε ένα πλούσιο σπίτι. Ο έρωτάς της για έναν τραγουδιστή της όπερας θα έχει τραγικές συνέπειες… H γνωστή ιστορία από την ταινία «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια» του κινέζου σκηνοθέτη Ζανγκ Γιμού, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ζου Τονγκ, παρουσιάστηκε πρόσφατα από το Εθνικό Μπαλέτο της Κίνας (φωτογραφία). Τη σκηνοθεσία της χορευτικής διασκευής του έργου ανέλαβε και πάλι ο Γιμού έχοντας μια μικρή εμπειρία από τον χώρο, δεδομένου ότι το 1988 είχε παρουσιάσει στην πατρίδα του την όπερα «Τουραντότ» του Πουτσίνι. Εδώ ο σκηνοθέτης επιχειρεί να συνδυάσει τη δραματουργία της ταινίας με τα στοιχεία της κινεζικής όπερας και μουσικής, παρ’ ότι στην 70μελή ορχήστρα υπάρχουν και όργανα από τη Δύση, καθώς και με τους εντυπωσιακούς φωτισμούς. Αρχής γενομένης από τον Οκτώβριο, το έργο θα περιοδεύσει στη Γαλλία, στην Ιταλία και στη Βρετανία. Ο χειρότερος «Ντον Τζιοβάνι» του κόσμου
ΣΑΛΤΣΜΠΟΥΡΓΚ. «Δύστυχε Αμαντέους, ίσως είναι καλύτερα που δεν ζεις για να δεις πώς κατάντησε το μεγαλειώδες έργο σου» γράφει ιταλός δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Corriere della Sera» μιλώντας νοερά στον Μότσαρτ, λίγες ημέρες μετά την παράσταση του «Ντον Τζιοβάνι» που παρακολούθησε στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ. «Μέτριοι καλλιτέχνες, σκηνοθέτες χωρίς φαντασία και πρόκληση για χάρη της πρόκλησης, καθώς ο ενδυματολόγος προτίμησε να… γδύσει ένα σημαντικό μέρος των πρωταγωνιστών της φιλόδοξης παραγωγής» (φωτογραφία), συνεχίζει το σχόλιο. H παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι και επαναλήφθηκε εφέτος στο πλαίσιο του φημισμένου φεστιβάλ, το οποίο έκανε το μεγαλύτερό του ατόπημα φιλοξενώντας «τον ημίγυμνο ατάλαντο θίασο». Σύσσωμος ο ιταλικός Τύπος έγραφε με ανακούφιση ότι «οι υπερφίαλες παραγωγές δεν αποτελούν αποκλειστικά ιταλικό φαινόμενο», συμπληρώνοντας ότι ο Μότσαρτ υπέστη μετάλλαξη και εφέτος το καλοκαίρι. Το όνομα του διευθυντή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης Νικολάους Αρνονκούρ και οι ενδυματολογικές επιλογές της Χάιντε Κάστλερ στάθηκαν αρκετά για να ανεβάσουν τις προπωλήσεις των εισιτηρίων στα ύψη. «Το κλασικό γοητεύει, το προκλητικό πουλάει» καταλήγει ειρωνικά ο ιταλός δημοσιογράφος. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες της Γιόκο Ονο
ΠΑΡΙΣΙ. H Γιόκο Ονο (φωτογραφία) έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι η «χήρα του Τζον». Αλλωστε ο μύθος που την ήθελε πάντα κάτι περισσότερο από «σύζυγο του Λένον», είτε αυτό σήμαινε κάτι καλό είτε κάτι κακό, δεν θα της επέτρεπε κάτι τέτοιο. Εκτός όμως από ισχυρή προσωπικότητα, είναι και καταξιωμένη πλέον καλλιτέχνις. H έκθεση «Women’s room», που παρουσιάζεται ως τις 28 Σεπτεμβρίου στο Museé d’ Art Moderne του Παρισιού, κινείται στο καθιερωμένο στυλ της. Μέσα από τέσσερις ταινίες η Ονο προβάλλει με τον αυστηρά προσωπικό της τρόπο τις πεποιθήσεις της. Στη «Μύγα», για παράδειγμα, το έντομο περιτριγυρίζει το κορμί μιας γυμνής γυναίκας, στο «Κομμένο κομμάτι» (μια περφόρμανς του 1965) η Ονο προσκαλεί το κοινό να κόψει με ένα ψαλίδι τα ρούχα της, ενώ στην «Ελευθερία» (του 1970) βρίσκεται μπροστά από έναν πορφυρό σκισμένο στηθόδεσμο καλώντας τις γυναίκες να απελευθερωθούν. Οπως το θέτει και ο Ρίτσαρντ Λακάγιο, κριτικός του «Time Magazine», «η Ονο ήταν μια αβανγκάρντ φιγούρα πολύ προτού συναντηθεί με τον Τζον».
