Δεμένο σε μια στάση λεωφορείου ζει ένα εννιάχρονο παιδί στη Μουμπάι της Ινδίας. Ο Λακχάν Κάλε υποφέρει από εγκεφαλική παράλυση και είναι κωφάλαλος. Ζει με την γιαγιά του και σπίτι τους είναι ένα κομμάτι πεζοδρομίου πίσω από τη στάση.
«Ηταν καλά όταν γεννήθηκε», λέει η γιαγιά του, Σακουμπάι, αλλά λίγους μήνες αργότερα εμφάνισε υψηλό πυρετό. «Μια νύχτα έτρεμε αγρίως. Μετά από αυτό, δεν ήταν ποτέ ο ίδιος».
Η Σακουμπάι είναι πάμπτωχη. Κοιμάται πάνω σε ένα σάρι που απλώνει στο πεζοδρόμιο. Εκεί τρώει, αγοράζοντας φαγητό από τους μικροπωλητές του δρόμου όταν έχει χρήματα. Είναι 70 ετών αλλά συνεχίζει να εργάζεται _ πουλάει μικροπράγματα σε δημοφιλή παραλία της Μουμπάι _ και είναι ο μόνος άνθρωπος που φροντίζει τον Λακχάν.
Ο πατέρας του μικρού πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια, η μητέρα του τον εγκατέλειψε και η μεγαλύτερη αδερφή του το έσκασε, λέει η Σακουμπάι στο CNN. Προσθέτει ότι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να τον δέσει στη στάση του λεωφορείου. «Είναι κουφός γι’ αυτό δεν θα άκουγε τα αυτοκίνητα. Αν έτρεχε στον δρόμο, θα σκοτωνόταν. Είναι όμως μακρύ το σκοινί», λέει δείχνοντας το ξεφτισμένο ύφασμα που δένει το πόδι του Λακχάν.
Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, οι ανάπηροι στην Ινδία φθάνουν τα 26,8 εκατ., δηλαδή αποτελούν το 2,2% του πληθυσμού του 1,2 δισ. Άλλες πηγές, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, τοποθετούν τον αριθμό αυτό πολύ ψηλότερα.
Στη Μουμπάι υπάρχει μόνο ένα καταφύγιο για παιδιά με ειδικές ανάγκες το οποίο είναι υπερπλήρες. «Φτώχεια και αναπηρία αποτελούν επικίνδυνο συνδυασμό», λέει ο δρ Σαμπνάμ Ρανγκουάλα από την ADAPT, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που προσπαθεί να δημιουργήσει μια Ινδία φιλική προς τους αναπήρους. Όπως έχει η κατάσταση σήμερα, όσοι έχουν τα μέσα, παρέχουν στα παιδιά ή στους συγγενείς τους την φροντίδα που χρειάζονται ενώ όσοι δεν τα έχουν καταλήγουν, όπως ο Λακχάν, στους δρόμους χωρίς πρόσβαση στις υπηρεσίες πρόνοιας, «αόρατοι» για το ευρύ κοινό.
