«Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Πού γνωρίζονται οι άνθρωποι; Σε παμπ; Στο γυμναστήριο; Στο σουπερμάρκετ; Θα σας πω εγώ πού. Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου προτού πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποια συνάδελφό σου. Δεν κάνω πλάκα. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί»: αυτό το απόσπασμα είναι βγαλμένο απ’ τη ζωή κι από το έργο του σκωτσέζου Ντάνιελ Κρεγκ Τζάκσον «Η ρομαντική μου ιστορία» που σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και θα φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το έργο παίχτηκε και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2010 και από τότε η χάρη του έχει φτάσει ως τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, παντού με μεγάλη επιτυχία. Στην αρχή, παρακολουθούμε την ιστορία από τη σκοπιά του άντρα, ο οποίος υποτίθεται ότι προσπαθεί να βγει από μια σχέση που δημιούργησε με μία συνάδελφό του μόλις έπιασε δουλειά στο γραφείο. Όταν όμως ακούμε την ιστορία κι από την πλευρά της γυναίκας, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Το ενδιαφέρον είναι ότι πρωταγωνιστούν ο Μάκης Παπαδημητρίου και η Κατερίνα Λυπηρίδου, που είναι ζευγάρι και στη ζωή.

Προτίμησα να στείλω τις ερωτήσεις μου γραπτώς στον συγγραφέα, μιας και όλοι με προειδοποίησαν ότι η βαριά σκωτσέζικη προφορά του δεν θα με βοηθούσε να τον καταλάβω. Ακολουθούν οι διαφωτιστικές του απαντήσεις.

-Θεωρείτε ότι ο έρωτας στον εργασιακό χώρο είναι ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους;

«Όχι κι απ’ όλους…Μία εξωσυζυγική σχέση για παράδειγμα είναι πιο επικίνδυνη, όπως και η σχέση μεταξύ δύο πρώην αλκοολικών που βρίσκονται στο στάδιο της απεξάρτησης. Όμως και ο εργασιακός χώρος είναι πολύ αγχωτικός για να ξεκινήσεις μια ερωτική ιστορία. Σε κάνει να νιώθεις σαν celebrity, αφού πολλοί άσχετοι δείχνουν ξαφνικά ενδιαφέρον για το πώς πάνε τα πράγματα, γεγονός που ειδικά στα πρώτα στάδια μιας γνωριμίας, μόνο κακό μπορεί να κάνει. Επίσης, δεν μπορείς να ξεφύγεις από το έτερον ήμισυ, ξέρει το πρόγραμμα και τις κινήσεις σου με κάθε λεπτομέρεια και έχει πρόσβαση σ’ εσένα για τουλάχιστον οκτώ ώρες την ημέρα».

-Η δουλειά μπορεί να είναι σκληρή. Μια σχέση επίσης. Πόσο μακριά απέχει η κόλαση όταν συνδυάζεις αυτά τα δύο;

«Η κόλαση είναι πολύ κοντά! Η δουλειά είναι εξ’ ορισμού δυσάρεστη-κάποιες λιγότερο, κάποιες περισσότερο-αλλιώς δεν θα πληρωνόμασταν. Και ναι, μία κακή σχέση, μπορεί να κάνει ζημιά στην ψυχή σου. Οπότε αν φανταστούμε κάποιον να κάνει μία δουλειά που σιχαίνεται και ταυτόχρονα να τα έχει φτιάξει με συνάδελφό του…ω ναι, δεν ακούγεται καθόλου καλό έτσι δεν είναι; Οπότε αρχίζεις να εύχεσαι ότι τουλάχιστον έχει κάποιο ενδιαφέρον χόμπι…».

-Εχετε παρομοιάσει το ζευγάρωμα συναδέλφων με εκείνο των ζώων που βρίσκονται σε κατάσταση αιχμαλωσίας…

«Ναι έτσι είναι. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν δεν είμαι και πολύ αντικειμενικός χαρακτηρίζοντας όλοκληρο το ανθρώπινο είδος με βάση τα δικά μου βιώματα, αλλά νομίζω ότι όλοι το ίδιο πιστεύουμε κατά βάθος. Ερχεται ένα σημείο στη ζωή σου, λίγο μετά την αποφοίτησή σου, που συνειδητοποιείς με πικρία και κυνισμό ότι η δεξαμενή αναρίθμητων ανθρώπων που θα μπορούσες να ερωτευθείς αρχίζει να στερεύει και η μόνη σου ελπίδα για να μην γεράσεις μόνος, είναι να γνωρίσεις κάποιον από τη δουλειά. Οπότε, σε περίπτωση που είσαι απόφοιτος και single, σίγουρα αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι σαν ζώο στο κλουβί σου».

-Τι σας έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα του όρου «σύζυγος γραφείου» (work wife);

«Αν και έχω πολύ καιρό να δουλέψω σε γραφείο, ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει. Είχα πολλές πλατωνικές σχέσεις με κορίτσια στο γραφείο, στηρίζαμε ο ένας τον άλλο. Θέλω να πω, σε οποιαδήποτε φάση κι αν βρίσκεσαι, ακόμη κι αν είσαι ευτυχισμένος σε μία σχέση, πάντα θα έχεις ανάγκη από ένα άτομο στη δουλειά για να μοιραστείς ένα αστείο, ή να κάνεις ματάκια, ή να σε ακούσει να γκρινιάζεις. Αλλά το να ονομάζεις αυτούς τους ανθρώπους με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ακούγεται πιο επίσημο και πιο τρομακτικό».

-Πιστεύετε ότι τα τελευταία χρόνια κάνουμε όλο και πιο συχνά σχέσεις από το εργασιακό μας περιβάλλον;

«Ολη η νοοτροπία της δουλειάς και της καριέρας, σίγουρα στη Βρετανία αλλά και έξω από αυτήν, αφήνει ελάχιστο ελεύθερο χρόνο στους νέους που εργάζονται στις μεγάλες πόλεις. Οπότε αναγκαστικά, αρχίζεις να κοιτάς τον διπλανό σου και να φλερτάρεις πάνω από τον εκτυπωτή, ή λίγο πιο πέρα από τον ψύκτη».

-Από πού αντλείτε έμπνευση για τα έργα σας; Σας έχει συμβεί ποτέ να γράψετε για μια πρώην σας και να τη δείτε να κάθεται στην πρώτη σειρά του θεάτρου;

«Είμαι αρκετά αυτοβιογραφικός συγγραφέας και πιστεύω ότι από τη στιγμή που κάτι μπαίνει σε ένα έργο μου και αφού το έχω αλλάξει και λίγο, κανένας και καμία δεν έχει το δικαίωμα να παραπονεθεί. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι κρύβονται τόσο συχνά πίσω από το δάχτυλό τους, που ακόμα κι αν η ιστορία τους αφορά άμεσα, θα το αρνηθούν μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά ούτως ή άλλως, δεν έχω βγει με πολλά κορίτσια που θα πήγαιναν στο θέατρο».

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ: 210.9212.900. Από 12/12 ως 28/4.