Η απονομή του φετινού Turner δεν έγινε στην Tate όπως συνήθως, η οποία είναι και η διοργανώτρια γκαλερί, αλλά στο Baltic Centre for Contemporary Art που ήταν παλιά ένας μύλος στο Gateshead. Ηταν η δεύτερη φορά εκτός Λονδίνου και η πρώτη σε χώρο που δεν έχει σχέση με την Tate. Την τελετή έδειχνε απευθείας το Channel 4 και όπως συνήθως συμβαίνει στην Αγγλία διακόπηκε από έναν streaker που φορούσε μία ροζ φουστίτσα. Ο Μάριο Τεστίνο, φωτογράφος μόδας, που παρουσίαζε την βραδιά δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα και είπε απλώς ότι «η τέχνη είναι παντού».

Το βραβείο κέρδισε ο 44χρονος Μάρτιν Μπόις που είναι Σκοτσέζος γλύπτης. Στην Ελλάδα έχουμε δει ένα έργο του πριν από 5 χρόνια στην Breeder στην έκθεση με τον τίτλο «When the moon shines on the moonshine». Ο Μπόις όπως θα περίμενε κανείς είπε ότι δεν το περίμενε και ότι το αφιερώνει στη γυναίκα και τα παιδιά του. Επειδή είναι ο τρίτος καλλιτέχνης στη σειρά από τη Γλασκώβη ο βρετανικός τύπος έκανε αρκετό λόγο για την σημασία της πόλης στην βρετανική καλλιτεχνική σκηνή. Θεωρείται παραδοσιακά η δεύτερη σημαντικότερη μετά το Λονδίνο. Ο Μπόις πάντως δεν θεωρεί ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη τοπική σκηνή. “Είναι απλώς καλλιτέχνες. Δεν είναι όλοι Σκοτσέζοι, απλά ζουν στην Γλασκώβη. Δεν αντιλαμβανόμαστε την τέχνη με γεωγραφικούς όρους. Εκθέτουμε σε όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος του 80 στο Glasgow School of Art μια ομάδα νέων καλλιτεχνών (Nathan Coley, Douglas Gordon, Martin Boyce και Christine Borland) βρέθηκαν να σπουδάζουν ένα νέο μάθημα την περιβαλλοντική τέχνη που δίδασκε ο David Harding. Στην ομιλία του ο Μπόις αναφέρθηκε ακριβώς σε αυτά: την ανάγκη για προσιτή εκπαίδευση και για την σημασία των δασκάλων. «Αν ήθελα να πάω τώρα σε σχολή καλών τεχνών δεν θα μπορούσα» τόνισε. Μετά την τελετή μίλησε για το έργο του και για το ενδιαφέρον του να εξετάσει την σχέση μεταξύ πραγματικού τοπίου και ψυχολογογικού. «Μερικές φορές είναι τα εγκατελειμένα ή πιο παραμελημένα τοπία που προσέχω γιατί μια συγκεκριμένη στιγμή, κάτω από ένα συγκεκριμένο φως, μπορείς να δεις κάτι όμορφο σε αυτά, και αυτό με ενδιαφέρει». Η εγκατάσταση στην γκαλερί Eva Presenhuber στην Ζυρίχη  με τον τίτλο Do Words Have Voices ήταν αυτή για την οποία βραβεύτηκε. Για την διευθύντρια της Tate Penelope Curtis ήταν αυτή που έδειξε την σχέση του με την παράδοση του Μοντερνισμού. «Δεν έκανε μόνο αναφορές στο παρελθόν αλλά δημιούργησε μια τελείως νέα ατμόσφαιρα».