Λένε πως, αν θες, βλέπεις την ομορφιά παντού. Στην επίτευξη αυτού του ολίγον ουτοπικού στόχου δύο τινά μπορεί να ισχύουν: εκ φύσεως υπέρμετρη αισιοδοξία ή καλπάζουσα φαντασία. Βέβαια, υπάρχει και μια λιγότερο επιστημονική, αλλά εξίσου υπαρκτή εξήγηση: η ανάγκη για διακοπές και ηρεμία.
Ο,τι έκανε δηλαδή τους ιδιοκτήτες αυτής της εξοχικής κατοικίας να ποθήσουν τις γκρεμισμένες πέτρες στον «κάμπο» της Αντιπάρου – του νησιού που ξέρει να προσελκύει κόσμο και ταυτόχρονα να αποποιείται οποιαδήποτε κοσμικότητα. Οι ιδιοκτήτες και το αρχιτεκτονικό γραφείο Vois κράτησαν σθεναρά απόσταση από αρχιτεκτονικούς και τεχνολογικούς πειρασμούς ενδίδοντας μόνο σε εκείνα τα στοιχεία που επικοινωνούν με την παραδοσιακή τυπολογία.
«Ακόμη και οι ντόπιοι τεχνίτες μάς κοιτούσαν με απορία που βαλθήκαμε να ασχοληθούμε με κάτι ξεχασμένες πέτρες κάπου στη μέση του πουθενά. Τώρα, βέβαια, έχουμε και κάποιους γειτόνους. Γινόμαστε γειτονιά!». Εδώ οι δεδομένες ανέσεις μετατρέπονται σε δεδομένες απουσίες. «Μόνο αν αποτάξεις την αστική σου βόλεψη αισθάνεσαι απεξαρτημένος από τον χειμωνιάτικο ρου της καθημερινότητας» λένε οι ιδιοκτήτες και το υπερασπίζονται εμπράκτως.
Πλυντήρια πιάτων και ρούχων δεν υπάρχουν – τι να πρωτοχωρέσει σε 60 τ.μ. –, τα τρόφιμα στα ανοιχτά ράφια και το περιορισμένης χωρητικότητας ψυγείο είναι όσα ακριβώς χρειάζονται μέχρι την επόμενη «βάρδια» ανεφοδιασμού και εννοείται ότι οι υπερχειλισμένες βαλίτσες δεν είναι καλοδεχούμενες – dress room και walk-in closet δεν υπάρχουν στις παροχές του!
«Εχει τις δυσκολίες του, αλλά είναι πραγματική εμπειρία και ουσιαστική αλλαγή σκηνικού. Προειδοποιούμε και τους καλεσμένους μας, πρέπει να έρχονται υποψιασμένοι. Ούτε ηχομόνωση υπάρχει. Εφέτος θα είναι και η πρώτη μας χρονιά με το παιδί. Μια καινούργια εμπειρία!». Απετάξω τω αστικώ βίω; Απεταξάμην!
