ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ και από την πάμφτωχη Μολδαβία της οκταμελούς αποστολής, αλλά ευτυχώς ισάριθμη με το πλούσιο Μονακό και το ευρωκεντρικό Λιχτενστάιν. Για άλλη
μία φορά η ελληνική αποστολή στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς είναι ολιγομελής και αποτελείται από μόλις επτά αθλητές, ελάχιστα μεγαλύτερη εκείνης των Χειμερινών του Τουρίνου 2006 (πέντε αθλητές), αλλά μικρότερη του αριθμού ρεκόρ
των 10 Ελλήνων που αγωνίστηκαν στο Σολτ Λέικ το 2002. Στο Βανκούβερ του Καναδά (12-28/2), όπου θα εκπροσωπηθούν περισσότερες από 80 χώρες, η Ελλάδα θα… λάμψει μόνο στην τελετή έναρξης, όπου θα παρελάσει εθιμικώ δικαίω
πρώτη για να εξαφανισθεί στη συνέχεια στην ανωνυμία, με τους αθλητές της να δίνουν πριν απ΄ όλα τη μάχη με τον εαυτό τους, χωρίς να διεκδικούν ούτε τα φώτα της δημοσιότητας ούτε το προνόμιο της προβολής.

«Στην Ελλάδα δεν μας γνωρίζει κανείς.Ευτυχώς που στο εξωτερικό μάς σέβονται» θα παραπονεθεί ο Βασίλης Δημητριάδης , ο έλληνας χιονοδρόμος με την καλύτερη θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 2006 στο Τουρίνο ήταν 23ος στην τεχνική κατάβαση, αποτέλεσμα μοναδικό στην παρουσία της Ελλάδας σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς για αθλητή εγχώριας παραγωγής, αφού υπάρχουν και οι περιπτώσεις των… εισαγόμενων Ελληνοαμερικανών Σύνθιας Νίνου (13η στο σκέλετον στο Σολτ Λέικ) και Μιχάλη Βουδούρη (23ος στο σκέλετον στο Σολτ Λέικ).

Περιορισμένες δυνατότητες
Η 23η θέση του Δημητριάδη είναι τιμητική για την προσπάθεια του αθλητή αλλά και ταυτόχρονα ενδεικτική των περιορισμένων δυνατοτήτων της ελληνικής χιονοδρομίας σε σχέση με αυτές των λεγόμενων «βορείων χωρών» που κυριαρχούν παραδοσιακά στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς.

«Η χώρα μας λόγω κλίματος, γεωγραφικής θέσης και μορφολογίας του εδάφους, παραγόντων που επηρεάζουν καθοριστικά τη διάρκεια της χιονοδρομικής περιόδου, δεν κατόρθωσε να κατακτήσει κάποιο μετάλλιο στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες» απεφάνθη ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Σπύρος Καπράλος παρουσιάζοντας την ολυμπιακή αποστολή για το Βανκούβερ.

Αν και η πρώτη ελληνική συμμετοχή σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς καταγράφεται το 1936 στο Παρτενκίρχεν της Γερμανίας με τον Ελληνα του εξωτερικού Δημήτρη Νεγρεπόντη ενώ έξι χρόνια νωρίτερα είχε ιδρυθεί ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύνδεσμος, πρόδρομος της σημερινής Ελληνικής Ομοσπονδίας Χιονοδρομίας, η ελληνική χιονοδρομία γνωρίζει ανάπτυξη μόλις τα τελευταία 30 χρόνια.

Παρά τη λειτουργία όμως 20 χιονοδρομικών κέντρων σε όλη την Ελλάδα, την ανάπτυξη της τουριστικής χιονοδρομίας (οι ενεργοί χιονοδρόμοι υπολογίζονται σε 150.000) και τη μαζικοποίηση των αθλημάτων του χιονιού (οι ενεργοί αθλητές υπολογίζεται σε 2.500, ενώ υπάρχουν 35 σωματεία) η ψαλίδα ανάμεσα στην ελίτ της ελληνικής αθλητικής χιονοδρομίας και σε εκείνη της διεθνούς παραμένει μεγάλη.

Πολύ μακριά από τα διεθνή στάνταρντ
Ο «μαθουσάλας» της ελληνικής αποστολής και σημαιοφόρος της Θανάσης Τσακίρης δίνει τη δική του εξήγηση. «Είμαι 45 ετών, έχω μια αθλητική σταδιοδρομία 32 ετών και δεν έχω χρησιμοποιήσει τίποτε παράξενο και περίεργο για να βελτιώσω την επίδοσή μου. Και δεν εννοώ ουσίες ντόπινγκ.Γι΄ αυτό μπορώ και συνεχίζω τον αθλητισμό. Το να πιέζεις τον εαυτό σου στα άκρα εγκυμονεί κινδύνους» απαντά στην ερώτηση-πρόκλησηγια την απουσία της Ελλάδας από τα ολυμπιακά μετάλλια ο χιονοδρόμος που μετράει τέσσερις ολυμπιακές παρουσίες (1988, 1992, 1994, 1998).

Μία επιπλέον παράμετρο ση μειώνει το «καμάρι» του, η 20χρονη κόρη του Παναγιώτα Τσακίρη που θα εμφανισθεί για δεύτερη φορά σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς.

«Εγώ και ο πατέρας μου αναγκαζόμαστε να κάνουμε ο ένας τον προπονητή του άλλου στη διάρκεια των αγώνων.Οι μεγάλες ομάδες έχουν πολύ ανώτερο επίπεδο οργάνωσης. Κάθε αθλητής έχει το δικό του τιμ, ενώ ο εξοπλισμός τους είναι πολύ καλύτερος. Επιπλέον,λόγω οικονομικής άνεσης έχουν τη δυνατότητα να προετοιμάζονται καλύτερα στις πίστες των Αγώνων. Για παράδειγμα, όλες οι μεγάλες ομάδες είναι εδώ και πολλές ημέρες στο Βανκούβερ προκειμένου να προσαρμοστούν καλύτερες στις συνθήκες των Αγώνων» επισημαίνει η Τσακίρη, που πήρε το ολυμπιακό βάπτισμα του πυρός στο Τουρίνο 2006 «στερώντας» από τον πατέρα της τη συμμετοχή στους προηγούμενους Ολυμπιακούς.

«Λόγω λανθασμένης πληροφόρησης νόμιζε ότι αν έπιανε αυτός το όριο για τους Αγώνες του 2006 θα στερούσε από μένα την πρόκριση και έτσι προτίμησε να μην το κυνηγήσει για να πάω εγώ» θυμάται η 20χρονη φοιτήτρια Φυσικής Αγωγής.

Η «πρωτιά» των Τσακίρηδων
Οι Τσακίρηδες που ταξιδεύουν στο Βανκούβερ μαζί έχουν κατακτήσει ήδη μια «πρωτιά». Για πρώτη φορά στην ιστορία των Χειμερινών Ολυμπιακών θα αγωνισθούν στην ίδια διοργάνωση πατέρας και κόρη. «Για μένα η συνύπαρξη με τον πατέρα μου είναι πια μια ρουτίνα, μια συνήθεια. Αλλά το να αγωνισθούμε μαζί είναι ένα μοναδικό γεγονός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι στον αγώνα όπου πήρα την πρόκριση για το Βανκούβερ τερμάτισα κλαίγοντας και στον τερματισμό με περίμενε ο πατέρας μου που έπλεε σε πελάγη ευτυχίας» εξομολογείται η δραμινή αθλήτρια.

Εκτός των Τσιακίρηδων που θα αγωνισθούν στο δίαθλο (συνδυασμός σκι αντοχής και σκοποβολής), του Δημητριάδη (γιγαντιαία τεχνική κατάβαση), κατέκτησαν το δικαίωμα να αγωνισθούν στο Βανκούβερ ο Λευτέρης Φάφαλης (δρόμοι αντοχής), η Μαρία Ντάνου (δρόμοι αντοχής), η Σοφία Ράλλη (σλάλομ, γιγαντιαία τεχνική κατάβαση) και Στέφανος Τσιμικάλης (αλπικό σκι).

Γλιστράει επικίνδυνα η παγοδρομία
Σε ολισθηρούς δρόμους έχει κινηθεί στη διάρκεια της ιστορίας της η ελληνική παγοδρομία, που δεν θα εκπροσωπηθεί στο Βανκούβερ μετά την απόφαση του ΓΓΑ κ. Πάνου Μπιτσαξή να μη συνδράμει στην ελληνοποίηση του καναδού πατινέρ Γκράχαμ Χόκλεϊ προκειμένου να αγωνισθεί μαζί με την Ελληνοκαναδή Νίκι Γκεοργκιάντις στον χορό στον πάγο.

Η Ελληνική Ομοσπονδία Παγοδρομιών διαχρονικά είχε ακολουθήσει τη συνταγή της χρησιμοποίησης ομογενών από τις ΗΠΑ ή τον Καναδά προκειμένου να εκπροσωπείται σε Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν έχει καταφέρει ποτέ να στείλει έλληνα αθλητή «εγχώριας παραγωγής» στην κορυφαία διοργάνωση στα αθλήματα που εκπροσωπεί (καλλιτεχνικό πατινάζ, χόκεϊ στον πάγο, μπομπ και λουτζ). Το ελληνικό παράδοξο είναι ότι στη χώρα μας λειτουργεί ομοσπονδία παγοδρομίας που υποτίθεται ότι καλλιεργεί τα προαναφερθέντα αθλήματα χωρίς να έχει κατασκευαστεί ποτέ παγοδρόμιο ολυμπιακών διαστάσεων!

Περιστασιακά έχουν λειτουργήσει μικρά παγοδρόμια, ενώ για περισσότερο από μία δεκαετία, από τότε που γκρεμίστηκε το παγοδρόμιο του Μοσχάτου, η ελληνική παγοδρομία δεν έχει στέγη. Είναι χαρακτηριστικό ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν διεξάγονται Πανελλήνια Πρωταθλήματα στο χόκεϊ και στο καλλιτεχνικό πατινάζ, ενώ το μπομπ και το λουτζ είναι τελείως άγνωστα στην Ελλάδα. Παρ΄ όλα αυτά η Ελληνική Ομοσπονδία Παγοδρομιών συνεχίζει να επιχορηγείται για την ολυμπιακή προετοιμασία (ποιων αθλητών της άραγε;), ενώ οι καταγγελίες για σκάνδαλα εμφανίζονται σταθερά στον Τύπο…