Η χώρα βρίσκεται ήδη 6,5 χρόνια σε μνημόνια και παρ όλα αυτά οι περισσότεροι πολίτες δεν λένε να καταλάβουν ακόμη πως δουλεύει ο σύγχρονος δυτικός κόσμος. Ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης παραμένει μοιρολατρικά εγκλωβισμένο στην βολική για όλους «σοβιετική» περίοδο της χώρας η οποία ,όμως, μας οδήγησε στην χρεοκοπία και πέρασε ανεπιστρεπτί.
Ήταν η ευτυχισμένη περίοδος κατά την οποία όλες ουσιαστικά οι επενδύσεις στην Ελλάδα γίνονταν από το κράτος ή από ιδιώτες που βασίζονταν κατά κύριο λόγο στην βοήθεια του κράτους. Η αγορά εργασίας ήταν απόλυτα ρυθμισμένη για να εξυπηρετεί ως επίτο πλείστον τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι την αναπτυξιακή πορεία των επιχειρήσεων.
Ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών έβγαινε σε πρόωρη συνταξιοδότηση (λόγω κάποιων απίθανων ρυθμίσεων) με συντάξιμες αποδοχές …Σουηδίας ενώ όσοι συνταξιοδοτούνταν κανονικά έφταναν να παίρνουν ακόμη και το 120% του τελευταίου τους μισθού σύνταξη-από το 2000 έως το 2015 το κράτος πλήρωσε από τον προϋπολογισμό του περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια ευρώ για να καλύψει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων. Ο δημόσιος τομέας απασχολούσε διπλάσιους υπαλλήλους απ όσους χρειαζόταν ,μεγάλο ποσοστό των οποίων ζούσαν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αρνούμενοι να κάνουν ακόμη και τα στοιχειώδη.
Για την ευημερία του ελληνικού λαού η κύρια υπεύθυνη έπεφτε στα ταμεία της ΕΕ που έστελνε κάθε χρόνο πακτωλό δισεκατομμυρίων για τις πολιτικές σύγκλισης της ελληνικής οικονομίας με τον μέσο όρο της Ευρώπης Δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία βολεύοντας μέσω ενός πανίσχυρου πελατειακού συστήματος το καθένα τους δικούς του. Και η χώρα ζούσε ευτυχισμένη και αμέριμνη στην κλειστή της οικονομία – αυτή της Κούβας της Μεσογείου.
Τρία μνημόνια μετά ,με 1,2 εκατομμύρια ανέργους, 25% του ελληνικού ΑΕΠ νάχει γίνει στάχτες και εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις να έχουν βάλει λουκέτο ή νά έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό ,μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας εξακολουθούν να συμπεριφέρονται και να έχουν αιτήματα σαν να ζουν στις χρυσές δεκαετίες του Ανδρέα Παπανδρέου ,του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η χώρα χρεοκόπησε, οι ξένοι μας πήραν χαμπάρι και ότι θα πρέπει να προσαρμοστούμε στα επίπεδα της υπόλοιπης Ευρώπης αφού δεν μπορούμε πλέον να χρηματοδοτήσουμε τις σπατάλες τις οποίες είχαμε συνηθίσει.
Έτσι ακόμη και σήμερα υπάρχουν κόμματα -που θέλουν να λέγονται ευρωπαϊκά- που αρνούνται την ιδιωτικοποίηση μέρους κρατικών επιχειρήσεων, όπως π.χ. της ΔΕΗ, αν κι είναι απολύτως φανερό ότι το κράτος δεν έχει χρήματα να τις συντηρήσει και να τις εκσυγχρονίσει και οι πολίτες δεν έχουν χρήματα καν να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους (το έλλειμμα της ΔΕΗ ξεπερνάει τα δυο δισ. ευρω!)
Υπάρχουν ακόμη κόμματα και πολιτικοί που θεωρούν ότι η χώρα μπορεί να πάει μπροστά αν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις πληρώνουν φόρο 29% όταν σε όλες τις γειτονικές μας χώρες ο ίδιος φόρος είναι το μισό έως το ένα τρίτο από τον ελληνικό . Κι ότι η ανάπτυξη θάρθει από επενδύσεις του δημοσίου όταν το κράτος δεν έχει λεφτά να πληρώσει γάζες, σεντόνια, λάστιχα και ανταλλακτικά ασθενοφόρων και αστυνομικών οχημάτων πόσο μάλλον να παραγγείλει νέα πολεμικά αεροσκάφη για να διατηρήσει την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο.
