ΕΙΝΑΙ πέραν κάθε αμφισβήτησης ότι η εικόνα που παρουσιάζει ο ελληνικός αθλητισμός είναι προβληματική, ιδίως στον τομέα του επαγγελματοποιημένου θεάματος με επιφανειακές εντυπώσεις σε μια –κατά τους πιο αυστηρούς σχολιαστές –κατάσταση μη αναστρέψιμη. Ας προσφύγουμε στην ακατάλυτη ροή του χρόνου σοφή γραφή «Τα πάντα ρει». Κατά συνέπεια ας μην κατεβάσουμε τα ρολά. Φυσικά το στοιχείο που δεσπόζει και επιδρά σε πολλούς αποδέκτες είναι η υπόθεση της ΑΕΚ. Οποια τελικά οδός διαφυγής επικρατήσει (πτώχευση με όλες τις βαρύτατες συνέπειες οικονομικής μορφής που θα ζημιώσουν κόσμο και κοσμάκη από τη μια και από την άλλη γηπεδική επανάκαμψη μέσω της μικρότερης κατηγορίας) το τραύμα είναι πολύ βαθύ και επιπρόσθετα, κουρέλιασμα στοιχειωδών αξιών. Φυσικά ο «ντόρος» που φούντωσε αποδίδεται στην ιστορική ταυτότητα της ποδοσφαιρικής ομάδας και στο ευρύτατο φάσμα της οπαδικής ευαισθησίας. Κατανοητά και γι’ αυτό εξόχως θλιβερά και ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
***
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ είναι ότι επί μακρό χρονικό διάστημα οι έχοντες στοιχειώδη γνώση της απαράδεκτης διαχειριστικής κατάστασης είχαν σαφή την αίσθηση ότι ο σεισμός ήταν μοιραίος. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι στο παρά πέντε το σκληρό παιχνίδι της παραμονής στη μεγάλη επαγγελματική κατηγορία θα κερδιζόταν, όλη αυτή η σκυταλοδρομία με δωδεκάδα ηχηρών ονομάτων διαδοχικά στο πηδάλιο της ΑΕΚ είναι αναπότρεπτα ένα μελανό κεφάλαιο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου –όχι όμως και πρωτόγνωρο σε διεθνή εμβέλεια.
***
ΕΝΑ άλλο θέμα, γεγονός τριβής και δυσανεξίας, αφορά τη μείωση των κονδυλίων της Πολιτείας προς τις ομοσπονδίες. Μέτρο μοιραίο μέσα σε όλη την οικονομική κατάσταση της χώρας. Εδώ υπεισέρχεται ένα πιεστικό, γιατί όχι αγωνιώδες, ερώτημα. Τι μέλλει γενέσθαι μετά τη δομική μετάλλαξη του ΟΠΑΠ; Ποια θα είναι η επίπτωση και σε τι μέγεθος στην κρατική στήριξη του αθλητισμού; Τώρα ποιον αθλητισμό εννοούμε είναι άλλη καυτή πατάτα. Θα περιορισθούν οι δυνατότητες διεθνών διακρίσεων; Αυτόν τον κίνδυνο επισείουν οι ομοσπονδίες καταφεύγοντας ακόμη και σε φραστικά πυροτεχνήματα: «Θα παραδώσουμε –στο κράτος –τα κλειδιά…». Με το πνεύμα που επικρατεί ότι η επιτυχία του αθλητισμού συνίσταται στα μετάλλια και στις διακρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις, η φοβέρα έχει το αντίκρισμά της, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και ως άλλοθι. Γι’ αυτό οι ομοσπονδίες και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή πρέπει να αναζητήσουν άλλες πηγές ενίσχυσης. Κάποια στιγμή ο κρατικοδίαιτος αθλητισμός θα πλήρωνε ένα, έστω, μέρος του μαρμάρου. Πολλαπλή η απάντηση. Το προβάδισμα στην απαράδεκτη –μετριοπαθώς –ισχνότατη αξιοποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Η εικόνα είναι θλιβερή, μεταξύ της εγκατάλειψης και καταστροφής και των ελάχιστων θετικών δειγμάτων. Αρκεί αυτή η διαπίστωση για μια σοβαρή παρενέργεια του 2004. Επί μία δεκαετία έχουν επικρατήσει ψελλίσματα ως προς το αξιοποιηθέν υλικό. Πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ αναφερόμενος στο όλον ακανθώδες πρόβλημα των αποκρατικοποιήσεων είπε ότι οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις καταρρέουν (μήπως ακριβέστερο θα ήταν το «κατέρρευσαν»;).
***
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ της επιβίωσης –ας μη μιλάμε πια για ανάπτυξη –του ερασιτεχνικού αθλητισμού είναι ίσως πιο σοβαρό ως κοινωνικός στόχος από τη συγκομιδή μεταλλίων. Εδώ οι εντυπώσεις, εκεί η ουσία. Η μείωση των παροχών της Πολιτείας θα πλήξει καίρια την αθλητική υποδομή. Στο θέμα αυτό πρέπει να υπάρξει περιφερειακή μέριμνα και αξιοποίηση άλλων πηγών ενίσχυσης. Μόνο αυτοί οι αφανείς ήρωες που αγωνίζονται, με πλείστες όσες αντιξοότητες, για τη συντήρηση αυτού που οι αδαείς αποκαλούν «σωματειάκι». Η φωτισμένη προθήκη έχει τα θέλγητρά της και είναι χρήσιμη ακόμη και ως μαγνήτης ενασχόλησης με τον αθλητισμό. Αλλού όμως βρίσκονται τα θεμέλια. Κάποτε, 115 χρόνια πριν, στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΓΑΣ, τότε απεκαλείτο η μήτρα του ελληνικού αθλητισμού ΣΕΑΣΓ, ο μεγάλος ταγός της αθλητικής κοινωνικοποίησης Ιωάννης Χρυσάφης βροντοφώναξε μόνος (μοναδική η συμπαράσταση του αρχαίου καθηγητή του Ρωμαϊκού Δικαίου Ν. Δημαρά) ότι είναι προτιμότερο αντί για Ολυμπιονίκες τα εκατομμύρια των Ελλήνων, ελεύθερων και αλύτρωτων, να συρρέουν στο γυμναστήριο για να ασκηθούν. Σήμερα, η εικόνα είναι «εξελιγμένη» και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν την ταυτότητα του μεγαλύτερου θεάματος του κόσμου. Οι οργανωτές, με τις ευλογίες της ΔΟΕ, στοχεύουν σε πλείστα όσα κέρδη και όχι μόνο οικονομικά. Η Ελλάδα είναι η τελευταία μικρή χώρα που οργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη διεθνή προβολή της, αλλά και τα οικονομικά δυσβάσταχτα βάρη.
***
ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ, καθώς και οι άλλες παγκόσμιας εμβέλειας διοργανώσεις, θα παίζονται μεταξύ των κρατών-οικονομικών γιγάντων που θα έχουν ως προτεραιότητα τη γεωπολιτική εδραίωση και επαύξηση. Ολοι μας, λίγο πολύ, ξέρουμε τι επιδιώκεται στο να γεμίσει το καλάθι. Το μεγάλο θέαμα, το σταρ σίστεμ, οι επικερδείς μπίζνες με τους χορηγούς, η επιβολή –και όχι απλώς προβολή –της διοργανώτριας χώρας, ο χορός των δισεκατομμυρίων και άλλα τινά. Γιγαντισμός, άκρατη εμπορικοποίηση των πάντων, και βέβαια αθέμιτα μέσα, από τη σκοτεινή πλευρά της επιστήμης, για ένα μετάλλιο.
pnlinardos@yahoo.gr

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ