Δεν με αφήνει να ησυχάσω αυτός ο ελληνοσκωτσέζος φίλος μου, ο οποίος τροφοδοτεί τη στήλη με πληροφορίες και δημοσιεύματα που κινούνται ανάμεσα στην τεχνοφοβία και την προφητεία – αν όχι καταγραφή – ενός όχι και τόσο θαυμαστού νέου κόσμου. Τελευταίο του «χτύπημα» ήταν ένα θέμα του «Guardian» που αφορούσε άτομα τα οποία έχουν παντρευτεί το αγαπημένο τους γλωσσικό μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης.
Ενας Αμερικανός και μία Αμερικανίδα περιέγραφαν πώς σιγά-σιγά συμπάθησαν όλο και περισσότερο, «ερωτεύτηκαν» και τελικά παντρεύτηκαν το chatbot τους. Σε περίπτωση που απορείτε, ο γάμος δεν έχει (προς το παρόν) κάποια νομική ισχύ, αλλά είναι ένα πραγματικό γεγονός με την έννοια ότι λαμβάνει χώρα μια ψηφιακή τελετή.
Γοητεία
Πώς γοητεύουν τα chatbots τούς ανθρώπους σε σημείο να τα παντρεύονται; Είναι μάλλον απλό για κάποιον ή κάποια που έχει κάνει έστω και μια μικρή συζήτηση με κάποιο από αυτά. Είναι προγραμματισμένα να είναι πάντα διαθέσιμα, να μη λένε ποτέ «όχι», να υιοθετούν τη λογική του συνομιλητή τους και να εκφράζονται υποστηρικτικά για τις απόψεις του – όποιες κι αν είναι αυτές. Ακόμη κι αν αφορούν τη σκέψη να αυτοκτονήσουν ή να δολοφονήσουν τη βασίλισσα της Αγγλίας.
Ας μη βιαστούμε να λοιδορήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που βαφτίζουν «αγάπη χωρίς όρους» την εξάρτησή τους από ένα μηχάνημα εκπαιδευμένο να πηγαίνει με τα νερά τους. Ας σκεφτούμε για λίγο πώς αισθανόμαστε όταν χάνουμε ή έστω ξεχνάμε κάπου το κινητό μας.
Φαντάζομαι ότι δεν θα πάμε τη συσκευή μας στο δημαρχείο ή στην εκκλησία για τα περαιτέρω, αλλά, υπό μία έννοια, είμαστε πολύ πιο κοντά στον Τράβις που αγάπησε το chatbot του στην Αριζόνα απ’ ό,τι στον παππού μας που περίμενε κάθε απόγευμα στην τηλεόραση το δελτίο για τους αγρότες για να μάθει τι καιρό θα κάνει.
Και κάπως έτσι, λοιπόν, αυξάνονται οι ανθρώπινοι οργανισμοί που μαζί με μια μηχανή μπαίνουν στη διαδικασία να ακούσουν (κάτι ανάλογο με) το «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Αυτή η φράση ωστόσο, που λειτουργούσε ως μια όμορφη θρησκευτική μεταφορά, γίνεται σιγά-σιγά μια τεχνολογική κυριολεξία.
Διάβασα – με την παρότρυνση του προαναφερθέντος Ελληνοσκωτσέζου – τη συνέντευξη του Δημήτρη Νανόπουλου στον Γιάννη Πανταζόπουλο για τη «Lifo». Ο επιστήμονας (που συγκαταλέγεται στους κορυφαίους θεωρητικούς φυσικούς στον κόσμο και όχι σε αυτούς που κυκλοφορούν με πλακάτ «Ηγγικεν η ώρα – Ερχεται η αποκάλυψη»), όταν ρωτήθηκε για την έννοια του «μετα-ανθρώπου», απάντησε ότι «δεν είναι πια ένα μελλοντικό ενδεχόμενο, είναι ήδη εδώ».
Συμπληρώνοντας ότι είμαστε στο κατώφλι μιας ριζικής μετάλλαξης: «Η επόμενη φάση φαίνεται να είναι ένα υβρίδιο βιοτεχνολογίας: εμφυτεύματα, νευρωνικά chips, ενίσχυση των γνωστικών λειτουργιών, ακόμα και προγραμματισμός της βιολογίας μας». Κοινώς όσοι και όσες ζούμε με ένα κινητό κολλημένο στο χέρι είμαστε ένα βήμα μπροστά στη διαδικασία της εξέλιξης…
Και επειδή στην Ελλάδα ζούμε, θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια κομπίνα της νέας εποχής που με εντυπωσίασε. Οχι, δεν φτάσαμε ακόμη στο σημείο μια μηχανή να κατασκευάσει εικονικά βοσκοτόπια και ψηφιακά αιγοπρόβατα για τις επιδοτήσεις.
Αλλά κάποιοι μερακλήδες παράγουν μουσική μέσω ΑΙ, την ανεβάζουν στις σχετικές πλατφόρμες και μετά κατασκευάζουν bots που «ακούν» επανειλημμένα αυτά τα κομμάτια, εξασφαλίζοντας έσοδα στους δημιουργούς τους και στερώντας τα από πραγματικούς μουσικούς. Σατανικό;
Στον πυρήνα
Καταλήγοντας: Η τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα πολύτιμο εργαλείο και έχει κάνει θαύματα, ειδικά στον τομέα της ιατρικής. Αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό το μοναδικό της πρόσωπο, γιατί πάντα πάει πακέτο με την ανθρώπινη απληστία. Το αίτημα για κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο του Big-tech σε κάποιους θα ακουστεί οπισθοδρομικό, αλλά στον πυρήνα του είναι κυριολεκτικά ανθρώπινο και κάτι παραπάνω από επείγον…
