Τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής γιορτάζει ο Ολυμπιακός (10/3/1925). Και ήδη έξω από το «Γ. Καραϊσκάκης» ένα υπέροχο θεματικό πάρκο άναψε τα φώτα του για να υποδεχθεί μικρούς και μεγάλους στο πρελούδιο ενός τριήμερου πάρτι για τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο της Ελλάδας.
Η αφετηρία σε μια σειρά από δράσεις που περνούν το απόγευμα της Κυριακής από την αναμέτρηση με τον ΟΦΗ (19.00) για την τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος της Super League και καταλήγουν Δευτέρα, 19.25 ακριβώς, σε ολόκληρο τον… ουρανό της Αττικής: Εκεί όπου 300 drones υπόσχονται κανονικό υπερθέαμα. Φτάνει να σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά.
Μεταξύ άλλων: Θα δούμε live την επετειακή – και σε συλλεκτική έκδοση – φανέλα που ο κυπελλούχος Ευρώπης θα φορέσει για μία και μοναδική φορά και η οποία κυκλοφόρησε στα social media το μεσημέρι της Παρασκευής.
Ενα εντυπωσιακό «κορέο» στην κερκίδα που για να «δουλέψει» θα πρέπει να συντονιστούν 32.000 άνθρωποι. Θα δούμε τη νύχτα να γίνεται… μέρα στο ξημέρωμα της Δευτέρας, με φίλους της ομάδας σε ολόκληρη την Ελλάδα να ετοιμάζονται ακριβώς τα μεσάνυχτα για μια ιδιαίτερη «φωταγώγηση» που δεν θα έχει προηγούμενο. Και άλλα πολλά που θα συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
Τον Ιούνη (πιθανότατα) θα γίνουν τα εγκαίνια του Μουσείου που θα αποτελεί «κιβωτό του Ολυμπιακού και ορόσημο στον Πειραιά, για όσους ταξιδεύουν εδώ». Και αργότερα την παρουσίαση ενός ντοκιμαντέρ που δουλεύεται μεθοδικά εδώ και δυόμισι χρόνια και που «σκοπεύουμε να έχει παγκόσμια προβολή».
«Να αφορά τον κόσμο»
Τα αποκάλυψε μεσοβδόμαδα ο Κώστας Καραπαπάς όλα τα παραπάνω δίνοντας το στίγμα μιας προσπάθειας που δεδομένα περιλαμβάνει μπόλικο μεράκι. «Ο,τι γίνει για τον εορτασμό των εκατό χρόνων να αφορά τον κόσμο του Ολυμπιακού» ήταν «από την πρώτη στιγμή η ρητή εντολή του κυρίου Μαρινάκη» πρόσθεσε με νόημα ο αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, δίνοντας το στίγμα των δράσεων, υπενθυμίζοντας παράλληλα και μία ακόμη μεγάλη κατάκτηση των Ερυθρολεύκων στο πέρασμα των χρόνων.
Την κουλτούρα ενός οργανισμού που φρόντισε να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση μέσα από πρωτοβουλίες που χωρούν σε τρεις λέξεις: «Επιστρέφουμε την αγάπη». Μια συντονισμένη προσπάθεια που έγινε – λες – συνείδηση. Στα δύσκολα, απλώνοντας χέρι βοήθειας όπου υπήρχε ανάγκη. Φυσικά και στα ευχάριστα: Στην προκειμένη περίπτωση σε ένα πάρτι γενεθλίων αφιερωμένο αποκλειστικά στον «φίλαθλο του Ολυμπιακού». Στην πιο μεγάλη δύναμη (του).
Συνοδοιπόρος
Διακόσια χρόνια ζωής μετρά το ελληνικό έθνος στη σύγχρονη εκδοχή του. Και τα μισά είναι πλάι του ο Ολυμπιακός. Και έγινε παράδειγμα. Εμπνευση. Χαμόγελο. Δάκρυα. Και πριν ο «δαφνοστεφανωμένος» εξελιχθεί στον μεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης (μόνο φέτος έχουν φτάσει επτά διαφορετικές ομάδες του σε άνδρες και γυναίκες, στους προημιτελικούς των Κυπέλλων Ευρώπης), φρόντισε για πολύ μεγαλύτερα πράγματα ταξιδεύοντας από γενιά σε γενιά και μιλώντας στις ψυχές των ανθρώπων.
Από το 1925 όταν ακόμη έβγαιναν καπνοί από τη φωτιά της Μικρασιατικής Καταστροφής και ο Πειραιάς γινόταν η πύλη εισόδου για 1.200.000 πρόσφυγες. Μέχρι σήμερα. Πάντα εκεί. Με εκατομμύρια ανθρώπους να ταυτίζονται με τα χρώματά του και να έχουν ένα άλμπουμ γεμάτο από προσωπικές αναμνήσεις. Μια σχέση διαδραστική. Να μπορείς ανά πάσα στιγμής να θυμηθείς τη ζωή σου μέσα από τα κατορθώματα του Ολυμπιακού ή να θυμηθείς τα κατορθώματα του Ολυμπιακού μέσα από τη ζωή σου. «Πού ήσουν, με ποιους, τι έκανες όταν…».
Πάντα εκεί
Και έγινε Θρύλος με την ομάδα-όνειρο του ’50 κατακτώντας το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο. Και νίκησε τη Σάντος του Πελέ. Και χτυπήθηκε αλλά δεν «έπεσε» από το καθεστώς της Χούντας. Και έφυγε ο Μπούκοβι. Και έγινε τραγούδι. Σινεμά. Αφίσα στα παιδικά δωμάτια. Και έκλαψε κάθε Ελληνας τη «ματωμένη Κυριακή» στην τραγωδία της Θύρας 7. Και ήρθε ο Ντέταρι. Και χρόνια «πέτρινα». Και τόσες νίκες. Τόσοι τίτλοι.
Και έφτασε το βράδυ της 29ης Μάη που έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, από τη στιγμή που Αγιούμπ Ελ Κααμπί πέτυχε το σημαντικότερο γκολ στην ιστορία του club. Δάκρυα χαράς, προφανώς. Αλλά και δάκρυα που ξεκινούσαν μια σκυταλοδρομία στον χρόνο. Σαν προσκλητήριο για εκείνους που δεν ήταν εκεί. Παππούδες και γονείς. Φίλους που χάθηκαν…
Να πιστεύεις στα θαύματα
O Ολυμπιακός ήταν πάντα παραπάνω από μια ομάδα. Για πολλούς το ίδιο το ταξίδι της ζωής. Είναι να μην τα παρατάς. Να μην το βάζεις κάτω. Να πέφτεις αλλά να σηκώνεσαι. Να πιστεύεις στα θαύματα. Προέκυψε μάλιστα το βράδυ της Πέμπτης ακριβώς μια ακόμη τέτοια ιστορία που ήδη σχημάτισε την επόμενη πρόκληση.
Ηττήθηκαν με 0-3 οι Ερυθρόλευκοι από την Μπόντο Γκλιμτ στη Νορβηγία, κάτω από άθλιες συνθήκες που ένας Θεός ξέρει πώς η UEFA τις επιτρέπει στην τελική ευθεία ενός τουρνουά επιπέδου Europa League. Σε μια παρτίδα που οι ποδοσφαιριστές του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ περισσότερη ώρα προσπαθούσαν να ισορροπήσουν στο βρεγμένο πλαστικό τερέν του γηπέδου παρά να κάνουν το παιχνίδι τους.
«Εμείς θα προκριθούμε»
Και ενώ το σοκ προφανώς ήταν μεγάλο, μέσα σε λίγα λεπτά ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης άναψε τη φλόγα: «Αυτό που ζήσατε εκεί είναι μια απάτη και είναι απαράδεκτο να αλλοιώνονται οι συνθήκες του αγώνα και να επιτρέπεται να παίζονται αγώνες σε τέτοια πλαστικά τερέν που δεν μπορείτε να αλλάξετε ούτε πάσα! Είναι άδικο για κάθε φιλοξενούμενο» προλόγισε.
Και δεν σταμάτησε εκεί: «Την Πέμπτη με τον κόσμο μας σε ένα πραγματικό γήπεδο και σε έναν κανονικό αγωνιστικό χώρο ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΡΟΚΡΙΘΟΥΜΕ. Δεν με νοιάζει αν χρειαστούν τέσσερα, πέντε ή δεκαπέντε γκολ! Θα τα βάλουμε και θα περάσουμε! Και όποιος δεν το πιστεύει, να ρωτήσει τη Μακάμπι» πρόσθεσε με νόημα στο μήνυμά του προς τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και διατύπωσε τη «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε» φιλοσοφία.
Πρώτος στις επάλξεις. Ξανά. Είναι 13 Μαρτίου (19.45) η ρεβάνς στο «Καραϊσκάκης» με τους Νορβηγούς. Μια μέρα πριν από τα γενέθλια του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ (14/3/1961) αλλά και από τη συμπλήρωση ενός έτους από το ποδοσφαιρικό θαύμα… θαυμάτων: Μακάμπι – Ολυμπιακός 1-6 στη Σερβία, στην πιο μεγάλη ανατροπή στην Ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης. Λες να έρχεται το τέλειο δώρο γενεθλίων;
