«Γεννιέται ένας, πεθαίνουν οι δυο» έγραφε προ ετών σε ένα από τα πολλά υπέροχα τραγούδια του ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Το τραγούδι λέγεται «Ολα αρχίζουν εδώ» και το ερμηνεύει μοναδικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Αν απομονώσουμε τον στίχο, και πειράξουμε τον τίτλο, είναι μια πρώτης τάξεως απεικόνιση του δημογραφικού μας προβλήματος. Στην Ελλάδα, από το 2023 γεννιέται ένας για κάθε δύο που πεθαίνουν. Κι αν σύντομα, διακομματικά και με συνέπεια δεν κάνουμε κάτι, «όλα τελειώνουν εδώ». Οι προβολές είναι αμείλικτες: Κατά τη διαΝΕΟσις, το μέσο σενάριο θέλει τον πληθυσμό να έχει απομείνει 8,8 εκατομμύρια το, όχι και τόσο μακρινό, 2050, με έναν στους τρεις άνω των 65 ετών.
Το θυμηθήκαμε το δημογραφικό γιατί η είδηση πως 766 σχολεία βάζουν λουκέτο ελλείψει μαθητών «γράφει» στο μυαλό και στην καρδιά μας πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε στατιστική.
Κι όταν μιλάμε για το δημογραφικό συνήθως ακούμε για επιδόματα, φοροελαφρύνσεις, γονικές άδειες και παιδικούς σταθμούς. Ενα πράγμα μόνο δεν ακούμε: Την άβολη αλήθεια που τις τελευταίες μέρες έβαλαν στον δημόσιο πολιτικό διάλογο ο καθηγητής Βύρων Κοτζαμάνης και ο πρώην υπουργός Δημήτρης Καιρίδης. Από άλλη σκοπιά ο καθένας, αλλά πάντως επιτέλους ακούστηκε (και μέσα στη Βουλή) πως η Ελλάδα δεν πάσχει από υπερπληθώρα μεταναστών, αλλά από το ακριβώς αντίθετο.
Παρουσιάζοντας σχετική μελέτη για το πρόβλημα, ο καθηγητής Δημογραφίας τόνισε πως πρέπει «να υπάρξει ένα θετικό μεταναστευτικό ισοζύγιο, με την άφιξη στην Ελλάδα και την ένταξη στη χώρα μας 1,5 εκατομμυρίου μεταναστών τα επόμενα 35 χρόνια». Ενώ σε επιτροπή της Βουλής για το νέο μεταναστευτικό νομοσχέδιο του κ. Πλεύρη, ο Δημήτρης Καιρίδης, αψηφώντας την τραμπική προσέγγιση που για προφανείς λόγους επιβάλλει το Μαξίμου, δήλωσε: «Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας θα σας ακουστεί κάπως. Δεν είναι το υπερπλεόνασμα μεταναστών, αλλά η έλλειψή τους».
Δεν φτάνει βέβαια να έρθουν. Πρέπει και να ενταχθούν. Και εδώ η Πολιτεία δεν παίρνει άριστα. Αλλά πάντως, εσείς που αποστρέφετε τώρα το βλέμμα μετά βδελυγμίας, αρνούμενοι μια αναντίρρητη πραγματικότητα, κάντε και μία άσκηση που μπορεί να φανεί χρήσιμη. Αφαιρέστε τους μετανάστες που πρωταγωνιστούν από τις εξής εικόνες: Σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου νύχτα, όπου μια παράνομη αποκλειστική στέκει στο προσκέφαλο του ανθρώπου μας. Σε έναν ελαιώνα με απλωμένα τα δίχτυα όπου οι παράνομοι εργάτες ετοιμάζονται για το τίναγμα. Στο παγκάκι της πλατείας όπου υποβασταζόμενος από μια παράνομη φροντίστρια παίρνει τους τελευταίους του περιπάτους ο ανοϊκός πατέρας μας. Να πω και για τον Αντετοκούνμπο που είναι το εύκολο; Αφαιρέστε και τα τρία αδέλφια από κάθε αγώνα της Εθνικής.
Δεν θέλει πολύ μυαλό. Θέλει ρεαλισμό, θάρρος και πολιτική εντιμότητα. Γιατί, μας αρέσει δεν μας αρέσει, χωρίς ανθρώπους, χωρίς εργατικά χέρια και νέες οικογένειες, δεν υπάρχει ούτε οικονομία ούτε παιδεία ούτε πατρίδα που να αντέχει στον χρόνο.
