Υπάρχουν βραδιές στο ποδόσφαιρο που δεν τελειώνουν απλώς χωρίς γκολ, τελειώνουν με ερωτήματα. Τέτοια ήταν η νύχτα απέναντι στη Μακάμπι. Μια νύχτα που ο ΠΑΟΚ είχε τον ρυθμό, είχε τις στιγμές, αλλά δεν είχε το άγγιγμα που λυτρώνει. Ο Μαντί Καμαρά, ο «άνθρωπος της τελευταίας στιγμής» την περσινή χρονιά, σπατάλησε τρανταχτή ευκαιρία από εκεί που άλλοτε δεν αστοχούσε ποτέ. Ο Τσάλοφ, χωρίς πίεση και με καθαρό οπτικό πεδίο, δεν βρήκε στόχο.
Κι όμως, πρόκειται για παίκτες που (θεωρητικά) ξέρουν να σκοράρουν. Ή μήπως το ξέχασαν; Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Όχι η απουσία του γκολ, αλλά η απουσία της αυτοπεποίθησης. Ο δισταγμός γίνεται καθεστώς, η αστοχία επανάληψη.
Το 0-0 με τη Μακάμπι δεν ήταν απλώς ένα στραβοπάτημα. Ο ΠΑΟΚ δημιουργεί, πατάει περιοχή, μα αδυνατεί να τελειώσει. Κι όταν η τελική ενέργεια χάνει το θάρρος της, τότε όλη η ομάδα μικραίνει. Η εστία δεν είναι μόνο τέρμα. Είναι ιδέα, είναι κατάκτηση, είναι η απόδειξη ότι ο κόπος δεν πάει χαμένος. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να ξαναμάθει να σκοράρει. Όχι μόνο με τα πόδια αλλά με το μυαλό και την καρδιά. Ή αλλιώς, το μηδέν θα γίνει συνήθεια.
Η… σχετικότητα
Αν αυτό το κείμενο γραφόταν νωρίτερα από την Πέμπτη το βράδυ, τα ίδια ακριβώς θα ίσχυαν και για τον Παναθηναϊκό. Ήρθε όμως η ξεγυρισμένη τεσσάρα επί της ελβετικής Γιουνγκ Μπόις για να ανατρέψει την κατάσταση αναφορικά με την αστοχία των «Πράσινων» και να αποδείξει ότι στο ποδόσφαιρο συχνά όλα είναι σχετικά. Τόσο σχετικά που οι εκτιμήσεις της μιας μέρας θα πηγαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων την επόμενη.
Εννοείται πως ο υπηρεσιακός προπονητής Χρήστος Κόντης δεν εφηύρε κάποια επαναστατική τακτική που μεταμόρφωσε τον Παναθηναϊκό μέσα σε λίγες μέρες. Τα μαγικά ραβδιά έχουν ισχύ μόνο στα παραμύθια, σε αντίθεση με τη… θεωρία της σχετικότητας που μπορεί να βρίσκει εφαρμογή και στο ποδόσφαιρο.
Στην προκειμένη περίπτωση η αφέλεια της ελβετικής άμυνας και ο εκτελεστικός οίστρος του μαροκινού εξτρέμ Ζουραρί έπαιξαν τον ρόλο τους.
Η καθυστέρηση…
Φαίνεται να βρίσκεται στην τελική ευθεία η απόφαση της UEFA για τον ενδεχόμενο αποκλεισμό όλων των ισραηλινών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις, λόγω της εισβολής στη Γάζα και της συνεχιζόμενης αιματοχυσίας στα παλαιστινιακά εδάφη. Η εκτελεστική επιτροπή της UEFA αναμένεται να συνεδριάσει μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα, η δε πλειονότητα των μελών φέρεται να είναι θετική στην αποβολή του Ισραήλ από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Οι πιέσεις προς την UEFA αλλά και τη FIFA είναι έντονες. Ωστόσο, το ζήτημα αυτό φωτίζει με οδυνηρή ένταση μια κραυγαλέα αντίφαση: η Ρωσία αποβλήθηκε σχεδόν άμεσα από κάθε ποδοσφαιρική διοργάνωση όταν εισέβαλε στην Ουκρανία. Εκεί υπήρξε ομόθυμη καταδίκη και αποβολή. Αντίθετα, στην περίπτωση του Ισραήλ η αντίδραση μοιάζει διστακτική, αργοπορημένη και περίπλοκη, σαν να ζυγίζονται διαφορετικά οι ίδιες αρχές όταν αλλάζει ο πρωταγωνιστής του δράματος.
Μήπως, τελικά, υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Η απόφαση που θα ληφθεί δεν θα είναι απλώς ποδοσφαιρική, θα είναι βαθιά πολιτική και ηθική και θα χαραχτεί στη μνήμη της κοινής γνώμης, είτε ως πράξη γενναιότητας είτε ως μία ακόμα σιωπή που «φωνάζει».
