Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει τη μεταβολή σε κίνηση. Οσο και αν η επικαιρότητα μοιάζει κουραστικά επαναλαμβανόμενη, όσο και αν το επικοινωνιακό πλεονέκτημα του κυβερνητικού σχήματος καλλιεργεί επιμελώς ψευδείς εικόνες, όσο και αν αυτό ζει με τη φαντασία της παλαιάς αριθμητικής κυριαρχίας, όσο και αν μιλάει τη γλώσσα μιας εξαντλημένης κατάστασης.
Το κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, η αναζήτηση, οι προσδοκίες, τα νέα σχέδια σε κυοφορία, η αναμονή, η διάψευση, ακόμη και η ενυπάρχουσα ματαιότητα, όλα αυτά μαζί, σε συνομιλία μεταξύ τους, συγκροτούν μια νέα συνθήκη, που η μορφή που θα πάρει στις προσεχείς αναμετρήσεις θα αφήσει πίσω της αυτό που μοιάζει σταθερό στον στενό ορίζοντα της καθημερινής ανούσιας πολιτικής τριβής.
Μια μεταβολή προϋποθέτει μια ωρίμανση, μια ευρύτερη αποδοχή της ανάγκης του νέου, της υπέρβασης αυτού που καταφανώς δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες, αυτού που είναι αναντίστοιχο με την ελπίδα της κίνησης, που αδυνατεί να παρακολουθήσει τις νέες απαιτήσεις ή να αντέξει την απόφαση των αναγκαίων αλλαγών. Από τον Εκκλησιαστή έως τον Πολιτικό του Πλάτωνα, επισημαίνεται η σημασία του «καιρού», της αντικειμενικά διαμορφωμένης και ταυτόχρονα συνειδητοποιημένης συνθήκης, που φέρνει πιο κοντά μια νέα πράξη, την καθιστά νοητή. «Τοις πάσι χρόνος και καιρός».
Στη σημερινή Ελλάδα, τις μέρες αυτές, με χίλιους τρόπους, από την τρέχουσα δημοσιογραφία μέχρι τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, από τη βία μέχρι τον βαθύ εμποτισμό της συνείδησης με την αμφιβολία και τη δυσπιστία στο «θεσμικό οικοδόμημα», το κενό στην πολιτική λειτουργία και την κρίση εμπιστοσύνης που αυτή γεννάει, το φανερό αλλά και το κρυμμένο μέρος της, αποκαλύπτεται μια εποχή που εξαντλήθηκε, ένα τέλος που περιμένει την τυπική του ανακοίνωση.
Μια μεταβολή είναι πάντα μια μείξη του παλαιού και του νέου. Αυτού που υπήρξε και αυτού που επιδιώκει εκτοπίζοντας το παλαιό να υπάρξει. Το ζήτημα είναι το περιεχόμενο, ο προσανατολισμός και η ένταση αυτής της μείξης.
Η βαρύτητα του κάθε μέρους, η αντοχή τους στη σύγκρουση που αναπόφευκτα προκύπτει από τη συνάντησή τους, ο βαθμός συνειδητοποίησης και ο βαθμός αποδοχής του κινδύνου της αλλαγής. Είναι συνηθισμένο αυτό που μένει πίσω να κραδαίνει τον κίνδυνο και να προσφεύγει στον φόβο. Η κυβερνητική επίκληση του «χάους» ανακεφαλαιώνει τον γνωστό από την Ιστορία προβληματισμό. Σε μια παρόμοια σύγκρουση μας οδηγεί ο δρόμος μπροστά μας. Θα είναι μια κρίσιμη δοκιμασία, τόσο για τις ιδέες και το περιεχόμενο όσο και για τα πρόσωπα που διεκδικούν να είναι κομιστές τους.
Τα πρόσωπα. Οταν ο καιρός ωριμάζει, τίποτα μηχανικά δεν προκύπτει. Η νομοτέλεια τροφοδοτεί μόνο την πλάνη της θεωρίας. Τα πρόσωπα θα σηκώσουν το βάρος της μεταβολής και θα γίνουν οι εκφραστές της. Δεν πρόκειται για τη βιολογική τους ηλικία. Πρόκειται για την ικανότητά τους να κατανοήσουν τις ανάγκες της εποχής, να τις οργανώσουν σε κοινωνικό και πολιτικό αίτημα, να τις υποστηρίξουν με πληρότητα και πειστικότητα, να διαθέτουν το ψυχικό σθένος της σύγκρουσης και την τόλμη του ενταφιασμού αυτού που έχει ήδη πεθάνει.
Μας το μεταφέρει ο Ματθαίος. Μαθητής ζητάει από τον Ιησού να μείνει πίσω για να παρευρεθεί στην κηδεία συγγενούς του. «Αφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς» ήταν η απάντησή του. Απαράλλακτα τίθεται στη διαδρομή το ίδιο ερώτημα.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
