Με το πέρασμα των ετών το Netflix άρχισε να σαβουριάζει εκτός από το να παράγει υψηλού επιπέδου περιεχόμενο. Ανάμεσα σε σύγχρονα διαμάντια τηλεοπτικής ψυχαγωγίας και κινηματογραφικά πειράματα ποιότητας, ο μέσος συνδρομητής έπεφτε σιγά-σιγά σε μετρίου βεληνεκούς παραγωγές. Κι αν ο αλγόριθμός του σε πιάσει να τρως κάτι από το φθηνό μενού του και όχι το degustation, τότε σου δίνει και καταλαβαίνεις, γεμίζοντας τα «αυτά είναι για σένα» ψηφιακά ράφια με αντίστοιχες επιλογές.
Κάπως έτσι φαίνεται να εξελίσσεται η πορεία των σκανδάλων στην Ελλάδα. Από τα μεγάλα σκάνδαλα των 80s και των 90s, με τους πολύ πιο ισχυρούς ή με πιο βαρύ όνομα πρωταγωνιστές, φτάσαμε σε μια κρητική μαφία που θυμίζει τις καρικατούρες από τις ιστορίες της Γκόθαμ Σίτι, τον Αρχιμανδρίτη Μελχισεδέκ που μεγάλη η χάρη του μοιάζει σαν να βγήκε από τα βάθη της Αγίας Γραφής για να μας οδηγήσει στο φως, περνώντας πρώτα από το βαθύ σκοτάδι.
Την ίδια εβδομάδα, στο πλαίσιο του good news strategy που μάλλον βγήκε σε κάποιον πρωινό καφέ του Μαξίμου από αυτούς που μαζεύονται καμιά δεκαριά για να αποφασίσει ο εξής ένας Κυριάκος, ενημερωθήκαμε ότι 200 νοματαίοι δημόσιοι υπάλληλοι αντί να ασχολούνται με τον αγώνα κατά της διαφθοράς, αγωνιούσαν για το αποτέλεσμα αγώνων στη Β’ Νορβηγίας (που δίνει καλές αποδόσεις).
Αυτή είναι η Ελλάδα, είπε κάποτε ο Κώστας Σημίτης, στέλνοντας το μήνυμα ότι παραμένουμε ένας μικρομεσαίος λαός, αιώνια εγκλωβισμένος μεταξύ Δύσης, Βαλκανίων και Ανατολής, ο οποίος κοιμάται και ξυπνάει σκεπτόμενος πρώτα την προσωπική εξασφάλιση και ύστερα, αν όχι καθόλου, τη συλλογική εξέλιξη.
Το μέτριο της ύπαρξής μας αντικατοπτρίζεται και στα μέτρια σκάνδαλα και υποθέσεις που καλούμαστε ως κράτος να διαχειριστούμε. Ανάλογα μέτρια παραμένει φυσικά και η αντιμετώπισή τους. Ενας μέτριος φραπές, καραβίσιος και οριακά ανεκτός μοιάζει όλη μας η πορεία ως τώρα από τη μεταπολίτευση και έπειτα. Δεν καταστραφήκαμε ποτέ, αλλά δεν πετύχαμε κιόλας στην προσπάθειά μας να οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο κράτος.
Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα, όσο και αν μας ενοχλεί να το ακούμε ή να το διαπιστώνουμε. Η χώρα στην οποία δεν πρέπει να κερδίζουν οι πολλοί, αν μέσα σε αυτούς δεν είναι και ο εαυτός μας. Ενα κράτος που περιμένει ομιλίες πρώην αποτυχημένων ή νυν αλαζόνων πρωθυπουργών στη ΔΕΘ για να λειτουργήσει υποτυπωδώς για μια ακόμα σεζόν, μέχρι τον επόμενο Αύγουστο.
Μια χώρα που θα μπορούσε να είναι σαν τα διαμάντια του Netflix, αλλά προτιμά να τη βγάζει όπου νομίζει ο αλγόριθμος της σαβούρας.
Η Ελλάδα του Μελχισεδέκ. Μια σειρά που δεν πρέπει να χάσεις.
