«Μια παραπάνω δυνατότητα στον εργαζόμενο» δίνει το 13ωρο, λέει η υπουργός Εργασίας, θυμίζοντας πως το μέτρο δεν είναι νέο, αφού ισχύει από το 2023. Eτσι είναι: τότε, επί Γεωργιάδη, άνοιξε η πόρτα. Τότε που ο ίδιος δήλωνε πως «με 115% παραπάνω ημερομίσθιο, θα γίνεται σκοτωμός» ποιος θα πρωτοδουλέψει Κυριακές.
Στο ίδιο μήκος κύματος τις προάλλες, ο Νότης Μηταράκης υποστήριξε στη Βουλή πως το δικαίωμα να δουλεύει κανείς όσο θέλει αποτελεί «έκφραση κοινωνικής κινητικότητας» και πως αυτή «ήταν πάντα ιδεολογική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας που στηρίζει όποιον θέλει να προκόψει στη ζωή του. Ενας ελεύθερος επαγγελματίας δεν δεσμεύεται πόσες ώρες θα δουλέψει. Ο μισθωτός είναι παιδί ενός κατώτερου θεού και πρέπει να περιορίσουμε το δικαίωμά του να εργαστεί;» διερωτήθηκε ο πρώην υπουργός. Ο άνθρωπος που γεννήθηκε φτωχός – είπε – έχει το δικαίωμα να γίνει πλούσιος δουλεύοντας περισσότερο. (Αν είναι βέβαια αυτή η σχέση ωρών εργασίας-πλουτισμού, τότε εύλογα διερωτάται κανείς, γιατί μόνο 13ωρο και όχι 15ωρο ή και 20ωρο, να κολυμπάμε όλοι οι εργατικοί πολίτες στο χρήμα;)
Στην πραγματικότητα, όλοι ξέρουν πως η κοινωνική κινητικότητα είναι ζήτημα ισότητας ευκαιριών και όχι εργασιακής εξόντωσης και, ως τέτοιο, συναρτάται με συγκεκριμένες πολιτικές που χτίζουν δίκαιες αφετηρίες. Για παράδειγμα, επί δεκαετίες, ο βασικός μηχανισμός κοινωνικής κινητικότητας στην Ελλάδα ήταν η δημόσια εκπαίδευση που έδινε σε παιδιά φτωχών οικογενειών την ευκαιρία να αλλάξουν ζωή. Αυτός ο μηχανισμός έχει πια καταρρεύσει. Η δημόσια εκπαίδευση έχει υποβαθμιστεί, με τεράστιο χάσμα ποιότητας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σχολείου, όπως επιβεβαιώνει και η PISA. Τα παιδιά του δημόσιου μένουν πίσω όχι επειδή δεν θέλουν να προκόψουν, αλλά από εγκατάλειψη. Και μένει να φανεί αν θα γίνει το ίδιο και με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Η υπουργός θεωρεί υπερβολικές τις αντιδράσεις. Τα ίδια έλεγαν και για το εξαήμερο, είπε, για να προσθέσει ότι μόλις το 0,1% των επιχειρήσεων έκανε χρήση της ρύθμισης. Αν είναι έτσι όμως, γιατί θεσπίστηκε; Ποια ανάγκη εξυπηρετεί μια ρύθμιση που ούτε οι εργοδότες ούτε οι εργαζόμενοι αξιοποίησαν;
Η κυβέρνηση επικαλείται διαρκώς την «παραγωγικότητα». Oμως η χαμηλή παραγωγικότητα, όπως διαπιστώνουν αρκετές μελέτες και πρόσφατα ο ίδιος ο ΣΕΒ, οφείλεται στο θεσμικό περιβάλλον, την προβληματική εταιρική διακυβέρνηση, την καθυστέρηση της Δικαιοσύνης και το υψηλό ενεργειακό κόστος. Και για όλα αυτά μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι, αν φταίει κάποιος, αυτός είναι μάλλον η εκάστοτε κυβέρνηση και πάντως όχι οι εργαζόμενοι.
Και μέσα σε όλα αυτά, ουδείς απαντά πώς γίνεται στην Ελλάδα της χαμηλής παραγωγικότητας να είναι ταυτόχρονα τα εταιρικά κέρδη στα ύψη και οι μισθοί στα τάρταρα της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Μήπως τελικά το 13ωρο δεν είναι «δικαίωμα του εργαζομένου», αλλά νομιμοποίηση της υπερεργασίας που σερβίρεται ως δήθεν γιατρικό για ένα σύστημα που δεν δουλεύει;
