Ακόμη ένα πολύ ωραίο concept άλμπουμ («Δεύτερη ζωή» ο τίτλος του), με τραγούδια που εξιστορούν τις περιπέτειες της Ντιάνας, μιας μυστηριώδους ηρωίδας, και που ξεδιπλώνονται και αποκαλύπτονται με πολλαπλές ακροάσεις κυκλοφόρησε πρόσφατα το Παιδί Τραύμα – κατά κόσμον Τάσος Καρτέρης. Ακούστε για να πάρετε μια ιδέα «Τα μάγουλά σου» ή το υπέροχο «Πρωινό».
Πες μου λίγα λόγια για τον δίσκο. Πώς γεννήθηκαν αυτά τα τραγούδια;
«Κοίτα, εγώ τους δίσκους δεν τους βλέπω καθόλου με τη φιλοσοφία “να βγάλουμε ένα single τώρα, ένα μετά και βλέπουμε”. Στο μυαλό μου κάθε άλμπουμ είναι σαν ταινία: πρέπει να έχει αρχή, μέση, τέλος, πρέπει να αφηγείται μια ιστορία. Αυτή τη φορά νομίζω ότι χτίστηκαν μαζί η ιστορία και τα τραγούδια. Αρχισα να γράφω, με τον περίεργο, κάπως μεταφυσικό τρόπο που γράφω πάντα, πριν 2-3 χρόνια. Συγκεντρώνοντας τα τραγούδια, άρχισα να καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάω. Μιλάω για τη φυγή. Μιλάω για τη συγχώρηση. Μιλάω για την επανεκκίνηση. Μιλάω για μια άλλη ζωή που θα ήθελα, στο φαντασιακό, να ζήσω. Ολα αυτά τα δένω πάρα πολύ με φροϋδικά και φαντασιακά στοιχεία – το γουστάρω πολύ αυτό. Ετσι άρχισε να δημιουργείται η ιστορία μιας κοπέλας που τα παρατάει όλα, φεύγει και πάει στην Παταγονία να ζήσει τη “δεύτερη ζωή” της».
Ο Φρόιντ που ανέφερες πόθεν προέκυψε;
«Εχω σπουδάσει ψυχολογία. Παρότι δεν την εξάσκησα ποτέ επαγγελματικά έχω μια θεωρητική βάση. Οταν άρχισα όμως να κάνω ψυχοθεραπεία, σιγά-σιγά τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν σε σειρά. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ταυτόχρονα έχω την τύχη να έχω φίλους που είναι πραγματικά διάνοιες στην ανάλυση, στην ψυχοδυναμική προσέγγιση. Κάνουμε παρέα πολλά χρόνια και με έχουν βοηθήσει, μέσω της συζήτησης, να καταλάβω πάρα πολλά πράγματα, ακόμη και θέματα που στα τραγούδια μου εμφανίζονται συνειρμικά – αλλά τελικά δεν είναι τόσο συνειρμικά. Είναι σαν μικρές εκλάμψεις που συνειδητοποιώ μετά ότι έχουν μπει στους στίχους».
Στο κομμάτι «Κάθε φορά» υπάρχει η φράση «κάθε φορά θα κάνουμε τα ίδια πράγματα». Το πιστεύεις αυτό;
«Ναι. Κάνουμε τα ίδια πράγματα γιατί έχουμε μοτίβα συμπεριφοράς ως άνθρωποι, τα οποία επαναλαμβάνονται, απλώς με διαφορετικές εκφάνσεις. Δεν είναι εύκολο να τα αλλάξουμε. Μπορεί να μεταβάλλουμε κάποιες πτυχές τους, αλλά κατά βάθος κινούμαστε γύρω από τα ίδια patterns. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσεις το μοτίβο. Αν το περιγράψεις στον εαυτό σου, έχεις κάνει ένα τεράστιο βήμα στο να ξέρεις πώς φέρεσαι, γιατί φέρεσαι έτσι και πώς επηρεάζεις τους άλλους. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον εαυτό σου 100%. Αν, ας πούμε, το pattern μου είναι “λέω ψέματα για να προστατεύσω τους άλλους”, την επόμενη φορά μπορεί να πω: “ΟΚ, μήπως να δω αλλιώς αυτό το pattern; Μήπως να προστατέψω και τον εαυτό μου και τους άλλους από αυτό;”. Μπορεί να σταματήσω να το κάνω από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα έχω πια λίγη επίγνωση».
Με βάση αυτά που λες, μπορούμε να πούμε ότι η «Δεύτερη ζωή» είναι η ζωή που ξεκινά κάποιος από τη στιγμή που εντοπίζει – έστω – τα μοτίβα της συμπεριφοράς του, είτε καταφέρει να τα αλλάξει είτε όχι;
«Πολύ ωραία ανάγνωση. Ναι. Αργησα να μάθω ποιος είμαι. Εχω κάνει άπειρες ανοησίες, έχω στενοχωρήσει και πληγώσει πολλούς ανθρώπους – και τον εαυτό μου και τους άλλους – μέχρι να φτάσω στο σημείο να πω: “Γιατί γίνεται όλο αυτό; Γιατί δεν αγαπάς αυτό που σου συμβαίνει; Γιατί επικοινωνείς ειλικρινά;”. Αυτό άρχισε να γίνεται σιγά-σιγά, χτίζοντας αυτόν τον δίσκο. Ξέροντας λίγο τι είσαι, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να το αλλάξεις, ξέρεις πώς να επικοινωνείς αυτά που νιώθεις. Και αυτό είναι μια καινούργια αρχή. Μια δεύτερη ζωή: το να ξαναζήσεις τα ίδια πράγματα με άλλο μυαλό».
Στο «Ενα μέρος για μένα» συμμετέχει η Δήμητρα Γαλάνη. Γιατί τη φαντάστηκες σε αυτό το τραγούδι;
«Περπατούσα και άκουγα το demo του τραγουδιού. Επαιζα με διαφορετικές τονικότητες για να δω πού θα το γράψω. Ημουν αποφασισμένος ότι αυτό το κομμάτι θέλω να το πω μαζί με μια τραγουδίστρια. Και μόλις άκουσα μια συγκεκριμένη τονικότητα, είπα: “Ωπα. Αυτή είναι η Γαλάνη”. Δεν την ήξερα προσωπικά, δεν είχα ιδέα αν θα δεχόταν. Μέσω ενός κοινού φίλου ήρθαμε σε επαφή, της έστειλα το τραγούδι. Μου είπε ότι θα ήθελε να συμμετάσχει. Και ήμουν σε φάση: “What the fuck; Τεράστια τιμή”. Εχει αγνότητα και ενσυναίσθηση η ερμηνεία της, είναι σαν αγκαλιά η φωνή της».
Ποια είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή που θυμάσαι πάνω στη σκηνή;
«Κοίτα, δεν θα πω για το Release το 2022 όπου παίξαμε με Παυλίδη και Αγγελάκα – παρότι ήταν για μένα τεράστια τιμή, προφανώς. Θυμάμαι όμως ένα live στην αρχή, στην Death Disco. Πρέπει να ήταν από τα πρώτα μου, χωρίς την μπάντα ακόμα. Είχε σχετικά λίγο κόσμο. Κάποια στιγμή θυμάμαι να κοιτάζω το κοινό και να έχω την περίεργη αίσθηση ότι είμαστε μια δεμένη παρέα. Βοήθησε κι ο μικρός χώρος, προφανώς, αλλά το θυμάμαι πολύ έντονα. Στην αδρεναλίνη της σκηνής συνήθως δεν νιώθω ηρεμία – είμαι αγχωμένος. Εκεί όμως γέμισα στιγμιαία γαλήνη. Αυτό το live θα το θυμάμαι πάντα με νοσταλγία».
Ποιους καλλιτέχνες αγαπάς πιο πολύ;
«Πάντα είχα έναν μεγάλο έρωτα για κάποια συγκροτήματα: Τρύπες, Σπυριδούλα, Ξύλινα Σπαθιά, και φυσικά τους Radiohead. Τους είδα πρόσφατα στην Μπολόνια, τους έχω ξαναδεί και παλιότερα, και κάθε φορά νιώθω αυτές τις εμπειρίες ως πολύ προσωπικές. Ξανάκουσα έναν δίσκο των Young Fathers και ήμουν σε φάση “τι ωραίο πράγμα είναι αυτό;”. Μετά έβαλα το “Different Class”των Pulp – 30 χρόνων δίσκος – και σκέφτηκα πόσο προχώ ήταν για την εποχή του. Νομίζω το ίδιο ισχύει και με το “OK Computer”, δεν καταλάβαμε ακριβώς τι συνέβαινε τότε, το συνειδητοποιήσαμε χρόνια μετά. Παράλληλα παρακολουθώ φανατικά και κινηματογράφο. Εχω έναν έρωτα με σκηνοθέτες όπως ο Πολ Τόμας Αντερσον, ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Αρι Αστερ, ο Χάνεκε, ο Λαρς φον Τρίερ. Νιώθω ότι όλο αυτό επηρεάζει πολύ την τραγουδοποιία μου. Βλέπω τις εικόνες τους και προσπαθώ να στήσω κι εγώ κάτι αντίστοιχα κινηματογραφικό μέσα στα τραγούδια».
