Μια οικογένεια, μητέρα, πατέρας, αδελφές, καταφτάνουν σε ένα πενταώροφο κτίριο στο Απερ Ιστ Σάιντ, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Μεταφέρουν δύο άδειες βαλίτσες. Κι όταν εισέρχονται στο δωμάτιο του Ντανιέλ, το δωμάτιο ενός «ανθρώπου τακτικού, λεπτολόγου, σχολαστικού», διαπιστώνουν ότι εκείνος είχε τοποθετήσει πάνω στο γραφείο του, «προσεκτικά παραταγμένα», το ρολόι, το πορτοφόλι, το iPod, το κινητό του. Μόνο τότε, γράφει η Κολομβιανή Πιεδάδ Μπονέτ, «τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα».
Οι βαλίτσες πρέπει να κλείσουν μέσα τους τα πράγματα του Ντανιέλ, του γιου της, του «ανήμπορου αγοριού» της, κάποιου που, αφού κουράστηκε πολύ, «έφυγε για πάντα». Το Σάββατο 14 Μαΐου 2011, ώρα μεσημεριανή, ο 28χρονος Ντανιέλ Σεγούρα, που τους τελευταίους μήνες έκανε το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ανέβηκε στην ταράτσα, πήδηξε στο κενό και έγινε κομμάτια στην άσφαλτο.
Στο βιβλίο της Αυτό που δεν έχει όνομα (Lo que no tiene nombre, 2013), η μητέρα του, από τις σημαντικότερες σύγχρονες ποιήτριες της Λατινικής Αμερικής και του ισπανόφωνου κόσμου, αναπλάθει την ιστορία του θανάτου του, της σύντομης ζωής του. «Εικόνες. Είναι ό,τι μας απομένει, ή σχεδόν ό,τι μας απομένει, από τον νεκρό που τόσο αγαπήσαμε, που ακόμα αγαπάμε».
ΠΙΕΔΆΔ ΜΠΟΝΈΤ, Αυτό που δεν έχει όνομα, Μετάφραση, Καλυψώ Αγγελοπούλου. Εκδόσεις Κυψέλη, 2025, σελ. 168, τιμή 15 ευρώ
Πρόκειται για μια βραδυφλεγή και σπαρακτική αφήγηση με επίκεντρο το βιωμένο πένθος, για τη ρευστή πραγματικότητα αυτής της οριακής συνθήκης. Η Μπονέτ, με καθηλωτικές αναδρομές σε συγκεκριμένα περιστατικά, έχοντας πάρει όρκο θαρρείς να μην υποκύψει σε καμία κοινοτοπία, με μια διανοητική αποστασιοποίηση που δεν προδίδει καθόλου το συναίσθημα αλλά έρχεται και σφίγγει το στομάχι του αναγνώστη ακόμα περισσότερο, καταφέρνει να μεταδώσει ακέραιη την απέραντη τρυφερότητα που έτρεφε για τον γιο της μέχρι το τέλος του (αυτές ακριβώς οι στιγμές βασανίζουν την ίδια, η όποια «εσωτερική πάλη» του, όχι κάποια αλήθεια, διότι εν προκειμένω «αλήθεια δεν υπάρχει»).
Ο Ντανιέλ (ζωγραφικό ταλέντο, τελειομανής, εσωστρεφής και υπερευαίσθητος) αποτεφρώθηκε. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν ανάμεσα στις ρίζες ενός πανύψηλου δέντρου, σε ένα πάρκο της βορειοαμερικανικής μητρόπολης που, εν τέλει, δεν κατάφερε να τον σώσει. Πλην όμως, τίποτε και κανείς δεν μπορούσε να τον σώσει. Επειδή, όπως τονίζει η Μπονέτ με πικρότατη διαύγεια, «καμία αγάπη δεν είναι χρήσιμη για εκείνον που έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει».
Ο Ντανιέλ έπασχε για οκτώ και πλέον χρόνια από μια «τρομερή ψυχική ασθένεια», μια παραλλαγή σχιζοφρένειας. «Πόσο μεγάλος είναι ο πόνος αυτού που αποχαιρετά τον εαυτό του;» διερωτάται συνταρακτικά η Μπονέτ. Το Αυτό που δεν έχει όνομα είναι ένα αξέχαστο βιβλίο που, στραγγίζοντας την απώλεια, αφήνει τη βαθιά συμπόνια να μας πλημμυρίσει.
