Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν λέγαμε ότι όπως συνέβη με τον συμπατριώτη, συνάδελφο και φίλο της Μπριζίτ Μπαρντό, τον Αλέν Ντελόν, έτσι και με την ίδια: τα τελευταία χρόνια, ο περισσότερος κόσμος αντιμετωπίζει με επιφύλαξη τον θρύλο με το όνομα Μπριζίτ Μπαρντό.
Η Μπαρντό που πέθανε σήμερα στα 91 χρόνια της, δεν είχε γεράσει καλά, είχε γίνει μισάνθρωπος και οι πολιτικές πεποιθήσεις της σε άφηναν παγωμένο καθότι κατά δήλωσή της υποστήριζε την ακροδεξιά.
Αν όμως αφήσουμε για λίγο όλα αυτά τα δυσάρεστα στην άκρη και αν επιστρέψουμε στο ίδιο το φαινόμενο Μπε Μπε θα δούμε ότι υπήρξε μια περίοδος που το μαχητικό της πνεύμα και ο αντικομφορμισμός της έρχονταν σε απόλυτη αρμονία με την απαστράπτουσα εξωτερική ομορφιά και το πρωτόγονο σεξαπίλ.
Στις 25 Σεπτέμβρη 1934, έναν χρόνο, ένα μήνα και είκοσι πέντε μέρες μετά από τον λαμπερό γάμο της Αν Μαρί Μισέλ με τον Λουί Μπαρντό έμελλε να ακολουθήσει η γέννηση του απόλυτου θρύλου της Γαλλίας, ενός παιδιού που θα εξελισσόταν σε μια από τις πιο δοξασμένες γυναίκες του 20ού αιώνα.
Πράγματι. Ηταν τέτοιος ο αντίκτυπος που η Μπριζίτ Μπαρντό θα προκαλούσε στον κόσμο που όταν στα 34 της παρουσιάστηκε στις αίθουσες το γουέστερν «Σάλακο» με τον Σον Κόνερι, η Μπαρντό συγκέντρωνε γύρω της 16άρες θαυμάστριες!
Αυτό σημαίνει ότι όταν πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά, το 1952 (ντεμπούτο στην ταινία του Ζαν Μπουαγιέ «Μια τρύπα στη Νορμανδία») τα κορίτσια αυτά μόλις γεννιόντουσαν! Η κατάσταση θα συνεχιζόταν πολλά χρόνια μετά το τελευταίο αντίο της Μπε Μπε στο σινεμά, το 1973, με την ταινία «Η πολύ καλή και πολύ χαρούμενη ιστορία της Κολινό Τρους- Σεμίζ» της Νινά Νκομπανέζ.
Αυτό σημαίνει πραγματικός θρύλος.
Ένα χτένισμα που άλλαξε την γυναικεία αισθητική
Ενώ όλα μοιάζουν να ξεκίνησαν από την ταινία που θα συνοδεύει πάντα το όνομα Μπριζίτ Μπαρντό, το «Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα», ένα μελόδραμα με την Μπαρντό στον ρόλο της Ζιλιέτ Αρντί να τυραννά με τα νάζια της τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και τον Κουρτ Γιούργκενς, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Πριν από την ταινία του Ροζέ Βαντίμ, η Μπαρντό είχε ήδη καριέρα και ήταν ήδη γνωστή. Ένα παράδειγμα αποτελεί η κόμμωση αλογοουρά που την έκανε διάσημη την εποχή που υποδυόταν την Ελένη στον «Τρωϊκό πόλεμο» (1954).
Μια δημόσια εμφάνισή της στην Ρώμη με τα μαλλιά της «αλογοουρά», σε μια εποχή που το χτένισμα αυτό δεν είχε καν ονομασία, υπήρξε μια από τις αρκετές προσφορές της Μπαρντό στην αισθητική και στην γυναικεία μόδα πριν από το φαινομενο «Και ο θεός έπλασε τη γυναίκα».
Και Βαντίμ γνώρισε την Μπε Μπε
Η πρώτη επαφή του Ροζέ Βαντίμ με την Μπαρντό χρονολογείται τον Μάιο του 1949, όταν ο αριστοκράτης Βαντίμ με τις μεγάλες φιλοδοξίες στον κινηματογράφο, έκανε babysitting στον γιο των Ντανιέλ Ζελίν και Ντανιέλ Ντελόρμ.
Παίζοντας με το παιδί, ο Βαντίμ έφτιαξε ένα χάρτινο αεροπλανάκι χρησιμοποιώντας μια σελίδα που είχε κόψει από το περιοδικό Elles. Και τότε, με την άκρη του ματιού του πρόσεξε το κορίτσι στην φωτογραφία της σελίδας.
Ηταν η Μπριζίτ Μπαρντό. Ο Βαντίμ αποφάσισε να την «κυνηγήσει».
Η ίδια η ιστορία της φωτογράφισης για το Elles έχει επίσης σημασία διότι το ρεπορτάζ που την συνόδευε αφορούσε την σύγχρονη γαλλίδα της εποχής.
Ήταν ιδέα της Ελέν Λαζαρεφ, αρχισυντάκτριας του Elles που αναζητούσε φρέσκο πρόσωπο για την εικονογράφηση. Στα 15 της τότε, η Μπαρντό προοριζόταν από τους γονείς της για έναν «καλό» γάμο – με τραπεζίτη, βιομήχανο, ή υπουργό.
Η μητέρα της όμως, καθότι φίλη της Λαζαρεφ, συμφώνησε με τη φωτογράφιση, αρκεί η κόρη της να μην έχανε ούτε μια μέρα μαθημάτων στο σχολείο. Αποτέλεσμα: η Μπε Μπε μπήκε στο χώρο του μόντελινγκ.
Η άρνηση των γονιών της για τον Βαντίμ δεν πτόησε το πάθους του νεαρού ζεύγους. Τον Δεκέμβριο του 1952 ο γάμος τους έγινε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή της. Το ίδιο μπορείς να πεις και για το διαζύγιό τους, ακριβώς πέντε χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1957. Ωστόσο, μια παράξενης μορφής φιλία ανάμεσά τους επρόκειτο να δημιουργηθεί και αυτή η φιλία διατηρήθηκε ως την ημέρα που ο Βαντίμ έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο στις 11 Φεβρουαρίου 2000.
Να σημειωθεί εδώ ότι η ταινία «Αν ο Δον Ζουάν ήταν γυναίκα» (1972) προτελευταία της Μπαρντό, είναι σκηνοθετημένη από τον Βαντίμ. Ανάμεσα στα χρόνια που μεσολάβησαν από το «Και ο θεός έπλασε την γυναίκα» μέχρι το «Αν ο Δον Ζουάν ήταν γυναίκα» η Μπαρντό έπαιξε σε αρκετές ταινίες, κάποιες από τις οποίες έγραψαν κινηματογραφική ιστορία. Η σημαντικότερη ήταν η «Περιφρόνηση» (1963) του Ζαν Λικ Γκοντάρ.
Μετά τον Βαντίμ
Υπήρξαν και άλλες σχέσεις της Μπαρντό μετά τον Βαντίμ, όχι όμως με τον ίδιο αντίκτυπο. Μετά τον Βαντίμ από το πλευρό της σταρ πέρασαν πολλοί άντρες, ελάχιστοι όμως υπήρξαν πραγματικά «άνθρωποί» της. Η αυτονομία ήταν πάντα προτεραιότητά της. Η Μπε Μπε ερωτευόταν πολλούς αλλά για λίγο. Παντρεύτηκε τρεις ακόμα φορές: τον ηθοποιό Ζακ Σαριέ με τον οποίο απέκτησε το μοναδικό παιδί της, Νικολά, τον Γερμανό σκηνοθέτη και ηθοποιό με πολύ μικρή καριέρα Γκούντερ Ζαχς και τέλος τον πάμπλουτο επιχειρηματία και υποστηρικτή της ακροδεξιάς Μπερνάρ Ντ’ Ορμάλ.
«Η Μπριζίτ Μπαρντό είναι η πρώτη γυναίκα η οποία χωρίς θεωρίες και προγραματισμούς, καθιέρωσε τον τύπο της γυναίκας που δεν την διαλέγουν αλλά που διαλέγει» γράφηκε κάποτε στο περιοδικό EUROPA.
Οταν η Μπαρντό εγκατέλειψε τον κινηματογράφο, αφιέρωσε την ζωή της στον αγώνα για την προστασία των ζώων χωρίς ποτέ να κρύψει το ότι η παγκόσμια φήμη που της έδωσε ο κινηματογράφος (τον οποίο αργότερα μίσησε) ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο για μια εκστρατεία υπέρ των αναξιοπαθούντων ζώων.
Να σημειωθεί μάλιστα, ότι το 1986 έγραψε η ίδια επιστολή προς τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Χρήστο Σαρτζετάκη εκφράζοντας την οργή της για την κακομεταχείριση των ζώων στην χώρα μας. Προσπάθησε δε να συναντηθεί μαζί του αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατόν.
