Για τον Γιώργο Καπουτζίδη η σειρά «Στο Παρά Πέντε» ήταν, όπως έχει αφηγηθεί, μια ευκαιρία να κερδίσει την εφηβεία που κάποιοι κάποτε δεν του επέτρεψαν να ζήσει.
Κι έγινε μια κερδισμένη ευκαιρία. Όχι τόσο χάρη στα μερίδια τηλεθέασης, την απήχηση και τη δημοφιλία. Αλλά εξαιτίας όσων ο ίδιος έζησε μαζί με τους συμπρωταγωνιστές του στα γυρίσματα των 49 επεισοδίων.
Για όλους εμάς τους υπόλοιπους αυτή η πολύ και βαθιά προσωπική απόφαση του δημιουργού μετουσιώθηκε σε μια ιδιοσυγκρασιακή κωμωδία τόσο γνώριμη και οικεία ώστε να (συμ)πορευόμαστε μαζί της στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες, στα πάνω μας και στα κάτω μας. Χωρίς ποτέ να βαριόμαστε ή να δυσθυμούμε. Εδώ και 20 χρόνια.
Μια σχέση, εκατομμύρια εκφάνσεις
Γι’ αυτό και μάλλον το reunion των πρωταγωνιστών της κοσμαγάπητης σειράς που θα προβληθεί απόψε στις 21.00 στο MEGA και θα διαρκέσει περί τις δυόμιση ώρες δεν είναι απλώς πολυαναμενόμενο αλλά κυρίως συγκινησιακά φορτισμένο.
Καθένας έχει ταυτιστεί με έναν πολύ ιδιαίτερο, διαφορετικό, τελικά μοναδικό τρόπο με την ιστορία του Σπύρου, του Φώτη, της Αγγέλας, της Ντάλιας και της Ζουμπουλίας. Αλλά και με τις κατεργαριές της Σοφίας και της Θεοπούλας, με το love story του Θωμά και της Μαριλένας, με τα φάλτσα και τη γνήσια αθωότητα της Φρίντας, με την ντοπιολαλιά (ναι, τα «λι» και τα «νι») της Αμαλίας.
Υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα στους ήρωες της σειράς και τους τηλεθεατές που υπερβαίνει το όριο της αναπόλησης ή της νοσταλγίας.
Το «Στο Παρά Πέντε» μοιάζει με μια κιβωτό συλλογικής διαφυγής που θα έχει πάντα χώρο και για σένα. Είναι ο φίλος στον οποίο ξέρεις πως μπορείς να προστρέξεις ανά πάσα στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές ότι θα ενοχλήσεις.
Εάν είχε γεύση, θα θύμιζε εκείνη του comfort food και θα έφερνε χαρά, ικανοποίηση, μια υπόνοια δακρύων στις κόγχες των ματιών και την άρρητη αλλά ιαματική αίσθηση παρηγοριάς.
Το 50 το καλό
Απόψε το βράδυ οι πρωταγωνιστές της σειράς θα μπουν και θα βγουν πολλές φορές στη στολή των ηρώων τους.
Θα μιλήσουν μέσα από συνεντεύξεις που πραγματοποίησε μαζί τους ο Γιώργος Καπουτζίδης για μνήμες, στιγμές και ατάκες, θα μοιραστούν άγνωστα στιγμιότυπα και θα μιλήσουν για το αποτύπωμα που είχαν οι χαρακτήρες στην ζωή τους.
Αλλά θα γίνουν ξανά και οι ρόλοι τους για τις πέντε νέες σκηνές που έγραψε ειδικά για την επανένωση ο Γιώργος Καπουτζίδης μαζί με τους τηλεθεατές.
Συλλογικό βίωμα
Με ανθρώπους δηλαδή διαφορετικών καταβολών, αναφορών αλλά και ηλικιών.
Με αυτούς που αγάπησαν τη σειρά στην πρώτη προβολή της το 2005 αλλά και με εκείνους που μπορεί να τη γνώρισαν μέσα από την πολλοστή της επανάληψη.
Με τηλεθεατές που μεγάλωσαν σε παράλληλο χρόνο με τους ήρωες αλλά και με αυτούς που ήταν αγέννητοι, όταν οι φανταστικοί πέντε του Καπουτζίδη έμπαιναν σε μια περιπέτεια που δεν ήξεραν πού θα τους βγάλει.
Το 50ο επεισόδιο του «Στο Παρά Πέντε» δεν τους χωρά απλώς όλους. Τους αγκαλιάζει. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τα συλλογικά βιώματα.
Η πρόθεση ως επιτυχία
Πολλοί σ’ αυτά τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν έχουν χαρακτηρίσει τη σειρά ως φαινόμενο, σταθμό ή ορόσημο.
Έχουν μιλήσει για τον τρόπο που καταφέρνει να παραμένει επίκαιρη και να στέκει διαχρονική μέσα μάλιστα σε ένα περιβάλλον με περισσότερες επιλογές ψυχαγωγίας απ’ όσες προλαβαίνει να «καταναλώσει» κανείς.
Εχουν ακόμα γράψει για το – αναμφισβήτητο- ταλέντο του Γιώργου Καπουτζίδη, για το χάρισμα των πρωταγωνιστών και την απαράμιλλη χημεία τους, για τις πνευματώδεις – και ουχί εξυπνακίστικες- ατάκες.
Αλλά δεν έχουν καταφέρει να ερμηνεύσουν, να αποκωδικοποιήσουν και βέβαια να κοπιάρουν την επιτυχία της σειράς.
Ίσως γιατί το «Στο Παρά Πέντε» δε δημιουργήθηκε και δεν κατασκευάστηκε για να είναι ή να γίνει κάτι. Αντιθέτως γεννήθηκε. Πηγαία, αβίαστα και με περίσσευμα τιμιότητας.
Από την πρόθεση ενός παιδιού να βρει – έστω και με χρονοκαθυστέρηση- την εφηβεία του. Δίνοντας τελικά την ευκαιρία στον καθένα μας να καθρεφτίσει μέσα του κάτι που νόμιζε πως του είχαν πάρει οριστικά. Την αθωότητά του.
