Εμπειρικά προβλέπω ότι το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, η Ιθάκη του, θα ανήκει στα best seller της χρονιάς. Η ζήτηση θα υπερβεί την προσφορά αντιτύπων, πιθανόν θα χρειαστεί δεύτερη ή και τρίτη έκδοση. Ηχογραφήθηκε ήδη κι ως audiobook με τη φωνή και του δημιουργού, αλλά και του ηθοποιού Αιμίλιου Χειλάκη.
Θα είναι μια εμπορική επιτυχία από κάθε πλευρά. Ο εκδοτικός οίκος θα πάρει πίσω τα χρήματά του και ο πρώην πρωθυπουργός θα καρπωθεί το μερίδιο των κερδών που του αναλογεί από τη συμφωνία.
Σ’ αυτήν την περίπτωση η ουσία, το περιεχόμενο, το «ζουμί», έχει πολλαπλάσια αξία από το το «εξώφυλλο» και τον συνολικό αριθμό των βιβλίων που θα πουληθούν ή των ακροάσεων. Για να εξυπηρετήσει τον στόχο του είναι ζητούμενο το νόημα. Πάρα πολλοί θα το διαβάσουν και θα το ακούσουν, οι περισσότεροι θα πρέπει να πειστούν πως ο Αλέξης Τσίπρας προσφέρει τις απαντήσεις που απαιτούνται.
Ότι όντως επανασυστήνεται. Σε αυτήν του τη ριψοκίνδυνη απόπειρά του δεν θα κριθεί ως συγγραφέας. Ή αν αρέσει η φωνή του. Είναι ελάσσονος σημασίας ο τρόπος διήγησης. Άγνωστα γεγονότα θα γεμίσουν τις σελίδες ως ιστορικά ντοκουμέντα, αλλά ως εκεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί κυρίως πολιτικά. Το ζητά ο ίδιος επιχειρώντας μια επάνοδο, οφείλει να πείσει μέσα από το «μανιφέστο» του ότι δεν αφήνει τίποτα αδιευκρίνιστο, τίποτα κρυφό. Ότι το βιβλίο του δεν είναι μια «κοπτοραπτική» συμβάντων που δεν θα κάνουν τους αναγνώστες σοφότερους.
Τώρα που έχει ολοκληρωθεί πλήρως η δομή, έχουν κλείσει οι διορθώσεις και έχει προδημοσιευτεί ο πρόλογος, το τελικό μήνυμα που θα ξεπηδά από τις στοιχισμένες φράσεις του δεν θα πρέπει να επιδέχεται παρερμηνειών.
Προσωπική σκοπιά θα εμπεριέχει. Η υποκειμενικότητα είναι φυσικά αναπόφευκτη – δεν γίνεται αλλιώς. Η γωνιά κάθε παρατηρητή διαφοροποιείται, διαφέρει, επιδρά κι επηρεάζει τα συμπεράσματα.
Η φωνή του θ’ ακουστεί, αλλά να λέει αλήθειες αυτή η φωνή έχει ανάγκη το αναγνωστικό κοινό και το ακροατήριο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το αράδιασμα όσων στιγμών θυμήθηκε και ξεχώρισε δίχως ειλικρίνεια και ευθύνη δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη της στιγμής. Ούτε στη δική του να πείσει πως όντως τον ωφέλησε η αποχή διετίας, ότι το πολιτικό «λίφτινγκ» μακιγιάρισε τις πλατιές ρυτίδες που μοιραία άφησαν τα προηγούμενα χρόνια, ότι η παρουσία του παραμένει ζωτικής σημασίας για έναν χώρο την εικόνα του οποίου και ο ίδιος τσαλάκωσε με τις επιλογές του.
Δεσμεύτηκε σε κάθε τόνο ότι θα το κάνει, προσεγγίζοντας την Ιθάκη του. Θα επιβεβαιωθεί ή θα διαψευστεί. Αμφότερα δεν γίνονται. Είτε το ένα συμβεί είτε το άλλο την υπογραφή του θα φέρει. Πολυμήχανους Οδυσσείς δεν χωρά η ιστορία τώρα.
