Συνώνυμο της κωμωδίας, παρατηρητές και καταγραφείς της ελληνικής ψυχής και κάθε ανθρώπινης αδυναμίας, ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου επιστρέφουν στο θέατρο με μια νέα παράσταση γεμάτη μυστήριο, ρυθμό και χιούμορ.
Το έργο τους, «Πρόσεχε ποιον σκοτώνεις», μας μεταφέρει στον Πόρο της δεκαετίας του ΄50, σε μια βίλα όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται – κι όπου ένας παρολίγον φόνος γίνεται η αφορμή για μια σειρά αποκαλύψεων, παραξηγήσεων και ανατροπών.
Οι δύο δημιουργοί, που εδώ και δεκαετίες μας χαρίζουν γέλιο, συγκίνηση και οξυδερκή κοινωνικό σχολιασμό, προσεγγίζουν τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής με τη διαχρονική ανάγκη για αλήθεια, αγάπη και…λίγη ίντριγκα.
Το «Πρόσεχε ποιον σκοτώνεις» μάς μεταφέρει στον Πόρο της δεκαετίας του ’50. Τι σας γοήτευσε σε αυτή την εποχή και πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτή τη φαινομενικά «χαριτωμένη» ιστορία που εστιάζει όμως στο αστυνομικό μυστήριο;
Μ. Ρέππας, Θ. Παπαθανασίου: Γεννηθήκαμε και οι δυο το 1959. Συνεπώς τη δεκαετία του 1950 την τυλίγει η αχλή του μυστηρίου της πρόσφατης προϊστορίας μας.
Αυτό που συνέβαινε πριν από μας και προετοίμαζε τον κόσμο που πρωτογνωρίσαμε είναι το πιο γοητευτικό αίνιγμα για κάθε άνθρωπο. Για μας η δεκαετία του 50, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, η ελαφρά μουσική με την ορχήστρα του ΕΙΡ, τα κόκκινα νύχια των κυριών, τα φουρό, οι αυστηροί άντρες με μουστάκι και καλογυαλισμένα παπούτσια είναι φετίχ μιας μυθολογίας που καθορίζει τις σημαντικότερες επιλογές της ζωής μας. Το να συνδέσουμε το μυστήριο μιας αστυνομικής ιστορίας με το μυστήριο του κόσμου που μας γέννησε είναι απόλυτα φυσικό.
- Αγοράστε εισιτήρια για το «Πρόσεχε ποιον σκοτώνεις» από το tickets.in.gr
Το έργο σας συνδυάζει στοιχεία αστυνομικού μυστηρίου και κωμωδίας χαρακτήρων. Αποτελεί πάντα πρόκληση για σάς να βρείτε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο σασπένς και το χιούμορ;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Το χιούμορ για μας είναι μόνιμη πρόκληση αλλά και επιδίωξη. Αγαπάμε το χιούμορ. Προσπαθούμε να βρίσκουμε το χιούμορ σε όσες περισσότερες καταστάσεις γίνεται. Δυστυχώς δεν γίνεται να κάνεις χιούμορ σε όλες τις περιστάσεις. Αλλά όπου μπορούμε εμείς θα προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε γέλιο. Είναι στη φύση μας.
Από την παράσταση Πρόσεχε ποιον Σκοτώνεις.
Οι ήρωές σας είναι πάντα αναγνωρίσιμοι, καθρέφτες της ελληνικής ψυχής. Ποια χαρακτηριστικά τους αγαπάτε περισσότερο;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Κοιτάξτε αγαπούσαμε πολύ, πάρα πολύ τους πρώτους τηλεοπτικούς μας ήρωες. Οι «Tρεις Χάριτες» ήταν για μας αντικείμενο λατρείας. Λατρεύαμε τους ρόλους, λατρεύαμε τις ηθοποιούς που τους ενσάρκωναν, λατρεύαμε γενικώς τις γυναίκες της μεταπολίτευσης και όλες τους τις αντιφάσεις. Μια γενιά γενναίων γυναικών που πλήρωσε πολύ σε δυο ταμεία. Και στο ταμείο της γυναίκειας ταυτότητας, της ενοχικής μητρότητας και των εύκολων διαζυγίων αλλά στο στο ταμείο της χειραφέτησης και του αυτοπροσδιορισμού.
«Κι εσύ είσαι τόσο καλός όσο οι θετικοί σου ήρωες και τόσο κακός όσο οι πιο σκοτεινοί. Το θέατρο μας έμαθε να αγαπάμε πέρα απ’ το καλό και το κακό».
Μετά ήρθε το «Δις Εξαμαρτείν». Δεύτερη αγάπη αυτή. Γιατί μπορεί οι ήρωες του να έκαναν ο ένας τη ζωή του άλλου ποδήλατο αλλά το έκαναν με τις καλλίτερες προθέσεις. Οι ήρωες αυτού του σήριαλ αγαπούσαν ο ένας τον άλλο αλλά ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και αυτές οι διαφορές στον τρόπο να αγαπάς ενδέχεται να κάνουν τη ζωή του άλλου ποδήλατο. Πάντως και αυτοί οι ήρωες κινούντο από καλές προθέσεις.
Και μετά ήρθαν στη ζωή μας οι «Μπαμπάδες με Ρούμι». Εδώ ήρθε μια τεράστια δοκιμασία για μας. Έπρεπε να γράψουμε για ανθρώπους που ΔΕΝ είχαν καλές προθέσεις. Εκεί πιστεύουμε ότι αρχίζεις να γίνεσαι καλλιτέχνης. Όταν γράφεις για ανθρώπους που δεν συμμερίζεσαι για να μην πούμε ότι τους σιχαίνεσαι. Το θέατρο μας έμαθε να αγαπάμε και να συγχωρούμε τα πάντα. Και να τα συγχωρούμε με τον δύσκολο τρόπο.
Ο εύκολος τρόπος είναι να το παίξεις αναμάρτητος και να συγχωρήσεις αφ’ υψηλού. Ο δύσκολος τρόπος αλλά και ο μόνος ουσιαστικός είναι να παραδεχτείς ότι όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα βρίσκονται σπερματικά μέσα σου και σε κατάλληλες συνθήκες ίσως να μπορούσαν σε κάνουν και εσένα εγκληματία. Μόνο έτσι συμπονάς στ’ αλήθεια και συγχωρείς στ’ αλήθεια. Γιατί κι εσύ είσαι τόσο καλός όσο οι θετικοί σου ήρωες και τόσο κακός όσο οι πιο σκοτεινοί. Το θέατρο μας έμαθε να αγαπάμε πέρα απ’ το καλό και το κακό.
Πρόσεχε Ποιον Σκοτώνεις
Η συνεργασία σας κρατά πάνω από τρεις δεκαετίες. Πώς έχει εξελιχθεί η μεταξύ σας σχέση ως συγγραφικό δίδυμο; Λειτουργείτε πλέον με… τηλεπάθεια ή δεν υπάρχουν εντάσεις και ενστάσεις;
Μ.Ρ έππας – Θ. Παπαθανασίου: Πάμε για τα 40 χρόνια. Ξεκινήσαμε το 1988. Σε τρία χρόνια λοιπόν θα “κλείσουμε” τα 40. Σήμερα θα έλεγε κανείς ότι συνεννοούμεθα με τηλεπάθεια αλλά χωρίς οποιοδήποτε μεταφυσικό στοιχείο. Βλέπετε γνωριστήκαμε αρχάριοι και καθώς είμαστε απόλυτα συνομήλικοι γίναμε ο ένας δάσκαλος του άλλου. Μάθαμε την τέχνη ο ένας στον άλλον. Και δεν κινδυνεύουμε ποτέ να ανατραπεί η σχέση μας όπως πολύ συχνά γίνεται με δάσκαλους και μαθητές, όταν οι μαθητές επαναστατούν ενάντια στο δάσκαλο. Γιατί εμείς είμαστε και μαθητής αλλά και δάσκαλος ο ένας του άλλου.
«Το χιούμορ (όποτε και αν το σηκώνει η περίσταση) είναι ο μαγικός φακός που φέρνει το οποιοδήποτε πρόβλημα σε απόσταση ψυχραιμίας».
Οι παραστάσεις σας αγαπιούνται από το κοινό αλλά και από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Πόσο σημαντική είναι για εσάς η χημεία του θιάσου και πώς επιλέγετε τους συνεργάτες σας;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Πρώτα απ’ όλα με κριτήριο την καταλληλότητα του κάθε ηθοποιού για τον κάθε ρόλο. Αυτή η επιλογή βεβαίως έχει ένας μέρος ορθολογισμό και ένα σημαντικό μέρος από διαίσθηση και ένστικτο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η λογική σου λέει ότι ο Άλφα ηθοποιός είναι πιο κατάλληλος για ένα ρόλο αλλά το ένστικτο σου δείχνει τον Βήτα. Θα συμβουλεύαμε να ακούει ο καθένας πιο πολύ το ένστικτο του.
Δεύτερο κριτήριο είναι το να υπάρχουν όσο γίνεται λιγότερες τριβές σε ένα θίασο. Είμαστε άνθρωποι και συνεπώς κανένας μας δεν είναι χωρίς ελαττώματα. Ψάχνουμε πάντα την χρυσή τομή ανάμεσα στην καλλιτεχνική καταλληλότητα και τον συνδυασμό χαρακτήρων που να έχουν όσο γίνεται πιο ομαδικό πνεύμα. Ε, δεν το πετυχαίνουμε και πάντα. Αλλά μας έχει τύχει πολλές φορές να κάνουμε “αγαπημένες” ομάδες.
Από την παράσταση Πρόσεχε Ποιον Σκοτώνεις.
Από τις Τρεις Χάριτες, το «Δις Εξαμαρτείν» και το κινηματογραφικό «Safe Sex» στο «Βίρα τις Άγκυρες» και κάθε σας θεατρική επιτυχία, όπως το «Μπαμπάδες με Ρούμι», έχετε ζήσει διαφορετικές εποχές της ελληνικής τηλεόρασης, του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου. Με ποιο τρόπο έχει διαφοροποιηθεί το σύνολο της ελληνικής δημιουργικής καλλιτεχνικής σκηνής σήμερα;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Η συζήτηση για τις αλλαγές είναι τεράστια. Γιατί αφορά τρεις πολύ διαφορετικούς τομείς.
Εμείς μπήκαμε σε ένα θέατρο των 20 με 25 θεάτρων στην Αθήνα και ίσως λέμε και πολλά και βρισκόμαστε να προσπαθούμε να επιπλεύσουμε σε ένα πέλαγο από 1.500 με 2.000 παραστάσεις τον χρόνο. Αυτό των θέατρο των ηθοποιών που παίζουν Τετάρτη-Πέμπτη σε ένα θέατρο, ΠΣΚ σε ένα άλλο και δευτερότριτο σε μια μουσική σκηνή και γενικώς δεν ξέρεις που τους βρίσκεις, μας είναι ξένο και ακατάληπτο. Δεν μας αρέσει. Κάνει κάθε προσπάθεια να μοιάζει μάταιη και χωρίς αντίκτυπο σε ένα λαχανιασμένο κόσμο ηθοποιών, που δεν βλέπει ποτέ πια ο ένας τη δουλειά του άλλου, γιατί τρέχουν όλοι από πρόβα σε παράσταση κι από παράσταση σε γύρισμα.
Όταν παρουσιάστηκαν οι πρώτοι «Μπαμπάδες» μας στην Αθήνα στο θέατρο Βεάκη ήταν θεατρικό γεγονός. Το είδε όλο το συνάφι. Και μάλιστα οι περισσότεροι στη γενική και στην πρεμιέρα. Σήμερα οι «Μπαμπάδες» πάνε 4η χρονιά σε ένα μεγάλο κεντρικό θέατρο και το συνάφι είναι εντελώς μα εντελώς μα εντελώς αδιάφορο. Είναι σαν να μην έγινε ποτέ αυτή παράσταση. Ακόμα και οι καλλιτεχνικοί συντάκτες την αναφέρουν μέσα σε ένα τεράστιο σωρό από τίτλους όπου πνίγεται και εξαφανίζεται. Γενικώς δεν νιώθουμε να συμβαίνουν γεγονότα στο Ελληνικό θέατρο. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει αδιάφορο για το τι συμπαρασύρει στο διάβα του.
Η τηλεόραση; Άλλο χάος και αυτό. Σήριαλ, σήριαλ, σήριαλ και σαν απόσταγμα τι μένει; Δεν ξέρουμε τι μπορεί να μένει από μια τηλεόραση των 150 επεισοδίων για κάθε σεζόν. Σκεφτείτε ότι η τρομερή «Αναστασία» που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία ήταν μόλις 18 επεισόδια. Οι «Ψίθυροι καρδιάς» 29 επεισόδια και κάποιοι είπανε ότι παρατράβηξε. Που να φανταζόμασταν τότε τη σημερινή άβυσσο των άπειρων καθημερινών επεισοδίων σε 7 κανάλια ταυτόχρονα κάθε μέρα; Τι να πρωτοπρολάβει να «γράψει» στην συνείδηση του κοινού;
Για τον κινηματογράφο, τι να πούμε για έναν χρόνια νεκρό; Ζωή σ’ ελόγου μας.
«Στην απειρία των επιλογών έχουμε ο ένας τον άλλον. Δεκανίκι, δυναμό και παρηγοριά».
Η σάτιρα και το χιούμορ ήταν πάντα τα «όπλα» σας. Πιστεύετε ότι το χιούμορ μπορεί ακόμη να λειτουργήσει λυτρωτικά μέσα στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Πάντα. Το χιούμορ (όποτε και αν το σηκώνει η περίσταση) είναι ο μαγικός φακός που φέρνει το οποιοδήποτε πρόβλημα σε απόσταση ψυχραιμίας.
Αν μπορούσατε να χαρακτηρίσετε με μία λέξη την κοινή σας διαδρομή, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Ένα ταξίδι στην αυτοπραγμάτωση αλλά με ένα σημαντικό στήριγμα. Στην απειρία των επιλογών έχουμε ο ένας τον άλλον. Δεκανίκι, δυναμό και παρηγοριά.
Υπάρχει κάποιο έργο σας που θεωρείτε «παρεξηγημένο» ή που θα θέλατε το κοινό να ξαναδεί με νέα ματιά;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Όχι. Ίσως το έργο μας «Τσινετσιτά». Ένα από τα έργα μας που αγαπάμε πολύ. Επίσης θα θέλαμε το κανάλι MEGA να ξαναπροβάλλει και να δείξει λίγη περισσότερη στοργή στο σήριαλ μας «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» που τόσο άδικα αγνόησε ένα μεγάλο μέρος των γυναικών της εποχής μας.
Και τέλος, μετά από τόσες επιτυχίες, τι εξακολουθεί να σας συγκινεί και να σας ωθεί να γράφετε; Είναι η ανάγκη της έκφρασης, της επικοινωνίας ή απλώς το πάθος για αφήγηση;
Μ. Ρέππας – Θ. Παπαθανασίου: Μιας και η ζωή μας συνδέθηκε άρρηκτα με την αφήγηση θα λέγαμε ότι σήμερα η γραφή για μας είναι πάθος για ζωή.
INFO «Πρόσεχε ποιον σκοτώνεις» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, Θέατρο Πειραιώς 131, Γκάζι – Αθήνα, Ημέρες & Ώρες παραστάσεων: Πεμ. & Παρ.: 21.00, Σάβ.: 18.00 & 21.00, Κυρ.: 20.00
Αγοράστε εισιτήρια για το «Πρόσεχε ποιον σκοτώνεις» από το tickets.in.gr
