Τώρα που έκλεισε ο κύκλος της ΔΕΘ και οι πολιτικές δυνάμεις εκφώνησαν σχέδια, άμεσες ελπίδες και απώτερες προσδοκίες, ξεκαθαρίζει η προεκλογική διαδρομή που ανοίγεται μπροστά μας. Οι εκλογικές επιδιώξεις ανέχονται ακόμη και καταφανώς μη ρεαλιστικές διακηρύξεις.
Προτάσσονται μετέωροι στόχοι, μακριά από την ήδη διαμορφωμένη συνθήκη, είτε πρόκειται για την επιθυμία μιας πρωτιάς από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε πρόκειται για την κυβερνητική φαντασία μιας αυτοδυναμίας. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις μας τοποθετούν στο περιβάλλον που αφήσαμε πριν από το καλοκαίρι και οι αριθμοί τους μιλάνε για την αντοχή του κατακερματισμού και το αποδυναμωμένο σταθερό προβάδισμα του κυβερνώντος κόμματος.
Ετσι θα ολοκληρωθεί σιγά-σιγά αυτός ο πολιτικός Σεπτέμβριος, χωρίς κάτι το συγκλονιστικά ενδιαφέρον να κομίζει, παρά τη φωταγωγημένη παράσταση της ΔΕΘ και την επιφανειακά έντονη συζήτηση που τροφοδότησαν φορολογικά μέτρα, προγράμματα και ανακοινώσεις.
Την ώρα που στο υπόβαθρο μια μεταβολή σε εξέλιξη προετοιμάζεται και ωριμάζει στις συνειδήσεις των ανθρώπων – ο κατακερματισμός αμήχανα την αποτυπώνει – στην πρόσοψη των πολιτικών μας πραγμάτων η επανάληψη αυτού που ήδη γνωρίζουμε κουραστικά επανέρχεται και χωρίς καμία δυνατότητα έμπνευσης ή πολιτικής καινοτομίας παρατείνει τη στασιμότητα της εποχής και δίνει στην κυβερνητική ομάδα μια ευκαιρία εύκολης αξιοποίησης της φαινομενικής διαφοράς της. Στον χρόνο που έχουμε ως τις εκλογές μπροστά μας θα επιχειρηθεί από την κυβέρνηση η στασιμότητα να μείνει αδιατάρακτη, με σκοπό την προεκλογική ανασύνταξή της.
Η ενδιάμεση αυτή στασιμότητα θα επιβληθεί με άνεση από το κυβερνητικό σχήμα τόσο και γιατί το ίδιο διαθέτει ακόμη τη δυνατότητα διαμόρφωσης μιας επικαιρότητας όσο και γιατί στην αντιπολίτευση θα στραφεί το κάθε μέρος της στον εαυτό του, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο να χρωματίσει η Κυβέρνηση τις πολιτικές ημέρες. Αν το πετύχει θα της φανεί εξαιρετικά χρήσιμο, έστω και οριακά, αυτό το μεσοδιάστημα. Εχει ενδιαφέρον η ανησυχία της να θεραπεύσει το τραύμα της αυταρέσκειας που τη χαρακτήρισε όλα αυτά τα χρόνια, που η λέξη αλαζονεία είναι ανεπαρκής να αποτυπώσει. Με κρητικές μαντινάδες ακούσαμε για την αρετή της μετριοφροσύνης και της ταπεινότητας, απομένει μια διδακτική αναφορά στο ήθος της πόλεως για το οποίο οφείλουν να εργάζονται οι άρχοντες!
Η ενδιάμεση στασιμότητα παρέχει ένα πεδίο ήπιας αντιπαράθεσης και αποφυγής της άχρηστης σύγκρουσης. Μια προσέγγιση εποικοδομητική, ένα πνεύμα συναίνεσης και διαλόγου. Προσχηματικά. Είναι όμως αναγκαία προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα της συμψηφιστικής μεθόδου, ώστε μέσα της να διαχυθούν σκάνδαλα διαφθοράς, όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ, να αναμοχλεύσει κανείς όλες τις παθογένειες, να καταφύγει σε αυτές ως επιχείρημα της διαχρονικής μας υπόστασης, ως απαλλακτική στο βάθος πράξη. Η ενδιάμεση στασιμότητα θα γίνει το ευρύτερο αόρατο σκηνικό ανάδειξης της κυβερνητικής αποκλειστικότητας. «Είμαστε οι καλύτεροι» πλανάται ο ισχυρισμός. Δεν έχετε πολλές επιλογές, ακούμε συμπληρωματικά. Είσαστε αναγκασμένοι να μας στηρίξετε, σας απειλεί ακόμη και το χάος.
Εκεί που η εργασία για τη στασιμότητα θα υπαχθεί σε όλους τους κανόνες κάθε επιμελημένης και πειθαρχημένης προσπάθειας, μια υπέρτερη θα επιχειρεί να ανακόψει την έμπρακτη – στην κάλπη – αμφισβήτησή της. Το ευρύτερο πολιτικό σχέδιο της ακινησίας και της στασιμότητας θα ονομασθεί σταθερότητα και κάθε παραπλανητικό διαθέσιμο μέσο θα τεθεί στην υπηρεσία αυτής της απόκρυψης. Στις εκλογές δεν θα κριθεί μόνο η διακυβέρνηση.
* Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
