Είναι 2004 και μπαίνεις σ’ ένα μπαρ. Παίζει το «Take me out» των Franz Ferdinand.
Είναι το σουξέ της χρονιάς. Αυτό που ακόμα δεν γνωρίζεις είναι ότι θα είναι και το σουξέ της δεκαετίας. Ναι, χαμόγελα. Ναι, ενθουσιασμός. Ναι, ποτήρια να σηκώνονται ψηλά. Ναι, λικνίσματα. Όσοι κατάφερναν να κρατήσουν μια στοιχειώδη συγκρότηση στην επίθεση του εισαγωγικού ριφ του κομματιού, ηττήθηκαν πανηγυρικά, ένα λεπτό αργότερα, μόλις ακολούθησε η επέλαση του βασικού θέματος. Τότε στα μπαρ πηγαίναμε για τη μουσική που έπαιζαν και όχι επειδή σερβίρουν νόστιμα κεφτεδάκια σε μικροσκοπικά πιατάκια που είναι ακουμπισμένα σε ακόμα πιο μικρά τραπέζια.
Φωτό: Christina Alossi
Είναι 2025 και μπαίνεις στο FLOYD για τη συναυλία των Franz Ferdinand και ξέρεις ότι η συνταγή για να περάσεις καλά είναι απλή: δύο κιθάρες και πλήκτρα. Κι αν χρειάζεσαι ενίσχυση, άλλαξε τα πλήκτρα με μία ακόμα κιθάρα. Με τρεις κιθάρες στην σκηνή τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά -και δεν πήγε. Η αλλαγή της τοποθεσίας μπορεί να μας έφερε σε έναν κλειστό χώρο σε μέρα με αρκετή υγρασία, άπνοια και ζέστη, όμως δημιούργησε καλύτερη συναυλιακή ατμόσφαιρα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο Άλεξ Καπράνος εμφανίστηκε στη σκηνή με slim fit κόκκινο πουκάμισό και στενό μαύρο παντελόνι μάς πήρε μαζί του.
Φωτό: Christina Alossi
«Είμαστε οι Franz Ferdinand από τη Γλασκόβη», είπε σε σπαστά ελληνικά μόλις έσβησαν και οι τελευταίες νότες του «The dark of Matinee» και με ένα guitar jump πέρασε στο «Night and Day» από το πρόσφατο album τους συγκροτήματος. Πέρα από την αμεσότητα του, την άνεσή του να επικοινωνεί μαζί μας στα ελληνικά, ο Καπράνος έκρυβε και μια υπερδύναμη: ήταν λες και με κάθε του άλμα έφερνε τον χρόνο στα μέτρα του: τη μία στιγμή είμασταν εκεί μαζί του, την επόμενη ήταν 2004 ή εκείνο το πρωί που ακόμα δεν δούλευες και ήσουν στα Pull n Bear για να αγοράσεις καρό στενό πουκάμισο ή στην Θεμιστοκλέους για «γκαζελάκια» ή μήπως ήταν εκείνο το βράδυ που κατέληξες στο Key στην Πραξιτέλους ή τότε που είχες το mp3 στα αφτιά και περπατούσες στην πλατεία Αγίας Ειρήνης όταν υπήρχε μόνο το Μαγκαζέ;
Φωτό: Christina Alossi
Οι Franz Ferdinand δεν ήταν όμως εκεί μόνο για το πάρτι ή για να μας θυμίσουν μια Αθήνα πριν τα Airbnb, τα boutique hotels, τους φούρνους τρίτης γενιάς και τα καφέ που ξεπηδούν από τον αλγόριθμο του TikTok. Ήταν εκεί για το σήμερα, για την ανάγκη μας για μια συναυλία χειροποίητη. Διέτραξαν όλη τους δισκογραφία, σκόρπισαν ακατέργαστη χαρά στις πιο punk στιγμές τους, ήταν ευάλωτοι όταν έπρεπε, όπως όταν έπαιξαν το «Jacqueline».
Φωτό: Christina Alossi
Ο Καπράνος μάς χάρισε μία απευθείας πτήση από Σύρο σε Γλασκώβη όταν άφησε στην κιθάρα και έπιασε το μπουζούκι για να πει το «Black Eyelashes», το οποίο είναι μια δημιουργική διασκευή στα «Ματόκλαδά σου λάμπουν» του Βαμβακάρη, και στη συνέχεια, μαζί με τους υπόλοιπους τέσσερις της μπάντας, σήκωσαν το Floyd στον αέρα με το «Take me Out».
Όλη αυτή η ένταση αποκλιμακώθηκε στην glam μελωδία του καινούργιου «Hooked», πριν μας καληνυχτίσουν για πρώτη φορά με το «Outsiders». Στο encore είχαμε το φινάλε που άξιζε στην βραδιά με το φλεγόμενο «This fire», το οποίο ολοκλήρωσε ένα στιβαρό, μεστό και γεμάτο setlist.
Η συνταγή άλλωστε είναι απλή: με τρεις κιθάρες τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.
