Καλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος που στοιχειώνουν την Αλμα, μια επιτυχημένη καθηγήτρια του Γέιλ, θα έρθουν και πάλι στην επιφάνεια όταν μια πολύ καλή μαθήτριά της κατηγορεί για βιασμό έναν συνάδελφο της πρώτης. Τι ακριβώς έχει συμβεί και ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που την ωθεί να πάρει θέση κατά του φίλου της;
Ολα τα παραπάνω συμβαίνουν στην τελευταία ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, «After the hunt», στην οποία η Τζούλια Ρόμπερτς, σε μια πολύ καλή στιγμή της καριέρας της υποδύεται την Αλμα δίπλα στην Αγιο Εντεμπίρι που παίζει την φοιτήτρια, τον Αντριου Γκάρφιλντ (ο καθηγητής που κατηγορείται) και τον Μάικλ Σούλμπεργκ στον ρόλο του κυνικού αλλά συγχρόνως ευαίσθητου ψυχολόγου συζύγου της Αλμα.
Συχνά, η ατμόσφαιρα της ταινίας του Λούκα Γκουαντανίνο σου δίνει την εντύπωση ότι παρακολουθείς ταινία του Γούντι Αλεν. Διανοούμενοι συζητούν για τις μεγάλες αξίες και τα τεράστια θέματα της ζωής αλλά την ίδια ώρα πέφτουν θύματα των μικρών αδυναμιών τους. Γιατί το κάνουν; Μήπως επειδή οι προσωπικές φιλοδοξίες τους έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτές ακριβώς τις αξίες;
Ακόμα και οι τίτλοι της ταινίας, λευκά γράμματα συγκεκριμένης γραμματοσειράς σε μύρο φόντο, είναι πανομοιότυποι με τους τίτλους που ο Γούντι Αλεν χρησιμοποιεί σε όλες τις ταινίες του. Είναι προφανές ότι το «After the hunt» αποτελεί (και) ομάζ του Ιταλού σκηνοθέτη στον Αμερικανό «δάσκαλό» του.
Για τον σκηνοθέτη του «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» και του «Queer» που πέρσι παίχτηκε εντός συναγωνισμού στο ίδιο φεστιβάλ, πέρα από κάθε τι, το «After the hunt» είναι όντως μια ταινία για την φιλοδοξία. Σχεδόν όλοι οι ήρωές της δείχνουν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να κατακτήσουν αυτό που θέλουν.
«Πράγματι, βρίσκω την ιδέα της εξουσίας γοητευτική και μυστηριώδη» είπε ο ίδιος μιλώντας στους δημοσιογράφους. «Η φιλοδοξία σε ορίζει. Μέχρι τώρα έκανα ταινίες για το «δεν θέλω». Με αυτή την ταινία νοιώθω ότι έκανα για το ακριβώς αντίθετο. Θέλω και παραθέλω.»
Από την πλευρά της η Τζούλια Ρόμπερτς που είναι η ψυχή της ταινίας με έναν πολύ ιδιαίτερο, δύσκολο ρόλο (που ίσως την οδηγήσει στα Οσκαρ), δήλωσε ότι στις μέρες μας που οι συζητήσεις σπανίζουν, το να δίνει μια ταινία και πάλι αυτή την ευκαιρία, να κουβεντιάσεις, είναι μεγάλη υπόθεση.
«Δεν έχει σημασία αν θα μιλήσεις για μια ταινία πίνοντας μαρτίνι ή πίνοντας λεμονάδα. Σημασία έχει ότι η ταινία σε έχει προκαλέσει να μιλήσεις για αυτήν. Το θεωρώ θαυμάσιο γιατί έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει διάλογος, τι σημαίνει να κουβεντιάζω και να μοιράζομαι με τον άλλο.»
