Η Αναστασία Ντραγκομίροβα δεν αντέχει τις Κυριακές. Λέει ότι δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το ρεπό της από τις καθημερινές διπλές προπονήσεις της στον στίβο. Δεν είναι ότι δεν έχει άλλα, εξόχως καλλιτεχνικά, όπως μαρτυρά το μακιγιάζ-σήμα κατατεθέν της, τα 29 τατουάζ της και οι ζωγραφισμένοι από την ίδια τοίχοι του δωματίου της στη φοιτητική εστία της Θεσσαλονίκης, ενδιαφέροντα. Όμως η 22χρονη πρωταθλήτρια του Κενταύρου Χαλκιδικής μόνο στον στίβο νιώθει όχι σαν στο σπίτι της αλλά σπίτι της.
Η Νάνσυ, όπως τη φωνάζει η μεγαλύτερη αδελφή και οι φίλοι της, ή Pesevaki, όπως συστήνεται στο ινσταγκραμικό της προφίλ, αν και μόλις έχει περάσει το κατώφλι της δεκαετίας των 20, έχει μια προσωπική ιστορία από εκείνες που δικαιολογούν μέχρι κεραίας τον επιθετικό προσδιορισμό μυθιστορηματική. Το πραγματικά εντυπωσιακό όμως είναι πως η ίδια δεν πουλά δεξιά κι αριστερά σπαράγματα των δύσκολων παιδικών χρόνων της ή των γεγονότων που μπορεί να την σημάδεψαν αλλά δεν την όρισαν.
© Νίκος Κόκκας
Αντιθέτως, προτιμά να μιλά – πράγμα που κάνει και σε αυτή τη συνέντευξή της- για τον τρόπο που κατάφερε να ανατρέψει τα προγνωστικά, για τη συνειδητή στάση της να επιδιώκει την ευτυχία, για την απόφασή της να μη θυσιάζει την παιδικότητά της αλλά και για την αξία που δίνει στη διαδρομή της στον πρωταθλητισμό. Αυτή, εξηγεί, είναι που νοηματοδοτεί τελικά και το όποιο – καλό, μέτριο ή κακό- αποτέλεσμα.
Η πρωταθλήτρια του επτάθλου που στις 27 Ιουλίου κατέρριψε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα το πανελλήνιο ρεκόρ Κ23 (6,163 βαθμοί), πετυχαίνοντας παράλληλα τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα, είναι αναμφίβολα στην καλύτερή της φόρμα και αυτό βγαίνει. Στις αθλητικές επιτυχίες της, στο μακιγιάζ-σήμα κατατεθέν της, κυρίως στη σχεδόν αταίριαστη για zennial συγκρότησή της.
Πώς και γιατί στίβος;
Ήταν το καλοκαίρι μετά την Δ Δημοτικού. Στην πυλωτή της πολυκατοικίας που μέναμε τότε ήμασταν τρία παιδάκια που παίζαμε καθημερινά. Ο Νίκος, η Νικολέτα και εγώ. Ξεκινήσαμε μαζί τις προπονήσεις. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη προπόνηση. Ήταν πολύ δύσκολη. Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα και ήμουν πιασμένη σε όλο το σώμα. Σχεδόν έπεσα από το κρεβάτι.
Συμπωματικά εκείνο ήταν τελευταίο καλοκαίρι που είδα τον πατέρα μου. Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι. Εκείνος έφυγε για την Βουλγαρία με την κλασική ατάκα «θα ξανάρθω σε λίγους μήνες». Αλλά δεν επέστρεψε ποτέ.
Και πότε αυτό που ξεκίνησες ως παιδικό χόμπι έγινε απόφαση για πρωταθλητισμό;
Δεν νομίζω ότι το αποφάσισα ποτέ. Οι συνθήκες με οδήγησαν. Η μητέρα μου είναι γιατρός και έλειπε πολύ λόγω της δουλειάς της από το σπίτι, ο πατέρας μου, όπως σας είπα, ήταν απών, οι αδελφές μου ήταν 7 και 9 χρόνια μεγαλύτερες από μένα και είχαν τη δική τους ζωή. Οπότε ο στίβος ήταν το σημείο διαφυγής μου.
«Ξεκίνησα από έναν λάθος πυρήνα, αλλά κατάφερα να τον αλλάξω. Είμαι υποχρεωμένη στον εαυτό μου να του δώσω το καλύτερο που μπορώ».
Χαίρομαι πάντως μου μεγάλωσα σε αυτή τη συνθήκη γιατί συνειδητοποίησα πολλά πράγματα πολύ γρήγορα και έγινα ανεξάρτητη. Έμαθα μόνη μου τι είναι καλό και τι όχι. Έβαλα μόνη μου όρια στον εαυτό μου. Και στην προπόνηση ακολουθούσα ό,τι μου έλεγε ο Γιώργος (σσ ο προπονητής της Γιώργος Μποτσκαριώβ). Ακολούθησα το στίβο χωρίς να καταλάβω ότι το έκανα.
Κοιτώντας πίσω ως επαγγελματίας πια αθλήτρια, έχεις κάνει τη σωστή επιλογή;
Πραγματικά έχω κάνει την καλύτερη επιλογή που μπορούσα να κάνω για την Αναστασία τότε. Λυπάμαι που το έκανα ασυναίσθητα, χαίρομαι όμως που ο μικρός μου εαυτός το επέλεξε. Ο στίβος είναι το παραμύθι μου, είναι το όνειρό μου.
Ανταγωνιστικό παιδί;
Αν και ήμουν πολύ κλειστή και εσωστρεφής, ναι, ήμουν πολύ ανταγωνιστική. Φαινόταν στο βλέμμα μου. Έκανε για παράδειγμα κάποιος μια καλή επίδοση στο μήκος; Κυνηγούσα να κάνω ένα καλύτερο άλμα.
© Νίκος Κόκκας
Είναι χαρακτηριστικό του πρωταθλητή; Να θέλει να βγαίνει πρώτος;
Πιστεύω ότι το χαρακτηριστικό του πρωταθλητή είναι να έχει όρεξη και διάθεση να προσπαθεί για το καλύτερο.
Αλλά πολλές φορές το καλύτερο δεν έρχεται. Πώς διαχειρίζεσαι τις λύπες που, όπως λένε στον πρωταθλητισμό, είναι περισσότερες από τις χαρές;
Όταν είχα ακούσει πρώτη φορά αυτή τη φράση είχα νευριάσει. Πλέον αντιλαμβάνομαι ότι ισχύει. Αλλά έχω μάθει να προφυλάσσω τον εαυτό μου σε όλες τις συνθήκες και τις καταστάσεις. Δε με αφήνω να πέσω στην απογοήτευση. Το χειρότερο για μένα δεν είναι να μην κερδίσω, αλλά να μην μπορώ να μπω στην προπόνηση.
Μεγαλώνοντας είχες αθλητές-πρότυπα; Έχεις πρόσωπα που θαυμάζεις;
Προσπαθώ να το αποφεύγω. Και με βοηθά το γεγονός ότι έχω φτιάξει το δικό μου κόσμο. Δε δίνω μεγάλη σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μου. Ξέρεις καμιά φορά μπορεί να φτάσουμε να ζηλεύουμε τον άνθρωπο που έχουμε ως πρότυπο. Να αναρωτιόμαστε «γιατί αυτός και όχι εγώ;».
«Έχω κάνει την καλύτερη επιλογή που μπορούσα να κάνω για την Αναστασία. Λυπάμαι που το έκανα ασυναίσθητα, χαίρομαι όμως που ο μικρός μου εαυτός επέλεξε τον στίβο».
Έχω όμως αθλητές χαρακτηριστικά των οποίων θαυμάζω. Όπως την εξέλιξη του Εμμανουήλ Καραλή ή τη σταθερότητα του Μίλτου Τεντόγλου. Μπορώ να πω πολλά. Κρατάω αυτά που με κάνουν δυνατότερη και με βοηθούν να λέω στον εαυτό μου «Αναστασία, μπορείς κι εσύ να τα καταφέρεις με το δικό σου τρόπο».
Άγχος έχει μια πρωταθλήτρια;
Τα τελευταία χρόνια έχω κυρίως ανυπομονησία. Θέλω να βλέπω πώς αποδίδει η δουλειά που κάνω με τον προπονητή μου, με τον διατροφολόγο μου, με τον ψυχολόγο μου. Έχω τους παράγοντες για να με οδηγήσουν σε ένα καλό επίπεδο. Κι αν κάτι δε δουλεύει, έχω τη δυνατότητα να το αλλάξω.
Προπονητής, διατροφολόγος, ψυχολόγος. Πολλή καταπίεση;
Καθόλου. Δεν είναι άνθρωποι που με καταπιέζουν, αλλά που με καθοδηγούν για να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου. Όλα συμβάλλουν σε ένα άθροισμα για το καλό μου. Αν καταλάβεις ότι μόνο να κερδίσεις έχεις, δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή ιδέα της καταπίεσης.
Για μένα το πιο σημαντικό είναι να έχεις απαντήσει στον εαυτό σου γιατί πας να κάνεις κάτι, πριν το κάνεις.
© Νίκος Κόκκας
Τον τελευταίο καιρό σε ακούμε όλο και περισσότερο. Γιατί πιστεύεις ότι τα media ασχολούμαστε μαζί σου; Είναι οι επιδόσεις; Οι δηλώσεις σου; Η εμφάνισή σου;
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε από κάποιες επιδόσεις μου και τις δηλώσεις που έκανα αμέσως μετά. Ότι δε με νοιάζει η γνώμη ή η άποψη των άλλων. Ξέρετε, είναι κάτι που το έχουμε ακόμα ως ταμπού. Όμως για μένα είναι δεδομένο. Δεν είναι καιρός να βγούμε από τα στερεότυπα;
Οπότε αυτό το μήνυμα θες να δώσεις και μέσα από το στιλ σου; Αλήθεια πώς ξεκίνησες να «πειράζεις» την εικόνα σου;
Από πολύ μικρή ήθελα να σχεδιάζω ρούχα. Έβλεπα μια ραπτομηχανή που είχαμε στο σπίτι και έλεγα πως ήθελα να μάθω να ράβω. Ζωγράφιζα, έφτιαχνα φορέματα για τις κούκλες μου, πειραματιζόμουν με τα ρούχα που φορούσα ακόμα και για να πάω στο σχολείο.
«Το χειρότερο για μένα δεν είναι να μην κερδίσω έναν αγώνα, αλλά να μην μπορώ να μπω στην προπόνηση».
Και αυτό πέρασε οργανικά και στις αγωνιστικές εμφανίσεις σου;
Ξεκίνησε λίγο μετά το χειρουργείο που έκανα στον χιαστό. Ήθελα να νιώθω λίγο καλύτερα στις προπονήσεις και τους αγώνες και άρχισα να βάζω πιο έντονο eyeliner ή τα στρασάκια. Σίγουρα όλο αυτό έγινε πιο έντονο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με τα μεγάλα αστέρια που ζωγράφισα.
Κατάλαβα ότι αυτή η διαδικασία, να βάφομαι και να ζωγραφίζω με χαλαρώνει πάρα πολύ πριν από τον αγώνα. Το πρώτο που μας έλεγε πάντα ο προπονητής μας ήταν να ευχαριστιόμαστε τους αγώνες. Αυτή η ιεροτελεστία, αν μπορούμε να την πούμε έτσι, με βοηθά να τους απολαμβάνω.
Η σκέψη «τι θα πει ο κόσμος» δεν πέρασε από το μυαλό σου ούτε στιγμιαία;
Ότι δεν θα με πάρουν στα σοβαρά; Ποτέ. Ξέρετε, έχω πάρα πολλά τατουάζ στο σώμα μου και μάλιστα σε εμφανή σημεία. Πάντα μου λέγανε «θα το μετανιώσεις, μην τα κάνεις σε σημεία που φαίνονται, δε θα σε παίρνουν στα σοβαρά».
Αν είναι να μη με πάρει κάποιος στα σοβαρά επειδή έχω τατουάζ ή επειδή βάφομαι, δε θέλω να δουλέψω μαζί του. Ο χαρακτήρας μου είναι πιο σημαντικός από τα τατουάζ μου.
© Νίκος Κόκκας
Πόσα τατουάζ έχεις;
29.
Και πόσα ζευγάρια κάλτσες Μπομπ Σφουγγαράκης; Σε βλέπω να αγωνίζεσαι συχνά με αυτές.
Έχω δύο ζευγάρια. Έχω όμως και Πάτρικ και Looney Tunes και Pokemon και Stitch. Βέβαια, αν το καλοσκεφτώ, θα μπορούσα να έχω μια μικρή σύνδεση με τον Μπομπ.
Γιατί;
Γιατί το τελευταίο πράγμα που μου έδωσε ο μπαμπάς μου πριν φύγει ήταν ένα κουκλάκι Μπομπ.
Οι σχέσεις σας αποκαταστάθηκαν ποτέ;
Πέρσι πήγα στην Βουλγαρία για να τον αναζητήσω. Και τότε έμαθα ότι είχε πεθάνει. Έτσι πήρα την απόφαση να κάνω το τατουάζ που έχω μαζί του.
Άρα στα χρόνια που μεσολάβησαν δεν είχατε επαφή;
Όχι. Όμως δεν το κατάλαβα ποτέ ως παιδί. Γιατί είχα την προπόνηση. Γι’ αυτό λέω ότι ζούσα στον κόσμο μου. Είχα βρει το φάρμακό μου. Ο στίβος είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έδωσε η ζωή.
«Αν είναι να μη με πάρει κάποιος στα σοβαρά επειδή έχω τατουάζ ή επειδή βάφομαι, δε θέλω να δουλέψω μαζί του».
Ναι, έζησα πολύ πίκρα ως παιδί, όμως το παρελθόν δεν ορίζει και δεν περιορίζει το μέλλον κανενός. Ξεκίνησα από έναν λάθος πυρήνα, αλλά κατάφερα να τον αλλάξω. Είμαι υποχρεωμένη στον εαυτό μου να του δώσω το καλύτερο που μπορώ. Άλλωστε αυτό που χρειάζεται ο εαυτός μας μόνο εμείς το γνωρίζουμε στο 100%.
Τον εαυτό σου πώς τον βλέπεις από ‘δω και πέρα;
Θέλω σίγουρα να είμαι ευτυχισμένη. Βλέπεις ανθρώπους που είναι τόσο πετυχημένοι στην καριέρα τους, αλλά είναι δυστυχείς. Θέλω να κάνω αυτό που αγαπάω και όπου με πάει.
Δεν έχεις στο μυαλό σου επιδόσεις, ρεκόρ, μια Ολυμπιάδα;
Όποιος αθλητής κάνει πρωταθλητισμό θέλει μια συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και δεν το λέει για να το πει. Έτσι είναι. Όμως πρέπει να ζεις την κάθε στιγμή.
Η διαδρομή για να φτάσεις στους Ολυμπιακούς είναι πολύ δύσκολη. Και δεν πρέπει να τη χαραμίσεις αλλά να την ζεις και να τη χαίρεσαι. Αν απολαύσεις τη διαδρομή, το αποτέλεσμα – όποιο κι αν είναι-, θα σε κάνει πιο πλήρη και ευτυχισμένο.
© Νίκος Κόκκας
Είναι εύκολη όμως η διαδρομή; Πέραν τον προπονήσεων και της πειθαρχίας, μπορεί ένας αθλητής στην Ελλάδα να ζει από τον αθλητισμό;
Μόνο εάν έχει πάρα πολύ μεγάλη θέληση και το κυνηγά 100%. Γιατί εγώ το κυνηγάω 100%. Η πιθανότητα όμως είναι 1 στις 10.
Εσύ δηλαδή βιοπορίζεσαι από τον αθλητισμό;
Επιζώ. Είμαι στο όριο. Δυο χρόνια δεν ήμουν στο σχεδιασμό της Εθνικής Ομάδας, γι’ αυτό παράλληλα ασχολούμαι με το τατουάζ. Αν δεν ήταν ο χορηγός μου, η Bwin δε θα τα κατάφερνα.
Και με τις εγκαταστάσεις τι γίνεται; Διάβαζα ότι παλιότερα έκανες προπονήσεις σε χωράφια στη Χαλκιδική.
Ακόμα κάνουμε προπονήσεις σε χωράφια. Απλά τα τελευταία τρία χρόνια έχω εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη και κατεβαίνω δυο φορές την εβδομάδα στη Χαλκιδική για να είμαι με τον προπονητή μου. Κι έρχεται κι εκείνος όποτε μπορεί, γιατί παράλληλα δουλεύει οικοδομή.
Δηλαδή ο προπονητής σου είναι και οικοδόμος;
Πώς θα ζήσει κι αυτός; Έχει να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά. Οι προπονητές είναι σε χειρότερη μοίρα από τους αθλητές.
Είναι αλήθεια ότι έχεις ένα τετράδιο που καταγράφεις τις σκέψεις και την εμπειρία σου από τους αγώνες;
Έχω πολλά τετράδια που γράφω, ζωγραφίζω, κολλάω το νούμερο κάθε αγώνα, καταγράφω τα συναισθήματά μου και την επίδοσή μου.
Και ανατρέχεις σε αυτές τις σκέψεις;
Όχι τόσο στους αγώνες. Κυρίως διαβάζω αυτά που έχουν γράψει στα τετράδιά μου οι άλλοι για μένα – κάποια παιδιά που προπονούσα, οι φίλες μου, οι αδελφές μου. Σε αυτά ανατρέχω. Νομίζω έχω πάντα μέσα μου την απορία πώς με βλέπουν οι άλλοι.
