Η πόλη των Αγίων Σαράντα δεν είναι ξένη ούτε στους αγίους ούτε στους μύθους. Πήρε το όνομά της από σαράντα χριστιανούς μάρτυρες, αλλά σήμερα την ορίζει η καμπύλη του Ιονίου γύρω από τον κόλπο της· το νότιο στολίδι της αλβανικής ακτογραμμής, όπου κρουαζιερόπλοια δένουν δίπλα σε ψαρόβαρκες και ελαιόχρωμοι λόφοι καταλήγουν σε τιρκουάζ νερά.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει αλάτι, αντηλιακό και την απαλή μυρωδιά ντίζελ του λιμανιού. Το καλοκαίρι, η παραλιακή είναι ένα αργοκίνητο ποτάμι από τουρίστες, ντόπιους και περιστασιακούς πλανόδιους μουσικούς. Τη νύχτα, τα φώτα της Κέρκυρας -μόλις μια σύντομη διαδρομή με το φέρι- τρεμοπαίζουν σαν μια άλλη, παράλληλη πόλη.
Εδώ, στην Rruga Jonianet, ακριβώς απέναντι από τη θάλασσα, βρίσκεται το Elvis Bar Saranda, ένα θεματικό μπαρ αφιερωμένο στον βασιλιά του rock & roll, Έλβις Πρίσλεϊ. Η φωνή του κατοικεί ακόμα στις αυλακώσεις των παλιών βινυλίων, η μορφή του κοιτάζει από χιλιάδες αφίσες και σ’ ένα διώροφο μπαρ στην άκρη της Αλβανικής Ριβιέρας, το φάντασμά του ανεβαίνει ακόμα τις σκάλες κάθε Σάββατο βράδυ.
Υπάρχουν τόποι που μοιάζουν να σε περιμένουν χρόνια, υπομονετικά, μέχρι να περάσεις το κατώφλι τους και να καταλάβεις γιατί και για λίγα βράδια, το συγκεκριμένο μπαρ ήταν ακριβώς αυτό και για μένα.
Ένας τόπος λατρείας για τον Έλβις Πρίσλεϊ στους Αγίους Σαράντα
Ο Ορέστης, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, είναι Elvis impersonator. Όταν είναι «out of drag» είναι περίεργο να τον βλέπεις με την χαρακτηριστική κόμη του Έλβις Πρίσλεϊ αλλά με βερμούδα και T-shirt. Τα Σάββατα κάνει show στην ταράτσα του μαγαζιού. Η καριέρα του δεν ξεκίνησε, όμως, στους Αγίους Σαράντα.
Η ιστορία του αρχίζει στην Κέρκυρα, όπου ως μετανάστης δούλευε σε εστιατόρια. Ένα Σαββατόβραδο βρέθηκε σε ένα καραόκε μπαρ όπου, από καπρίτσιο, τραγούδησε ένα κομμάτι του Έλβις Πρίσλεϊ.
Οι τουρίστες ενθουσιάστηκαν. Ένας Άγγλος του είπε ευθέως: «Πρέπει να τραγουδάς μόνο Έλβις Πρίσλεϊ». Η ιδέα ρίζωσε. Σύντομα τραγουδούσε δέκα κομμάτια τη βραδιά, τα μπαρ γέμιζαν και εκείνος έραβε μόνος του τις στολές του, ζώντας τη διπλή ζωή ενός σερβιτόρου την ημέρα και ενός impersonator του Έλβις τη νύχτα.
Η σύνδεση με τους Αγίους Σαράντα υπήρχε ήδη. Η μητέρα του διατηρούσε εδώ ένα μπαρ τη δεκαετία του ’90, όταν ο τουρισμός ήταν ακόμη σχεδόν ανύπαρκτος. Το 2016, επιστρέφοντας από την Κέρκυρα για λίγες μέρες διακοπών, παρατήρησε ότι κάτι είχε αλλάξει: περισσότεροι τουρίστες, περισσότερη ζωή.
Και τότε του ήρθε η ιδέα να φέρει τα shows στην πατρίδα του. Να φτιάξει έναν τόπο λατρείας για τον Έλβις Πρίσλεϊ, ένα μέρος που θα επέλεγε κι ο ίδιος για να πιεί το ποτό του. Μέχρι τον χειμώνα, οι τοίχοι είχαν καλυφθεί με φωτογραφίες, αφίσες, ενθύμια και όλα τα αντικείμενα ενός χώρου όχι απλώς θεματικού, αλλά σχεδόν λατρευτικο.
Από τον πρώτο όροφο, η θέα απλώνεται πάνω από την παραλιακή και το Ιόνιο, με τραπέζια και στο μπαλκόνι, ώστε να νιώθεις την αλμύρα στο αεράκι. Επάνω, η ταράτσα προσφέρει πανοραμική θέα: τον κόλπο, τους λόφους, το φως που ξεχειλίζει από τα νυχτερινά καφέ της πόλης.
Και μετά έρχεται το Σάββατο, όταν ο Ορέστης φοράει τις ολόσωμες φόρμες με τις πούλιες και τα γυαλιά του, και ο Elvis ξαναζεί.
Αλλά δεν είναι μια φτηνή μίμηση. Είναι πιο κοντά σε επίκληση. Βλέπεις τους γοφούς, την κιθάρα, το κοινό να σκύβει προς τα μπρος και για μια στιγμή, οι ζώνες ώρας καταρρέουν. Το Λας Βέγκας των ’70s επικαλύπτει τους σημερινούς Αγίους Σαράντα και βρίσκεσαι να πατάς και στα δύο.
Ιστορίες από όλον τον κόσμο
Ο χώρος γίνεται σταθμός για έναν ιδιαίτερο τύπο ταξιδιώτη: τον προσκυνητή του Έλβις Πρίσλεϊ. Έρχονται από Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, Φινλανδία. Κάποιοι είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να τον θυμούνται στα ντουζένια του, να έχουν νιώσει το σοκ όταν τον είδαν στην τηλεόραση ή, σπανιότερα, ζωντανά.
Άλλοι είναι νεότεροι, η σύνδεσή τους περασμένη από γονείς και παππούδες, που κράτησαν τον Elvis ζωντανό μέσα από οικογενειακές αφηγήσεις και δισκοθήκες.
Εδώ ανταλλάσσουν ιστορίες. Μια γυναίκα από το Τέξας μιλά για το ’73. Ένα ζευγάρι Γερμανών περιγράφει πώς χόρεψε τον πρώτο του χορό σε γάμο με το Can’t Help Falling in Love.
Μια Σουηδή φοιτήτρια εξηγεί ότι τον γνώρισε μέσω του TikTok και μετά βυθίστηκε στις «κρυφές» ηχογραφήσεις.
Οι κουβέντες μπλέκουν πάνω από ποτήρια μπίρας και μοχίτο, πηδώντας από τα αγγλικά στα γερμανικά, στα αλβανικά, στα ελληνικά. Μέχρι το τέλος της βραδιάς, όλοι είναι μέρος της ίδιας χορωδίας.
Η ποπ κουλτούρα στην ακτή
Υπάρχει κάτι μαγικά παράξενο στο να βλέπεις την ποπ κουλτούρα να ταξιδεύει. Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν κάποτε το σοκ της αμερικανικής νεολαίας, η εικόνα του ανοιχτή, ερωτική, προκλητική, σχεδόν επικίνδυνη.
Σήμερα, σε αυτήν την μικρή ταράτσα των Αγίων Σαράντα, η μουσική του γίνεται κοινή γλώσσα. Δεν είναι πια σοκ αλλά νοσταλγία για μια εποχή που οι περισσότεροι θαμώνες δεν έζησαν.
Η Αλβανική Ριβιέρα δεν είναι το προφανές μέρος για τέτοια μπαρ. Είναι περισσότερο γνωστή για τις παραλίες του Ksamil ή τα ερείπια του Βουθρωτού. Κι όμως εδώ, τα κύματα της θάλασσας συναντούν τον ρυθμό του Έλβις.
Σ’ αυτή τη μικρή φωτεινή γωνιά, η ποπ κουλτούρα μοιάζει να έχει λυθεί από τον χρόνο. Μπορείς να φτάσεις χωρίς να ξέρεις τίποτα για τον Έλβις Πρίσλεϊ, και μέχρι το τέλος της νύχτας να σιγοτραγουδάς το Suspicious Minds στον ζεστό ιονικό αέρα.
Ο ρυθμός γίνεται κύμα, το κύμα γίνεται τραγούδι, και για λίγες ώρες η Αλβανική Ριβιέρα μοιάζει να ανήκει στη φαντασία των εφήβων που ποτέ δεν θα γνώριζαν αυτό το παράξενο, γοητευτικό είδος μουσικής.
Στην Αλβανία του κομμουνισμού ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν υπόθεση επικίνδυνη
Κι όμως, υπήρχε μια εποχή που το να αγαπάς τον Έλβις Πρίσλεϊ (τους Beatles, τους Rolling Stones, τη Madonna) στην Αλβανία δεν ήταν απλώς γούστο αλλά ρίσκο. Στην εποχή του κομμουνισμού, η ξένη μουσική ήταν παράνομη. To να χτυπάς τα δάχτυλά σου στον ρυθμό του Jailhouse Rock ήταν μυστική λατρεία και επικίνδυνη υπόθεση.
Ο θείος μου, λίγο μεγαλύτερος από τον Ορέστη, μου διηγούνταν πάντα την ίδια ιστορία: πήγαινε στη μοδίστρα και της ζητούσε να του ράψει τις στολές του Έλβις. Παντελόνια καμπάνα, έντονα χρώματα και κεντήματα όπως στις λαθραία φωτογραφίες που κυκλοφορούσαν. Μια μέρα, η μοδίστρα έραψε την πιο εντυπωσιακή λευκή στολή που είχε φανταστεί.
Όταν όμως η μητέρα του την είδε, ο φόβος νίκησε τον θαυμασμό. Την έσκισε επιτόπου, τρομαγμένη ότι κάποιος θα καταλάβαινε πως ο γιος της παρακολουθούσε ξένη κουλτούρα. Για τον θείο μου ήταν τραύμα που δεν έσβησε ποτέ. Για εκείνη, μια πράξη προστασίας που της στοίχισε σιωπηλά.
Κι έτσι, η ποπ κουλτούρα φτάνει σήμερα στην Αλβανική Ριβιέρα, ελεύθερη και λαμπερή, αλλά πίσω της κουβαλάει πάντα τη σκιά αυτού του ρίσκου, τη σιωπηλή αντίσταση και την παράνομη γοητεία που έκανε έναν έφηβο να ονειρεύεται σαν σταρ σε μια λευκή στολή.
Και όταν τα φώτα πέφτουν, η θάλασσα γλιστράει ανάμεσα στα τραγούδια, σαν να θυμίζει ότι κάθε νότα, κάθε ρυθμός, είναι ένα μικρό θαύμα που ταξίδεψε μακριά από τον κίνδυνο, για να βρει το φως στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αν βρεθείς στους Αγίους Σαράντα ένα Σάββατο βράδυ, με το ποτήρι μισογεμάτο και το Ιόνιο να λαμπυρίζει πίσω σου, ενώ ο Ορέστης είναι στη σκηνή και παίζει το Hound Dog, θα το νιώσεις κι εσύ: ο Βασιλιάς είναι ακόμα εδώ.
