Με την αποκάλυψη του οικονομικού παρακράτους που είχε στηθεί γύρω από τις αγροτικές επιδοτήσεις, αποκαλύφθηκε κάτι ακόμη: οι βαθιές ρίζες του πελατειακού κράτους στη χώρα μας.
Είναι το κράτος που λειτουργεί με ένα παράλληλο σύστημα κανόνων, υποχρεώνοντας τους πολίτες του σε ένα διαρκές νταραβέρι. Καλλιεργεί το ρουσφέτι ως μέσο συναλλαγής, τη μίζα ή την ψήφο ως συναλλακτικό νόμισμα.
Οι διάλογοι που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, από τη δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι η «πρόζα» και το «μιλητό» μιας πραγματικότητας που πιστοποιεί πως ελάχιστα έχουν αλλάξει από την εποχή του Γκρούεζα.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ηθογραφία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά με μια νοοτροπία, την οποία καλλιεργούν εκείνοι που θεωρούν τη χώρα κτήμα τους και λάφυρο.
Η ζημιά που προκάλεσε το οικονομικό παρακράτος αποτιμάται έως τώρα σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Η ζημιά όμως που προκαλεί το πελατειακό κράτος είναι πολύ μεγαλύτερη.
Και βαρύνει εξίσου τους κυβερνώντες.
