Στον «πόλεμο των 12 ημερών» και τα τρία εμπλεκόμενα μέρη -ΗΠΑ, Ισραήλ και Ιράν- δήλωσαν νικητές. Κάτι που σημαίνει πως η σύρραξη δεν αποτελεί εξαίρεση μόνο ως προς τη διάρκειά της όσο και ως προς την έκβαση της: ποτέ στο παρελθόν ένας πόλεμος δεν κράτησε τόσο λίγο και δεν έληξε με έναν συλλογικό θρίαμβο.
Η πραγματικότητα ασφαλώς είναι διαφορετική. Το καθεστώς της Τεχεράνης δεν αποδείχθηκε μόνο αδύναμο αλλά και ανάδελφο. Κανένας από τους συμμάχους του δεν το στήριξε στρατιωτικά, ενώ οι πιο νταήδες από αυτούς, όπως η Ρωσία, περιορίστηκαν απλώς να εκφράσουν την ανησυχία τους για την… παγκόσμια ειρήνη.
Φάνηκε επίσης ότι το Ισραήλ είχε σχέδιο και μέθοδο. Το Ιράν ήταν ο τελικός στόχος μιας επιχείρησης που ξεκίνησε από τον περιορισμό της Χαμάς και της Χεζμπολάχ. Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών, ενός απρόβλεπτου προέδρου, δεν ήταν πιθανότατα μέρος του σχεδίου. Ήταν πάντως αποφασιστικής σημασίας για το «σφύριγμα της λήξης».
Το ερώτημα που προκύπτει τώρα είναι εάν το επόμενο κεφάλαιο στη Μέση Ανατολή θα γραφτεί με μια μείζονα αλλαγή στην περιοχή. Αν, με πιο απλά λόγια, θα καταρρεύσει το καθεστώς της Τεχεράνης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μια τέτοια εξέλιξη είναι ανάμεσα στις επιδιώξεις του Ισραήλ. Μένει να φανεί η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών και του απρόβλεπτου προέδρου τους. Για τον οποίο ισχύει πάντα πως «ούτε ο Τραμπ ξέρει τι θα κάνει ο Τραμπ».
