Η χώρα μας περιλαμβανόταν επί δεκαετίες ανάμεσα σε εκείνες της Ευρώπης με τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης.
Σήμερα πρωτεύει στα υψηλά ενοίκια: σύμφωνα με την έκθεση της Morgan Stanley, καταγράφεται ετήσια αύξηση της τάξης του 10,5% έναντι μόλις 2,9% στην ευρωζώνη. Στην έκθεση αναφέρεται ακόμη πως το 35% των ελληνικών νοικοκυριών είναι ενοικιαστές.
Τα στοιχεία αυτά αποτυπώνουν ένα πρόβλημα χαμηλής προσφοράς και υψηλής ζήτησης. Την ίδια ώρα που νέες πολυκατοικίες υψώνονται σε προάστια της πρωτεύουσας αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία τους ενώ εκατοντάδες χιλιάδες διαμερίσματα παραμένουν κλειστά.
Είναι σαφές πως το μοντέλο οικιστικής ανάπτυξης που κάποτε επιστρατεύτηκε για να στεγάσει το κύμα της εσωτερικής μετανάστευσης δημιουργεί νέες εστίες πυκνής δόμησης χωρίς να λύνει το πρόβλημα της στέγης.
Οπως φαίνεται, η στεγαστική πολιτική είναι απούσα και ο συνολικός σχεδιασμός ανύπαρκτος. Οι ελληνικές πόλεις εξακολουθούν να «αυτορρυθμίζονται» μόνο για να γίνουν ακόμη πιο αβίωτες.
