Κάθε αφορμή να μιλήσει κανείς με τον ιδιοσυγκρασιακό Γιάννη Νάστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χρήσιμη και πολύτιμη. Αυτή τη φορά αποδεικνύεται και πολύ ενδιαφέρουσα καθώς το πρότζεκτ XaXakes συμμετέχει στο ωραιότατο Rudu Fest το οποίο φέτος ενώνει τις δυνάμεις του με την Fine! Records, παρουσιάζοντας ένα άκρως ενδιαφέρον line up στο Gazarte Ground Stage στις 10 και 11 Απριλίου (όπου θα ακούσουμε, μεταξύ άλλων, Semeli Tagara, Σούπερ Στέρεο και Παιδί Τραύμα) ενώ στις 26 του μήνα μεταφέρεται στο signature venue του φεστιβάλ, το Oddity Club, για ένα live party (με Ντισκοπάθεια, Tony Bluebird και Δημήτρη Κοργιαλά). Φυσικά θα υπάρξουν και ενδιάμεσες στάσεις και dj sets στο Rudu Bar.
Ο Νάστας λοιπόν μας είπε για την προσεχή συναυλία και για τη νέα του δισκογραφική στέγη – για λόγους αμεσότητας (αλλά και επειδή το επώνυμο μας διαφοροποιείται από ένα και μόνο αλλαγμένο γράμμα) η συζήτηση μας έγινε στον ενικό.
Γιάννη, πες μου καταρχάς για τη νέα εταιρεία, τη Fine! Records, στο δυναμικό της οποία βρίσκεσαι πια.
Πρόκειται για μια πολύ fun κατάσταση. Με πλεύρισαν και μου είπαν κάνε ό,τι θέλεις, τραγούδα ό,τι θέλεις, ντύσου όπως θέλεις, βρήκα μια πολύ ελεύθερη φάση, όπως είναι δηλαδή και η μουσική μου, σαν μεγάλη βεντάλια, πέρα από στυλ και είδη. Ξεκίνησε λοιπόν μια πολύ ωραία συνεργασία και στήνουμε τώρα αυτό το πρότζεκ το XaXakes με νέα φώτα και σκηνικά για να δώσουμε στα live μια ακόμη πιο θεατρική πινελιά.
Να περιμένουμε και άλμπουμ κάποια στιγμή;
Έχω πολλά καινούργια κομμάτια οπότε πιθανώς το φθινόπωρο να έχουμε και την κυκλοφορία μιας ολοκληρωμένης δουλειάς, πάλι με πολλά είδη και στυλ μουσικής.
Φωτό: Όλγα Δέικου
Θα μοιάζουν με τα σινγκλ που παρουσίασες πριν από δύο χρόνια;
Αυτός είναι ένας ήχος που μου αρέσει πολύ, αυτό το γαλλικό μπλαζέ. Νομίζω ότι μου πάει πιο πολύ το ερωτικό τραγούδι, μπορώ να παίξω σκληρός και μπορώ να ανατρέψω πολλές μουσικές φόρμες, το έχω αυτό από μικρός, όμως βλέπω ότι δεν με συναρπάζει το να τραγουδάω σκληρά κομμάτια, δεν είναι ο χαρακτήρας μου, ζορίζομαι όταν πρέπει να το παίξω επιθετικός. Το καινούργιο το LP θα έχει μεγάλη ποικιλία ήχων ακόμη και new wave. Θέλω να κάνω κάτι πολύ καλό τώρα σε αυτό το νέο πλαίσιο, αλλιώς μια χαρά ήμουνα και μόνος μου.
Σε μια εποχή που όλοι φωνασκούν παντού από τον δρόμο έως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ίσως όντως να έχει μεγαλύτερη αξία το να είναι κανείς πιο «μεταξωτός» στη συμπεριφορά του.
Συμφωνώ με αυτό, σε αυτή την εποχή το να είναι κανείς μαλακός στη συμπεριφορά του είναι άθλος. Εμένα όμως είναι ο χαρακτήρας μου αυτός – όταν άκουγα πολλές φωνές έφευγα. Θέλω να βλέπω το όμορφο της ιστορίας και όταν επικρατεί η ασχήμια απομονώνεσαι και κάνεις τα δικά σου.
«Σήμερα μας λείπει ο ρομαντισμός αλλά θα τον ξαναβρούμε».
Πες μου λίγο για τη διασκευή στο «Sealed with a A Kiss» που μου άρεσε πολύ.
Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό. Γίνεται πολύ ψυχεδελικό το κομμάτι στο τέλος. Μου άρεσε τόσο πολύ το ορίτζιναλ που το θυμάμαι από τη “Γρανίτα από Λεμόνι” με έναν παιδικό ερωτισμό, με έναν ενθουσιασμό για εκείνη την εποχή και δεν ήθελα να το προσεγγίσω με αναμενόμενο τρόπο, να κάνω κάτι παρόμοιο, ήθελα να το προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα.
Τα νέα ονόματα στη μουσική τα παρακολουθείς;
Εγώ για να καταλάβεις τι επαφή έχω με τους σημερινούς καλλιτέχνες όταν πέθανε η Έιμι Γουαϊνχάουζ δεν ήξερα ποια ήταν. Μου το εξήγησε ο φίλος μου ο Στέφανος ο Τσιτσόπουλος. Κάθισα και την άκουσα τελικά και κατάλαβα πόσο τεράστια ήταν. Αλλά πάντα κάπως έτσι ήμουν δεν παρακολουθούσα τα τρέχοντα, εδώ που είμαι ας πούμε τώρα ακούμε παλιά γαλλική μουσική, Αζναβούρ και τέτοια και έχω τρελαθεί. Αυτό το ρομάντζο με τρελαίνει από μικρό, πέρασα όμως μετά και τη φάση Kraftwerk με την ψύχρα, είναι τρελές αυτές τις αντιθέσεις.
Οι άνθρωποι που γοητεύονται από τις ακραίες αντιθέσεις δεν τις εμπεριέχουν κιόλας;
Ίσως. Νομίζω ότι μέσα μου τα είχα όλα. Μου άρεσε η φασαρία αλλά όταν έκανα δυο τρία κομμάτια με φασαρία βαριόμουν αυτομάτως και ήθελα να κάνω το αντίθετο. Όχι όμως να κάνω κάτι σαν Φιλ Κόλινς που δεν μου άρεσε ποτέ, αγαπούσα πολύ τον Μπόουϊ και τους Pretenders. Μου αρέσει πολύ που είμαι ακόμη ενεργός, βλέπω πολλά ωραία βλέμματα στα live μου, ανθρώπους αποστασιοποιημένους από τον τρόπο ζωής που έχει επιβληθεί στις σημερινές κοινωνίες, τον βιαστικό, τον εχθρικό, το μιλάμε έντονα για να επιβληθούμε.
Φωτό: Όλγα Δέικου
Η βάση σου εξακολουθεί να είναι το Λονδίνο;
Είμαι επτά χρόνια στο Λονδίνο, γυρνάω συχνά στη Θεσσαλονίκη και κατεβαίνω και στην Αθήνα καμιά βόλτα με τους φίλους μου. Γενικώς είμαι μια εδώ μια εκεί. Έχουμε την έδρα στο Λονδίνο σε ένα ωραίο μέρος δίπλα στο ποτάμι. Το ωραίο εκεί είναι ότι πας στις παμπ και ακούς ντίσκο και πανκ και σόουλ και βλέπεις όλες τις ηλικίες να συνυπάρχουν, ένα συνονθύλευμα, κάτι σαν καφενείο που χώρα τους πάντες. Υπάρχουν τρελές μπάντες στις γειτονιές που παίζουν μανιασμένα ακόμα και μπροστά σε 20 θεατές, δεν ακούς μόνο ραπ και χιπ χοπ, υπάρχει ακόμη το χάρισμα της μελωδίας.
Τι άλλο σε συναρπάζει;
Πάντα με συναρπάζουν οι πιτσιρικάδες με το νεύρο τους. Η καφρίλα που έχουν. Αφήστε τα παιδιά να εκτονωθούν. Δεν μου αρέσουν οι απαγορεύσεις. Όλα είναι κύκλος και πιστεύω ότι θα επιστρέψουμε σε ένα πλαίσιο ελευθερίας όπως στα 70s, με όρια φυσικά, μου αρέσει η δημοκρατική αλητεία. Παρόλο που δεν είμαι καπνιστής δεν θα με πείραζε να έχουμε ξανά θέσεις καπνιστών στα αεροπλάνα. Βλέπω τον ίδιο ήλιο, το ίδιο φεγγάρι κι αυτό μου αρέσει. Τα συναισθήματα των ανθρώπων είναι αμετάβλητα, σήμερα όμως μας λείπει ο ρομαντισμός αλλά θα τον ξαναβρούμε. Ο κυνισμός και η σκληρότητα δεν θα κυριαρχούν για πάντα.
Κεντρική φωτό: Όλγα Δέικου
Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.
