Εχω δίλημμα

Κάθισε στον καναπέ και άρχισε να κλαίει με ένταση για ώρα.

Κάθισε στον καναπέ και άρχισε να κλαίει με ένταση για ώρα. Με τόση ένταση, που όταν η κόρη της μπήκε στο σαλόνι τρόμαξε: «Τι έγινε, μαμά; Ποιος πέθανε;». «Το iPhone, παιδάκι μου, πέθανε, το iPhone» της απάντησε, και εκεί που έκλαιγε, ακούγοντας τα λόγια της, άρχισε να γελάει αλαφιασμένη. Πράγματι, το iPhone είχε πεθάνει. Εκείνη το είχε δολοφονήσει; Αυτοκτόνησε; Γλίστρησε από την τσέπη της και έπεσε στον δρόμο ενώ έτρεχε με το παπί της στη Βασιλίσσης Σοφίας. Εκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει το κακό. Σταμάτησε δεξιά, ξεπέζεψε, πετάχτηκε στη μέση της λεωφόρου και διέκοψε την κίνηση των αυτοκινήτων «σηκώνοντας τα χέρια και φωνάζοντας «Stop! Stop!», σαν τρελή πρέπει να ήμουν».
Ηδη ένα αυτοκίνητο είχε περάσει πάνω από τη συσκευή. Η οθόνη είχε σπάσει, όμως «εύκολα αλλάζει», της είπαν από το τηλέφωνο όταν κάλεσε τους γιατρούς SOS. Επρεπε να το ανοίξουν, να δουν πόσο σοβαρή ήταν η βλάβη στο εσωτερικό του. Το πήγε αμέσως στα επείγοντα, αν μπορούσε θα είχε βάλει και σειρήνα στον δρόμο, όπως τα ασθενοφόρα. «Δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα» αποφάνθηκαν. Εκατοντάδες τηλεφωνικά νούμερα και διαδικτυακές διευθύνσεις είχαν χαθεί. Μαζί τους και φωτογραφίες, σημειώσεις, ηχητικά ντοκουμέντα, applications που της έλυναν τα χέρια. Καθόταν τώρα συντετριμμένη με το παιδί της να προσπαθεί να την παρηγορήσει: «Το ξέρω, μαμά, αυτό που έπαθες είναι τρομερό, μην κάνεις όμως έτσι!».

Εκανε έτσι επειδή η τηλεφωνική συσκευή της ήταν κυρίως ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για τη δουλειά της και επειδή ήξερε πως τώρα, στα χρόνια της οικονομικής στενότητας, δεν θα μπορούσε να την αντικαταστήσει με την ευκολία που θα το έκανε μερικά χρόνια πριν. «Eίμαι εθισμένη» μου είπε. «Και εγώ εθισμένος είμαι», της αποκάλυψα, «σε καταλαβαίνω απόλυτα». Με τη σκέψη πως μπορεί να πάθαινα κάτι παρόμοιο, επειδή ούτε εγώ θα μπορούσα να αντικαταστήσω σήμερα μια τόσο ακριβή συσκευή, μου ήρθε να βάλω με τη σειρά μου τα κλάματα. Οι άνδρες, όμως, δεν κλαίνε. Κρατήθηκα. «Ελα, μην κάνεις έτσι», προσπάθησα να την παρηγορήσω. «Δεν κάνω έτσι μόνο για το τηλέφωνο», απάντησε, «κλαίω και για χιλιάδες άλλα πράγματα. Για όλα αυτά που με έχουν δυσκολέψει, εκνευρίσει και στεναχωρήσει όλους αυτούς τους μήνες. Για τη ζωή μου όλη! Νομίζω πως η συσκευή ήταν μια καλή αφορμή για να ξεσπάσω. Αλλά τι θα κάνω τώρα χωρίς τηλέφωνο; Κοίτα τι μου έδωσαν! Πώς να μην κλαίω;».
Εβγαλε από την τσέπη της μια… αντίκα, από εκείνες με τη μικρή ασπρόμαυρη οθόνη και τα κουμπάκια. Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσε, σκέφτηκα. «Μια χαρά είναι» είπα. «Τι μια χαρά; Αν σου αρέσει, είμαι πρόθυμη να την ανταλλάξω με το δικό σου τηλέφωνο». Over my dead body! Εβαλα το χέρι στην τσέπη και χάιδεψα την πολύτιμη συσκευή μου. Θέλετε να μιλήσουμε για τις εξαρτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου; Μπορώ να σας πω πολλά. Και όχι, η εξάρτησή μου από το τηλέφωνό μου δεν είναι θέμα μοναξιάς, είναι επειδή αυτό που εξακολουθούμε να λέμε τηλέφωνο είναι στην πραγματικότητα ένα σούπερ ντούπερ πολυεργαλείο. Eνα μαγικό «κάτι» που με διευκολύνει στη δουλειά μου αλλά και με ψυχαγωγεί και με χαλαρώνει. Που το αγαπώ!

Σύμφωνα με παλαιότερες έρευνες, άνθρωποι που στερήθηκαν την τηλεφωνική συσκευή τους εμφάνισαν κατάθλιψη, άγχος, κνησμό. Διαβάζω και μια πολύ πρόσφατη έρευνα γερμανικού πανεπιστημίου. Ο εθισμός μας στις τηλεφωνικές συσκευές επιβεβαιώνεται εκ νέου: Το 56% των ερωτηθέντων προτιμά να μην πάρει αύξηση μισθού με αντάλλαγμα να στερηθεί το smartphone του για 30 ημέρες. Το 41% δεν θα το εγκατέλειπε για έναν μήνα ούτε για 1.000 δολάρια μετρητά. Οι περισσότεροι χρήστες προτιμούν να αποχωριστούν για μία εβδομάδα την οικογένειά τους, τους φίλους τους, τα κατοικίδιά τους, να μην κάνουν σεξ και να μη φάνε γλυκά (έως και αυτό!), αντί να ζήσουν χωρίς τη συσκευή τους. Το 4% θα έμενε ακόμη και σε κελί φυλακής επί έναν μήνα για να μην την αποχωριστεί.
Τηλεφωνώ στη βαρυπενθούσα φίλη μου. Τη σκέφτομαι να απαντά στην μπαγκατέλα της και τη λυπάμαι. «Αν σου έλεγαν να πας φυλακή για έναν μήνα προκειμένου να σου χαρίσουν ένα κινητό νέας γενιάς, θα το έκανες;» τη ρωτώ. «Σε ποια φυλακή, μπορώ να διαλέξω;». «Oχι, δεν μπορείς». «Εντάξει, δέχομαι!».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 18 Ιουνίου 2017.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.