Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: μέσα σε τέσσερις μόλις ημέρες προβολής το «Deadpool» έχει «τσεπώσει» 316 εκατ. δολάρια –όσα, δηλαδή, μάζεψε η «Επιστροφή» του Αλεχάντρο Ινιαρίτου μέσα σε έναν μήνα. Το πιο πιθανό είναι να πλησιάσει το δισεκατομμύριο μέχρι να φτάσουμε στον Μάρτιο. Σε περίπτωση που δεν έχετε αντιληφθεί το φαινόμενο, ο ήρωας ονόματι «Deadpool» στήθηκε με «αντισυμβατική» διάθεση από τους ιθύνοντες της Marvel Comics που μας σύστησαν έναν ιδιαιτέρως επικίνδυνο χαρακτήρα με μια εξίσου ακραία αίσθηση του χιούμορ.
Διαβάζω στο δελτίο Τύπου ότι οι δημιουργοί του Φαμπιάν Νισιέζα και Ρομπ Λίφελντ τον φαντάστηκαν ως «έναν χαρακτήρα με μια σαφώς μη υπερηρωική νοοτροπία, μακριά από τους έντιμους και ευσυνείδητους ήρωες που σύχναζαν στο σύμπαν των κόμικς και είχαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των θαυμαστών του είδους, εκ διαμέτρου αντίθετο με τους σοβαροφανείς συναδέλφους του, κυνικό και με συνήθεια να απευθύνεται κατευθείαν στον θεατή αναγνωρίζοντας ότι είναι ο πρωταγωνιστής σε μια ιστορία που εκείνος παρακολουθεί». Ο δε πρωταγωνιστής Ράιαν Ρέινολντς διατείνεται πως το φιλμ εισέρχεται «σε περιοχές στις οποίες καμία υπερηρωική ταινία δεν έχει επιχειρήσει να μπει –ή μπορεί καν να επιχειρήσει».
Οπως έγραψα παραπάνω, ο ήρωας έχει τη συνήθεια να «σπάει τον τέταρτο τοίχο», όπως λέμε στη γλώσσα του κινηματογράφου –με άλλα λόγια, να απευθύνεται στο κοινό, λίγο-πολύ όπως οι λευκοντυμένοι δολοφόνοι στο «Funny games» του Μίκαελ Χάνεκε (γυρισμένο το 1997). Παραδόξως δεν εκστομίζει και κάτι το ανατρεπτικό: τα καλαμπουράκια του σπανίως ξεπερνούν σε ευστροφία τον κλασικό εκείνο τύπο που εκτοξεύει εξυπνάδες σε γυμνασιακά πάρτι και συνήθως οδηγείται στην έξοδο πριν από τα μεσάνυχτα. Πλασάρεται όμως ως «μεταμοντερνισμός» σε ένα ακροατήριο που δείχνει πλέον κουρασμένο από τη «σοβαροφάνεια» των αντίστοιχων ταινιών του Κρίστοφερ Νόλαν (που έφερε δισεκατομμύρια κι αυτός στα ταμεία με την τριλογία του Μπάτμ… με συγχωρείτε, του «Σκοτεινού Ιππότη»). Πρέπει να ενημερώσω αυτούς τους θεατές πως, αν ο Χάνεκε το έκανε πριν από 20 χρόνια, ο Θανάσης Βέγγος το έκανε πριν από μισό αιώνα.
Και πρέπει να σας πω ότι με προβληματίζει ιδιαίτερα το κατά πόσον ο όρος διαστρέφεται για λόγους παντελώς άσχετους με τη φύση του, όπου τελικά τα «τσακάλια» του μάρκετινγκ ορίζουν ό,τι οι ίδιοι προωθούν ως «μεταμοντερνιά» με όρους καθαρά καλολογικούς, μια τάση που προσδίδει ένα ψευδεπίγραφο βάθος σκέψης στην απόλυτη επιφάνεια, στο τίποτα. Αν ήταν θαρραλέοι οι δημιουργοί του «αντισυμβατικού» «Deadpool», γιατί κάθε σκηνή θεαματικών ειδικών εφέ είναι πανομοιότυπη με αυτές που συναντάμε στα άθλια «Transformers» του Μάικλ Μπέι; Αν οι δημιουργοί του ήθελαν όντως να στήσουν μια αναρχική κωμωδία, γιατί η υπακοή στη γραμμική αφήγηση όπως αυτή υπαγορεύεται χρόνια τώρα από το χολιγουντιανό μοντέλο παραγωγής; Τίποτε ανατρεπτικό δεν υπάρχει στο «Deadpool». Τίποτε περιπετειώδες. Ολα είναι προδιαγεγραμμένα, όλα αναμενόμενα, όλα προσεκτικά στημένα. Και το μόνο που μένει είναι το περιτύλιγμα: ένας απωθητικός κυνισμός που απευθύνεται σε δωδεκάχρονα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
