Χρειάστηκε για μια φορά ακόμα να φτάσουμε στο αμήν για να αποφασίσουν στο μέγαρο Μαξίμου, ότι πρέπει επιτέλους να βρουν λύση για τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει με το προσφυγικό. Έπρεπε να αρχίσουν οι απειλές για τη Σένγκεν, να δημοσιοποιηθούν οι δυσμενείς εκθέσεις για τη χώρα για να κινητοποιηθεί επιτέλους ο κρατικός μηχανισμός και να προχωρήσουν τα έργα για τα περιβόητα hot spots.
Μια ιστορία που σέρνεται εδώ και μήνες, γιατί κανείς σχεδόν δεν αναλάμβανε τις ευθύνες του, δίνοντας άλλοθι σε όσους στην Ευρώπη αρνούνται να αναλάβουν το βάρος που τους αναλογεί. Φτιάξαμε υπουργείο Μεταναστευτικής πολιτικής και αφήσαμε ένα υπουργό με μετρημένους στα δάχτυλα υπαλλήλους να τρέχουν και να μη φτάνουν για να βρουν λύσεις για ένα πρόβλημα που υπερβαίνει συνολικά τις δυνάμεις μας ως κράτος, ως διοίκηση.
Το ίδιο λίγο πολύ συμβαίνει με όλα τα θέματα που είναι ανοικτά. Μεταθέσαμε την αξιολόγηση που ήταν να γίνει τον περασμένο Οκτώβρη, πέρασαν οι μήνες και ακούμε ακόμα ευχολόγια για την ανάγκη να τελειώσει γρήγορα η επιθεώρηση της τρόικας, γιατί η χώρα δεν αντέχει… Μονίμως η κυβέρνηση τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, γιατί αντί να αναλάβει καθαρά τις ευθύνες της προσπαθεί με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο ή να τις μεταθέσει σε άλλους ή να τις αναβάλλει φοβούμενη το πολιτικό κόστος.
Ακόμα και όταν με χίλια ζόρια καταλήξει σε κάποια απόφαση αρχίζουν την… αντιπολίτευση οι υποτιθέμενοι αρμόδιοι υπουργοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το λιμάνι του Πειραιά και ο κ.Δρίτσας που αν και ανακοινώθηκε επίσημα η παραχώρηση στην Cosco δηλώνει στην Αυγή, για να παραπλανήσει προφανώς το κομματικό ακροατήριο ότι ” η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να ξεπουλήσει το λιμάνι”… Κάτι ανάλογο κάνει και ο άλλος φέρελπις κ.Σπίρτζης με τις αυξήσεις στα εισιτήρια, πότε αρνούμενος την αύξηση και πότε ισχυριζόμενος ότι αφορά τους πλούσιους…
Είναι προφανές ότι με αυτή την τακτική, του βλέποντας και περιμένοντας, η χώρα δεν πάει πουθενά. Τα προβλήματα συσσωρεύονται, η αβεβαιότητα παρατείνεται και η οικονομία συνεχίζει να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η ευθύνη ανήκει στον πρωθυπουργό ,που πρέπει να αποφασίσει αν μπορεί να αναλάβει το βάρος των ευθυνών του και των δεσμεύσεων που έχει αποδεχθεί. Γιατί κάθε παράταση αυτής της ερμαφρόδιτης κατάστασης οδηγεί με βεβαιότητα σε μια νέα κρίση, που δεν την αντέχει πλέον κανείς… TO BHMA
