«Η σαγήνη είναι αυτό που αφαιρεί από τον λόγο το νόημά του και τον εκτρέπει από την αλήθεια του»
Jean Baudrillard
Αναμφίβολα, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε δίκιο να θριαμβολογεί για τη μεγάλη προσωπική του νίκη. Οταν όμως αυτό το αποτέλεσμα επιχειρήσει κανείς να το συσχετίσει με τα ουσιώδη δεδομένα τής εν εξελίξει ιστορικής πραγματικότητας ένας μέτρια συνετός πολίτης δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι με αυτό το αποτέλεσμα ο κυρίαρχος λαός έταμε τα μεγάλα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που με τις εκλογές τέθηκαν υπό την κρίση του. Στο εν λόγω εκλογικό αποτέλεσμα, παρά πάσα προσδοκία, ανιχνεύει κανείς, αντί για την αποδοκιμασία και την απόρριψη, την έγκριση και την αποδοχή του λαού για την επτάμηνη καταστροφική και τυχοδιωκτική διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα.
- Για την κατάρρευση της εμπιστοσύνης των εταίρων προς τη χώρα μας με τους τσαρλατανισμούς και τις μπλόφες του συνεργάτη και εντολοδόχου του κ. Τσίπρα κ. Βαρουφάκη.
- Για την επιλεκτική χρεοκοπία της χώρας από τους επικίνδυνους χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης.
- Για την επιστροφή στην ύφεση από την ανάπτυξη που είχε σημειωθεί στο τέλος του 2014.
- Για τα νέα ελλείμματα μετά την επιτυχή δημοσιονομική προσαρμογή του 2014.
- Για τον θεσμικό και κοινοβουλευτικό εκτροχιασμό του κράτους.
- Για την αύξηση κατά 90 δισ. ευρώ του δημοσίου χρέους και την αντίστοιχη επιδείνωση της δυναμικής της βιωσιμότητάς του, εξαιτίας των επικίνδυνων χειρισμών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
- Για το «γύψωμα» της οικονομικής δραστηριότητας μέσω των περιορισμών στην κίνηση των κεφαλαίων που οδήγησαν εκατοντάδες υγιείς επιχειρήσεις σε κλείσιμο, άλλες σε εκπατρισμό και αύξησαν την ανεργία.
- Για την άνευ αποχρώντος λόγου παραίτηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την πρόωρη διάλυση της προηγούμενης Βουλής, που χρησιμοποιήθηκε κατά τρόπο που ευτελίζει το Σύνταγμα, ως μέσο εξουδετέρωσης και όπλο τιμωρίας των εσωκομματικών αντιπάλων του κ. Τσίπρα.
Παράλληλα, σε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα εμπεριέχεται και η απονομή χάριτος προς τον κ. Τσίπρα, για την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεών του και τα παραπλανητικά μέσα που χρησιμοποίησε για να ανέλθει στην εξουσία. Για τη μη υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, για τη μη ακύρωση του Μνημονίου και για τη μη αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ, για τη μη αποτελεσματική διαπραγμάτευση, παρ’ όλο που επί 6 μήνες, με όπλο την ετοιμότητα της ρήξης απειλούσε τους εταίρους, μέσω του κ. Βαρουφάκη, για τις ασήμαντες επιδόσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Μια τόσο μεροληπτική όμως αντιμετώπιση από τον λαό της ακολουθίας αυτής των παραπτωμάτων και των λαθών, στα οποία υπέπεσαν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του το προηγούμενο 7μηνο, δεν έχει σχέση με την ως σήμερα επιμονή του έλληνα ψηφοφόρου να καταψηφίζει και όχι να υπερψηφίζει, να τιμωρεί και όχι να επιβραβεύει όσες κυβερνήσεις κατά τη θητεία τους είτε τον είχαν δυσαρεστήσει, είτε τον είχαν ζημιώσει με περιοριστικά εισοδηματικά μέτρα, είτε είχαν βιαίως ανατρέψει τα δεδομένα, στα οποία είχε «βολευτεί» η κοινωνική και οικονομική καθημερινότητά του.
Εξάλλου, για πρώτη φορά η πρόταση για εθνική συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων που υποβλήθηκε προεκλογικά από όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις απορρίφθηκε και προτιμήθηκε αντ’ αυτής να παρασχεθεί εντολή αυτοδύναμης διακυβέρνησης στους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Για πρώτη φορά επίσης ένας στους δύο Ελληνες αδιαφόρησε για τις εκλογές και αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτές. Γύρισε την πλάτη του στην πολιτική και στο νόημά της.
Ολα αυτά είναι φανερό ότι συνέβησαν γιατί προφανώς ανατράπηκαν τα παραδοσιακά κίνητρα συμμετοχής στις εκλογές και τα λογικά θεμέλια σχηματισμού της λαϊκής ετυμηγορίας. Ο νικητής των εκλογών για πρώτη φορά δεν προκρίθηκε για τον ιδεολογικό και προγραμματικό του λόγο αλλά για τη σαγηνευτική εικόνα του.
Σε αυτές τις εκλογές η εικόνα νίκησε τον λόγο, η εντύπωση το νόημα, η απάθεια τη συμμετοχή. Η κρίση έφερε στην Ελλάδα θεμελιώδεις αλλαγές στις κοινωνικές διαδικασίες και τους μηχανισμούς που επιβάλλουν εκλογικές συμπεριφορές στους πολίτες. Ο Τσίπρας μεταβλήθηκε σε μια εικόνα ελκυστική. Μια εικόνα που μιλούσε από μόνη της. Κανένας δεν άκουγε τον λόγο του στις συγκεντρώσεις, απολάμβανε τις εντυπώσεις που γεννούσε η μορφή του. Αλλωστε τα λόγια του στην καλύτερη περίπτωση ήταν ψεύτικα, δεν είχαν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή την αλήθεια των γεγονότων. Στη χειρότερη περίπτωση προκαλούσαν στους παλαιούς κομμουνιστές συνειρμούς από την Ιστορία της Αριστεράς. Το «Εμείς δεν παραδίνουμε τα όπλα» παραπέμπει στη συμφωνία της Βάρκιζας ή «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» (Ν. Ζαχαριάδης).
Η επιτηδείως φιλοτεχνημένη εικόνα του κ. Τσίπρα από μόνη της μετέβαλε την εκλογική διαμάχη σε παιχνίδι γοητείας. Ενα παιχνίδι που τελικά το κέρδισε γιατί «οι σιωπηλές πλειονότητες», αδιάφορες και αδρανείς, σχεδόν υπνωτισμένες μπροστά στην τηλεόραση, ρουφούσαν ηδονικά εντυπώσεις, σε τέτοιον βαθμό που για αυτές οι έννοιες του κοινωνικού, του πολιτικού και του πραγματικού να μην έχουν πια κανένα νόημα. Ο Τσίπρας κατάφερε να γίνει ακαταμάχητος γιατί μετατράπηκε σε μια «παγίδα εντυπώσεων». Τράβηξε πάνω του όλα τα βλέμματα, έγινε ο «καθρέπτης των πάντων».
Επομένως, το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ής Σεπτεμβρίου 2015 καταγράφει μια μεγάλη προσωπική νίκη του Τσίπρα που συντελέστηκε σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας και απουσίας νοήματος και κερδήθηκε με μοναδικό μέσο την προσωπική του σαγήνη. Μια σαγήνη ακαταμάχητη που ο εξολοθρευτής άγγελός της θα έρθει πιθανότατα από το μέλλον, με τη μορφή της σοφίας του πόνου και όχι με την εικόνα κάποιου αντι-Τσίπρα.
Ο κ. Κώστας Τζαβάρας είναι βουλευτής Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός Πολιτισμού.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
