Αντιποίηση αρχής

Δεν τα καταλαβαίνω ούτε κι εγώ. Αν και ο Σεφέρης στο ίδιο ποίημα προσπαθεί να δώσει μιαν εξήγηση: «μιμούνται κάποτε το θάνατο κι έπειτα ξανά φέγγουν (…) με μια προσπάθεια περιορισμένη ανέλπιδη».

Θέλω επιτέλους να καταλάβω τον Τσίπρα. Και τότε που το παράκανε με τους Καμμένους και τώρα που πάει να ξεκινήσει από την αρχή. Θέλω να καταλάβω όχι την προφανή libido εξουσίας, προφανή ως και στον Χαϊκάλη, αλλά την επιθυμία του για αλήθεια, τη σχέση με την αλήθεια και το ψέμα, τη μάσκα και το πρόσωπο, παρότι γνωρίζω πως για τον πολιτικό οι αλήθειες δεν έχουν καμία σημασία και η μάσκα είναι αυτό που θέλγει τον ψηφοφόρο του.

Θέλω κυρίως να εννοήσω γιατί στη διαλεκτική της εξαπάτησης υπάρχει κάτι τι που δεν εξαπατά. Διακρίνω στον Τσίπρα αυτό το κάτι τι που δεν εξαπατά και που ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να το αναλογιστεί. Δεν θα το ονόμαζα καιροσκοπισμό αλλά μεταστροφή κάποιου που απονέμει στον εαυτό του όχι την αξία συμβόλου αλλά την αξία της ύπαρξής του. Πιστεύω ότι ο Τσίπρας βρίσκεται σ’ αυτή την πορεία όπου αυτό που με ενδιαφέρει –όπως άλλωστε και κάθε άνθρωπο –είναι να δω την αιχμαλωτιστική δράση που θα κινητοποιήσει τη φαντασιακή δυναμική αναγκαία για να στήνω στον εαυτό μου και στους άλλους τις παγίδες μου. Ο Τσίπρας είναι μια περίπτωση ανθρώπου που αναδεικνύει μια σημασία την οποία η συγκυρία των μνημονίων δεν την επιτρέπει. Ενα τέτοιο άτομο ή κυβερνά ή αυτοκτονεί (Ζαχαριάδης). Δεν μπορεί, δηλαδή, να αποφύγει δύο ψυχωτικά κατά βάση γεγονότα, γιατί είναι αναγκασμένο να δει το μη συμβολοποιημένο της μεγαλομανίας του να προσκρούει στη σκληρή πραγματικότητα. Ομως η δήλωση του Τσίπρα ότι δεν θα κυβερνήσει με άλλους με καθησυχάζει. Αν δεν το πράξει, περισσότερο από όλους θα απογοητέψει τον εαυτό του γιατί θα ταυτιστεί με το «διπλό του» (ηλικιακά και ναρκισσιστικά): τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αλλά επειδή η πραγματικότητα είναι σημαδεμένη από τη συμβολική εκμηδένιση, φοβούμαι ότι ο Τσίπρας θα κινδυνέψει εκών άκων να συντριβεί απ’ ό,τι διακρίνει τους πολιτικούς: την «τρέλα του μεγαλείου».

Την επομένη των εκλογών εμείς οι άλλοι, έχοντας επιστρέψει πάλι στο φθινόπωρο, όπως λέει ο ποιητής, εμείς οι «χιλιάδες χλωμές προσωπίδες», θα «κινάμε για να γυρίσουμε στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες».

ΥΓ.: Ενας άλλος ποιητής, ο Γκαίτε, έγραφε: «Ο ενεργών είναι πάντοτε ασυνείδητος∙ συνείδηση έχει μόνον ο θεωρών».