Ο αείμνηστος, σπουδαίος ιστορικός της οικονομίας Τσαρλς Κιντλμπέργκερ στο κλασικό βιβλίο με τον προφητικό τίτλο «World in Depression» («Ο κόσμος σε ύφεση») υποστήριξε ότι η διεθνής οικονομική ηγεσία έχει δύο πτυχές. Πρώτον, ο ηγέτης πρέπει να αναγνωρίσει την ευθύνη του και να δρα για τη σταθερότητα του διεθνούς συστήματος.
Πρέπει να βλέπει πέρα από τα εθνικά συμφέροντα. Δεύτερον, ο ηγέτης πρέπει να ασκεί την επιρροή του όχι εξαναγκάζοντας τον λιγότερο ισχυρό να δεχθεί τη θέλησή του (κάτι που μακροπρόθεσμα είναι δύσκολο να λειτουργήσει) αλλά βοηθώντας στην οικοδόμηση της διεθνούς συνεργασίας. Μπορεί η Γερμανία να αναλάβει αυτούς τους ρόλους στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Η καταγραφή των τελευταίων δέκα χρόνων δεν είναι καθησυχαστική. Η Γερμανία παρουσιάζει πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες των πολιτικών της στις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Ούτε η Σύνοδος το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα για το πώς να προάγεις τη διεθνή συνεργασία. Είναι επίσης αποκαλυπτικό ότι η Γερμανία επιμένει στη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της δεν αισθάνονται ικανοί από μόνοι τους. Μπορεί η Γερμανία να αποκτήσει ηγετικό ρόλο με τον καιρό; Η καγκελάριος Μέρκελ δείχνει ότι λαμβάνει περισσότερο υπόψη τις ευαισθησίες των άλλων κρατών από ό,τι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αλλά η Μέρκελ έχει την τάση να παρουσιάζει διαστρεβλωμένα τις απόψεις της στη γερμανική κοινή γνώμη.
Ο ρόλος του ηγέτη είναι να διαμορφώνει την κοινή γνώμη, όχι να την ακολουθεί τυφλά.
