«Η χειρότερη από τις “κάμαρες” [τα κοινοβούλια] είναι ακόμη προτιμότερη από την καλύτερη “αντικάμαρα”» έγραφε ο Καβούρ, προοιωνιζόμενος το μέλλον του Τσίπρα αφού το 30% του κόμματός του λειτουργεί ως «αντικάμαρα» της κυβέρνησής του, η Ζωή ως «αντικάμαρα» της Βουλής και τα ΜΜΕ ως «αντικάμαρα» του Μαξίμου. Τι μένει λοιπόν να αποφασισθεί στο πρωθυπουργικό γραφείο κατά τον πρωινό καφέ των φυλάκων-αγγέλων του Πρωθυπουργού όπου την «Ελλάδα ευγνωμονούσα» του Θεόδωρου Βρυζάκη αντικατέστησε η «Αντίθεση» του Δημοσθένη Κοκκινίδη;
Τα πάντα, θέλω να πιστεύω, ασπαζόμενος τη ρήση του θεοσοφιστή Σβέντενμποργκ: «όσο περισσότεροι άγγελοι τόσο περισσότερος χώρος», την οποία θα μπορούσα να παραφράσω και ως εξής: «όσο περισσότεροι διάβολοι τόσο περισσότερος χρόνος».
Ακουσα πριν από πολλά χρόνια σε μια σύναξη αγγέλων κατακαλόκαιρα στη Μύκονο αυτόν τον αρχάγγελο που έγινε Πρωθυπουργός. Πληροφορώ λοιπόν τους αντιπάλους του πως είναι εξίσου διάβολος ως προς τον ελεύθερο χρόνο. Ξέρει να τον δαπανά και να τον εξοικονομεί εξίσου καλά με τον ελεύθερο χώρο που διανύει ως διάβολος. «Αν το καλοσκεφτούμε», γράφει η Τζίνα Πολίτη στην τελευταία συλλογή δοκιμίων της «για το συμβόλαιο, το δαιμονικό, τις μέλισσες και τους δικαίους» (εκδ. νήσος), «δεν είναι ο Διάβολος υπεύθυνος για την τραγική πτώση και την καταδίκη του Φάουστους σε αιώνια τιμωρία. Μάλλον είναι ο ίδιος ο Φάουστους εκείνος που βάζει τον Διάβολο σε πειρασμό, αφού έχει ήδη παραβιάσει τα όρια της απαγορευμένης για την εποχή του γνώσης». Αυτό είναι ο Τσίπρας: κάποιος που έχει παραβιάσει τα όρια της απαγορευμένης για την Ευρώπη Αριστεράς.
«Ξέρεις; Εχω όλα μου τα δόντια, από την ημέρα που γεννήθηκα. Δεν μου έχει πέσει ούτε ένα. Τίποτα. Γι’ αυτό έφτασα εδώ που έφτασα. Ολη μου τη ζωή αυτό έλεγα πάντα. Εμπρός, θάρρος, παίξε το παιχνίδι σου». Ο αναγνώστης μου αντιλαμβάνεται πως ο πρωταγωνιστής του «Πάρτι γενεθλίων» του Πίντερ δεν είναι μόνον ο Γλέζος αλλά και ο Πρωθυπουργός.
Ως προς εμένα; Ποτέ δεν πίστεψα στην ουσία της εξουσίας. Ούτε στην αγγελική ούτε στη διαβολική της φύση. Οχι γιατί θεωρώ τους εξουσιαστές ανούσιους σε τελευταία ανάλυση, αλλά γιατί αναζητώ την απάντηση –στο φουκωικό ερώτημα «τι είναι οι σχέσεις εξουσίας;» –στις διαφορές ποσοτήτων δυνάμεων, που εκλαμβάνονται ως ποιότητες. Για την ποιότητα ρωτώ πάντα, όπως ο ποιητής. Ετσι ποτέ δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον εαυτό αλλά ούτε και ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον άλλο, διότι αλλιώς, λόγω ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, θα πίστευα ότι η εξουσία θεμελιώνεται στον εαυτό ή στον άλλο, ενώ ασκείται στον διάκενο χώρο αυτών των δύο: ένα κενό που φαντάζει ως πλήρες.
Η εξουσία είναι το παρά-φύσιν, άφυλο: άγγελος-εξάγγελος. Και οδηγεί σε άθροισμα μηδενικό εξουσιών. Ας το λάβει υπ’ όψιν του ο Τσίπρας για την εξουσία που ασκούν οι «αντικάμαρες».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
